Najlepsza przyjaciółka
Joanna Jax

"Wy­da­wa­ło się, że nie ist­nia­ły mię­dzy nimi żadne ta­jem­ni­ce.."

Połączyła je głęboka więź i przyjaźń, która nie zdarza się zbyt często. Wspierały się w trudnych i najczarniejszych momentach życia  "Obie miały cięż­kie życie. W nędzy, opa­rach go­rzał­ki i w at­mos­fe­rze cią­głych awan­tur." Były sobie bliższe niż siostry. Teraz Beata Lwowska powraca do rodzinnego miasta, by pożegnać swoją najlepszą przyjaciółkę Agnieszkę. Po pogrzebie z przykrością odczuwa, że nie jest tu mile widziana. Zostaje nawet wyproszona ze stypy przez męża Agnieszki, który na pożegnanie wręcza jej plik listów swojej żony. Zagubiona, nie rozumie, dlaczego przyjaciółka nie wysłała ich wcześniej, ale już pierwsze słowa listu ukazują, skrywane przez lata tajemnice. Zagłębiając się w lekturze odkrywa całkiem inny portret kobiety, która była jej tak bliska i sekrety, które odmienią jej życie.

Ta historia zawiera w sobie ogromny ładunek emocjonalny. Dwie przestrzenie czasowe, które przeplatają się ze sobą, tworząc wciągający i poruszający obraz. Codzienna szarość życia, pełna decyzji, wyborów i doświadczeń ubarwiona została ognistą czerwienią emocji. Odcienie przyjaźni wyróżniają się intensywnymi i wyrazistymi barwami, a skrywane sekrety odznaczają się ciemną smugą niedopowiedzeń. Wojna jest tutaj tłem wydarzeń, ponurym, przygnębiającym, bardzo autentycznym.

Dwie ambitne dziewczyny, które uparcie chciały wyrwać się z biedy. Dorastały w trudnych czasach, a marzenia i wzajemne wsparcie pomagały przetrwać. Z ciekawością zagłębiałam się w listy Agnieszki, odkrywając jej perspektywę wydarzeń. To powieść która skłania do przemyśleń i zostaje w sercu na dłużej. Polecam serdecznie.

W życiu nie ma nic cenniejszego niż prawdziwe, autentyczne relacje. Ale co się dzieje, gdy prawda zostaje zaciemniona przez fałsz? Czy według Ciebie łatwo da się odbudować nadszarpnięte zaufanie, relacje, szacunek, autentyczność? Czy jest to w ogóle możliwe? 

Chociaż odbudowa nadszarpniętych relacji może być trudna, to jednak według mnie jak najbardziej jest możliwa. Wymaga to szczerości, komunikacji, poświęcenia i czasu, ale tylko wtedy gdy obie strony są gotowe na pracę nad relacją, rezultaty mogą być satysfakcjonujące. Gorzej jeżeli los odbiera nam szansę na ich naprawienie... 

,,Najlepsza przyjaciółka" autorstwa Joanny Jax to powieść o relacjach zaciemnionych przez fałsz, przyjaźni, lojalności, trudnych wyborach, poczuciu winy i wreszcie przebaczeniu. To powieść o tragediach i miłości wobec której nie da się pozostać obojętnym.

Fabuła książki wciąga Czytelnika już od pierwszych stron i oplata go niczym ośmiornica swoimi mackami, aż nie pozna on wszystkich tajemnic i odpowiedzi na pytania które nawarstwiają się podczas czytania powieści. Czasy przedwojenne, wojna i trudne czasy po niej stanowią tło dla opowieści o relacjach międzyludzkich, które odgrywają tutaj najważniejszą rolę. Relacje niezwykle emocjonalne, pełne smutku, nadziei i zawiłości. 

Bohaterowie książki to postacie z krwi i kości. Z łatwością można wczuć się w ich emocje, a tajemnice i myśli które w sobie tłamsili bardzo do mnie trafiały. Dawno nie spotkałam się z tak świetnie odwzorowanymi portretami zawiłości ludzkiej psychiki i dwulicowości człowieka. 

Niejednokrotnie podczas czytania tej powieści nasuwają się pytania jak sami zachowalibyśmy się w danej sytuacji. Jednak prawda jest taka, że trudno jest na to odpowiedzieć jednoznacznie jeżeli żyjemy w zupełnie innych czasach. Wojna zmienia ludzi i wymusza na nich wiele zachowań, których mogą się oni wstydzić. Jednak wola przetrwania, zapewnienia bezpieczeństwa bliskim są silniejsze niż własne dylematy moralne. Wojna potrafi wypaczyć z uczuć, wyzwolić w człowieku to co najgorsze...

,,Najlepsza przyjaciółka" to powieść pełna emocji od której ciężko się oderwać. Autorka wyciska z Czytelnika łzy, ale i udowodnia, że silnej więzi nie sposób rozerwać. Serdecznie POLECAM!

 Uwielbiam wielotomowe sagi tej autorki, osadzone w realiach II wojny światowej i uważam, że to one właśnie wychodzą autorce najlepiej. Dlatego z pewnymi obawami sięgnęłam po odrębną powieść, mając przed sobą wielką niewiadomą i pytanie: czy będzie to ciekawe? I na szczęście okazało się, iż książka jest interesująca i na przyzwoitym poziomie, ale autorkę stać na znacznie więcej, a tę powieść odebrałam jak solidnie wykonaną prace domową z języka polskiego. O czym opowiada?

Historia trójki osób, których wir wydarzeń połączył ze sobą na zawsze. To dwie przyjaciółki - Beata i Agnieszka, które pochodzą z nizin społecznych i mieszkają na warszawskim Czerniakowie, szemranej dzielnicy Warszawy. Ratują się przed głodem drobnymi kradzieżami. Pewnym zrządzeniem losu trafiają do pracy w folwarku Elżbiety Witymskiej, która jest nie tylko dobrym pracodawcą, ale również człowiekiem o wielkim sercu, bo postanawia sfinansować edukację dziewcząt, która zapewni im lepsze życie. Korepetycji udziela im syn Elżbiety - Piotr, którego obie pokochają. Jak potoczy się cała historia i czy w ogóle któraś z nich ma szansę na związek z chłopakiem z wyższych sfer? Tę część książki stanowi retrospekcja, podczas której cofamy się do czasów II wojny światowej.

W międzyczasie przenosimy się również do czasów współczesnych w latach 60-tych, gdy Beata przyjeżdża na pogrzeb swojej przyjaciółki Agnieszki i otrzymuje od jej męża listy, z których wyłaniają się pewne tajemnice, które Agnieszka przed nią ukryła, a które wpłynęły na życie całej ich trójki. I tutaj powiem, że owe tajemnice były do bólu przewidywalne. Od razu odgadłam o co w tym wszystkim chodzi i szybko domyśliłam się co Agnieszka przed wszystkimi ukrywała. Akurat tutaj autorka się nie wysiliła i podążyła utartym schematem, dlatego wszystko okazało się tak bardzo czytelne i tak naprawdę żadnej tajemnicy przed czytelnikiem nie stanowiło.

Wojna została tutaj pokazana bardzo "po łebkach" i stanowi tylko tło dla historii miłosnej, ale nie jest to powieść wojenna tylko romans z wojną w tle. Powieść czytało się szybko i przyjemnie, ale nie odczułam jakichś wielkich emocji, nie przywiązałam się do bohaterów, wszystko było dosyć płytkie i powierzchowne, ale na szczęście lekkostrawne, więc można potraktować tę książkę jako przyjemny czasoumilacz, o którym raczej się szybko zapomni.