Na domiar złego

"Nikomu się nie udaje wieść błogiej egzystencji bez końca. Nikt nie jest w stanie ustrzec się przed problemami związanymi z ludzką naturą".
Florence miała dotychczas szczęśliwe życie, aż pewnego dnia spadło na nią za wiele, straciła pracę, mąż okazał się gejem, syn wrócił z rocznej podróży z żoną, która jest o wiele starsza od niego i na domiar złego..nasza bohaterka dowiaduje się o swojej chorobie. Florence jest przekonana że jej pech nie przychodzi parami a trójkami, łączy swoje nieszczęścia właśnie w trójki przez to wydaje jej się, że ma poczucie kontroli nad sytuacją, że panuje nad nią i nic ją nie zaskoczy.
Nie mam zamiaru zdradzać wszystkich "przygód" które ją spotykają, podobają mi się w tej książce emocje, na które bohaterka pozwala sobie i do których ma prawo, nie wiem jak sama zachowałabym się na jej miejscu pewnie podobnie miałabym humory, bałabym się, wpadałabym w złość, na tą niesprawiedliwość jaką przynosi nam życie, trudno jest się bowiem wyzbyć złości, urazy, poczucia krzywdy ale pomimo wszystkich nieszczęść życie potrafi również wynagrodzić nam nasze cierpienie, jeżeli otworzymy się na świat i ludzi, pozwolimy sobie pomóc.
"Skoro wszyscy przeżywamy jakieś tragedie, skoro nikt z nas nie jest w stanie ich uniknąć, to musimy czerpać z nich naukę, musimy przez nie coś zyskiwać. I korzystać z tego, co zyskaliśmy. Ci z nas, którzy walczyli ze wszystkich sił, żeby się podnieść po tragedii, są dowodem na to, że takie rzeczy można przetrzymać. Dlatego możemy pomagać innym w przetrwaniu tragedii. O ile nam na to pozwolą"