Opowieść kataryniarza

"...Każdy z nas musi przejść przez pe­wien etap, żeby w końcu zro­zu­mieć, co jest w życiu na­praw­dę ważne".

Od pierwszych zdań „Opowieść Kataryniarza” budzi skojarzenia z klasyczną "Opowieścią wigilijną" Dickensa. To historia pełna refleksji, ciepła i nadziei, udowadniająca, że nawet najbardziej zatwardziałe i skute lodem serce może odnaleźć drogę do dobra.

"Dziś jesteś tu, a jutro tam. Los nie ma litości dla nikogo ".

Książka przenosi nas do Łodzi końca XIX wieku. Widać tu ogromne różnice. Obok bogactwa i przepychu panuje bieda,a życie toczy się w cieniu dymiących fabrycznych kominów.

Poznajemy Wiktora Różyckiego, głównego bohatera,bezwzględnego fabrykanta i kamienicznika. Początkowo miałam problem,aby go polubić. Bogaty, wpływowy, a jednocześnie samotny i wewnętrznie pusty, staje się dla czytelnika symbolem człowieka, który zatracił w sobie empatię i sens życia. Mimo to, z zapartym tchem śledzimy jego losy, cały czas czekając na przejaw dobroci i człowieczeństwa.

Wszystko zmienia się,gdy los wystawia Wiktora na próbę. Niespodziewanie pomoc otrzymuje od tych, których sam wcześniej skrzywdził. W tym momencie poznajemy bliżej losy Księżniczki- sieroty o niezwykłej dobroci,manierach i sile ducha. To właśnie dziewczynka staje się iskierką, która rozświetli ciemność w sercu Różyckiego. W jaki sposób dziewczynka i margines społeczny z łódzkich piwnic doprowadzą do metamorfozy Wiktora? Tego musicie się dowiedzieć czytając książkę.

Książka urzeknie Was fabułą .To nie tylko historia świąteczna, ale przede wszystkim lekcja o przemianie, przebaczeniu i nadziei. Odkryjecie tu magię Bożego Narodzenia ukrytą w gestach i słowach, które nie potrzebują światełek i drogich prezentów. Potrzebują jedynie ludzkiej życzliwości i obecności drugiego człowieka. 

Przygotujcie się na wzruszenia i emocje, które poruszą Was do głębi. Zakończenie zmusi do głębokiej refleksji nad własnym życiem i postępowaniem. „Opowieść Kataryniarza” przypomni Wam o prawdziwej istocie Świąt. Pamiętajcie: dobro wraca.

Nie zwlekajcie. Dajcie się porwać łódzkim klimatom i zobaczcie jak jeden mały gest potrafi zmienić całe życie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Opowieść kataryniarza” Anny Stryjewskiej to piękna i poruszająca historia o tym, co w życiu najważniejsze. Już od pierwszych stron poczułam, że trzymam w rękach coś więcej niż książkę – ta historia poruszyła moją duszę, wzruszyła mnie i skłoniła nad istotą człowieczeństwa.

Wiktor Różycki, bezwzględny fabrykant, uosobienie zimnego, XIX wiecznego kapitalizmu w Łodzi, gdzie nędza robotników brutalnie kontrastowała z jego bogactwem, wywołał we mnie fale oburzenia i głębokiego smutku. Jego świat ograniczał się do władzy i pieniędzy, a serce było zimne jak głaz. Zadowalał się pustym substytutem prawdziwego życia. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia został napadnięty, pobity i okradziony. Pomoc nadeszła z niespodziewanej strony i przyniosła wiele zmian w życiu Różyckiego.

Choć zakończenie tej opowieści wydaje się proste do odgadnięcia, to jednak z ciekawością śledziłam losy bohaterów. Im więcej stron miałam za sobą, tym bardziej dostrzegałam złożoność tej historii i ludzkich losów. Poczułam, jak ogarnia mnie fala różnorakich emocji, jak moje serce ogarnia smutek, współczucie i żal na to, że świat jest taki niesprawiedliwy. To, że akcja tej powieści dzieje się historycznej Łodzi, mieście skrajności, tylko potęgowało moje emocje. Kiedy kolejny raz przejdę ulicą Składową lub Tramwajową, pomyślę o Księżniczce i Wiktorze – z czułością i wzruszeniem.

Ta historia na początku trochę przypominała mi „Opowieść wigilijną” Dickensa. Owszem, mamy tu motyw sknery, przemiany i świątecznej magii. Jednak w moim odczuciu „Opowieść kataryniarza” jest bardziej subtelna i poruszająca. Nie ma tu duchów, są za to żywi ludzie i ich autentyczne cierpienie. Przemiana Różyckiego jest bardziej naturalna i organiczna. Nie wywołuje jej strach przed zaświatami, lecz siła bezinteresownej miłości.

Książka Anny Stryjewskiej ma w sobie czułość, która rekompensuje bolesne momenty. Los bywa przewrotny i często prowadzi ludzi po zawiłych ścieżkach, o czym przekonał się Różycki. Społeczność, którą skrzywdził, podała mu pomocną dłoń, gdy najbardziej tego potrzebował. Sceny rozgrywające się w ciemnej piwnicy są dla mnie bardzo piękne, bo rodzi się tam ciepło wspólnoty, które tak bardzo kontrastuje z pustką luksusowego i samotnego życia.
Bijącym sercem powieści jest przesłanie, że na człowieczeństwo i miłość nigdy nie jest za późno, a czynione dobro zawsze wraca. Dla mnie „Opowieść kataryniarza” to dowód na to, że magia świąt i miłość mają wielką moc. Ta historia dała mi nadzieję. Potwierdziła, że każdy ma szansę na zmianę i to niezależnie od popełnionych błędów.
Gorąco polecam każdemu, kto szuka mądrej i wzruszającej opowieści o nadziei oraz odrobiny ciekawej historii Łodzi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy pieniądze dają szczęście? A może wręcz przeciwnie? Pieniądze same w sobie szczęścia nie zapewniają, ale z pewnością ułatwiają życie -- pozwalają żyć dostatnio, nie martwić się o jedzenie, ciepło w domu czy odpowiednie ubrania. ,,Opowieść Kataryniarza" Anny Stryjewskiej, wydawnictwa Skarpa Warszawska, to historia Wiktora Różyckiego -- człowieka bogatego, opływającego w dostatki, jednak pozbawionego bliskości i relacji. W interesach jest bezwzględny: podnosi czynsz, a lokatorzy tracą dach nad głową i zmuszeni są koczować w piwnicy. Pewnego dnia Wiktor zostaje napadnięty i ledwo uchodzi z życiem. Pomoc otrzymuje od ludzi, których wcześniej sam skrzywdził. Co wydarzy się, gdy Księżniczka wręczy Wiktorowi tajemniczy upominek? Jak zmieni się życie przedsiębiorcy po kilku dniach spędzonych w piwnicy? Książkę czyta się z ogromną ciekawością i bardzo szybko. Bohaterowie są świetnie wykreowani -- każdy odgrywa swoją rolę z pełnym przekonaniem. Wiktor to człowiek bezwzględny, bogaty, lekceważący potrzeby innych; liczą się dla niego wyłącznie pieniądze i interesy. Księżniczkę natomiast polubiłam od pierwszych stron: mimo biedy i trudnych warunków jest zaradna, rezolutna i wrażliwa. Troszczy się o ludzi, z którymi dzieli piwnicę, i stara się pomóc, jak tylko potrafi. Autorka porusza wiele ważnych tematów: śmierć rodziców, biedę, walkę o przetrwanie, złe traktowanie pracowników, wyzysk dzieci oraz bezinteresowną pomoc. Pokazuje, że bogactwo często idzie w parze z samotnością, a wartości materialne nigdy nie zastąpią bliskich czy utraconej miłości. To piękna opowieść, która daje nadzieję na wybaczenie i otula magią zbliżających się Świąt. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę mogła przeczytać kolejną życiową historię z cyklu ,,Opowieści kataryniarza". Książkę z całego serca polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Anna Stryjewska już wielokrotnie, dotknęła mojego czytelniczego serca bardzo głęboko. W ostatnich dniach kiedy na liście lektur, prym wiodą opowieści świąteczne i towarzyszy mi myśl, że nie uda się już trafić na książkę, która poruszyłaby mnie jeszcze w jakiś szczególny sposób, w moje ręce, trafia ,,Opowieść kataryniarza". Poruszająca, niezwykle nastrojowa historia, w której magia Bożego Narodzenia splata się z ludzkim dramatem, winą i przebaczeniem. Ta powieść wybrzmiewa dźwiękiem katarynki, pachnie mrozem i ogrzewa serce ciepłem, jakiego szukamy w świątecznych opowieściach. Autorka przenosi nas do Łodzi końca XIX wieku. Miasta maszyn, dymiących kominów, ludzkiej nędzy skrytej w cieniu fabrykanckich posiadłości. Przede wszystkim jednak, przenosi nas tam, gdzie jest najtrudniej, w głąb ludzkiego sumienia. W miejsce gdzie pycha ściera się z chciwością i tęsknotą za ciepłem, bliskością drugiego człowieka. Wiktor Różycki, to bogacz pozbawiony serca. To taka postać, do której bardzo szybko można zapałać niechęcią. Jego postrzeganie świata to zimna kalkulacja zysków i strat. Echa samotności, zagłuszanej podłością i dźwiękiem fabrycznych maszyn. Los jednak, postanawia dać mu lekcję pokory. Brutalną ale bardzo pouczającą. Kiedy Wiktor, po napaści trafia pod opiekę tych, których wcześniej pozbawił dachu nad głową i skrzywdził, jego myśli i życie zaczynają biec w zupełnie innym rytmie. W piwnicach kamienicy, pośród biedy i mroku, rodzi się coś, o czym Różycki zapomniał. Prawdziwa wspólnota, dobro, bezinteresowność, wzajemna pomoc. A w centrum tej wyjątkowej przestrzeni stoi ona - Księżniczka, dziewczynka o anielskiej duszy i czystym sercu. Mała dama, która swoją niewinnością i czułością, roztapia lód pokrywający serce Różyckiego. Dzięki tej małej dziewczynce i tajemnicy jej pochodzenia, Wiktor po raz pierwszy zaczyna patrzeć na siebie jak na człowieka, a nie bezdusznego drania. Anna Stryjewska poruszyła moje serce. Jej opowieść pełna prostoty, ciepła i ułomności ludzkich zachowań, otuliła mnie jak delikatny, zimowy szal. Autorka z czułością odmalowała przed moimi oczyma świat, w którym najmniejszy odruch dobra, ma moc cudu. Wigilijna noc w jej ujęciu staje się nie tylko częścią fabuły, ale i metaforą przemiany. Moralnej, duchowej i ludzkiej. ,,Opowieść kataryniarza" to piękna książka o przebaczeniu, pokorze i drugiej szansie. O tym, że nawet najbardziej zatwardziałe serce, może stopnieć w promieniach dobroci, życzliwości i miłości. Ta książka jest niezwykłą prośbą o człowieczeństwo. Pokorną, cichą i przejmująco prawdziwą. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)