Mojra. Wilczyca i Córka Ziemi
Henri Loevenbruck

"Alea była sierotą i jej dzieciństwo upłynęło na pogoni za szczęściem, którego nigdy nie udało jej się schwytać. W końcu nauczyła się niczego nie oczekiwać od losu i nie wierzyć w dobroć innych ludzi. Wydawało się, że Mojra uwzięła się na to biedne dziecko, by sprawdzić jego wytrzymałość. Dziewczynka nauczyła się żyć samotnie w poczuciu ciągłego zagrożenia i bezbronności. Odkąd  sięgała pamięcią, zawsze musiała walczyć o przetrwanie, patrząc z daleka, jak inne dzieci w jej wieku śmieją się i bawią beztrosko."

Alea nie ma domu ani rodziny, sypia w lasach albo pod mostami. Życie tej dziewczynki od zawsze było trudne i nauczyła się żyć w tych warunkach, w lato czasami pomogła kupcom rozładować towar lub sprzedawała: grzyby, jagody, kwiaty i dzięki temu miała przez parę dni pieniądze na jedzenie. W zimę dziewczynka miała trudniej, musiała kraść wbrew swoim zwyczajom, czasami dołączając się do jakieś grupy wędrowców, którzy zgodzili się jej pomóc.

Wszystko się zmienia kiedy dziewczynka znajduje zakopanego w piasku martwego druida i zabiera pierścień, który ma na palcu. Alea dowiaduje się, że przejęła moc martwego druida i jest ścigana. Dziewczynka nie lubi druidów, boi się ich, ale los sprawia że musi jednemu z nich zaufać, poznaje przyjaciela na dobre i na złe - krasnoluda, któremu uratowała życie, a nawet pierwszy raz się zakochuje.

"Imala błąkała się po lesie przez cały poranek. Była wykończona, poraniona i wygłodniała. Umknęła jednak dwunożnym i tylko to się liczyło. Była to dla niej nowa lekcja dotycząca praw natury. Najpierw została wypędzona przez swoje stado, teraz przez dwunożnych. Jednych i drugich obdarzyła zaufaniem, co okazało się błędem."

Imala jest drugą wilczycą w stadzie przez co jest źle traktowana. Gdy urodziła szczenięta i zostawiła je w ich kryjówce, małe wilczki chcąc się pobawić podeszły do szczeniąt Aheny dominującej wilczycy. Gdy Ahena to spostrzegła, zaatakowała wilczki i zabiła wszystkie poza jednym, które leżało na ziemi strasznie pokaleczone, widząc to Imala jest załamana, pilnuje swoje ostatnie szczenię, jednak na niewiele się to zdaje, gdyż, i matce i dziecku, brakuje pożywienia i wkrótce wilczek umiera z głosu, a Imala zostaje sama.

Wilczyca postanawia opuścić stado, wędruje przez lasy i spotyka człowieka, on ją oswaja i wiczyca zaczyna mu ufa, niestety później wszystko się zmienia kiedy Imala spotyka złych ludzi...

Wspaniała książka pełna nadziei, wiary, miłości i przyjaźni. Na początku trudno się połapać w świecie Alei i Imali, jednak po jakimś czasie z niecierpliwością czyta się kolejne zdania, czyta się łatwo, chociaż czasami niektóre rzeczy trudno pojąć. Nie jedną można przy książce uronić łzę jak i nie jeden raz się śmiać.

Czytając, bardzo przywiązałam się do zarówno Alei jak i Imali i natychmiast sięgnę po drugą część tej nie tuzinkowej trylogii.