Pani Jeziora
Andrzej Sapkowski

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Zakończenie wspaniałej sagi wciągnęło mnie niesamowicie. Akcja co chwile zaskakuje, wiele wątków pobocznych, wszytko piękne dopełnione. Dużo trzymających w ciągłym napięciu opisów bitew i walk, smutnych i wzruszających momentów, tajemnic, chwil romantycznych i dialogów od których nie możesz powstrzymać się od śmiechu. Sapkowskiego uznaję za mistrza polskiej literatury! Lektura obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli fantasy!

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Ostatnio oceniłam całość serii wiedźmin przy dodawaniu do biblioteczki "Ostatniego Życzenia" Jako, iż nie zamierzam czytać Sezonu Burz czuję się zobowiązana, by napisać o tej serii coś jeszcze. Spędziłam z nią ponad miesiąc, aż! A może raczej tylko tyle? Nie czytam zadziwiająco szybko, ale w Wiedźminie to co innego. Styl pisania Sapkowskiego mnie ujął na tyle, że żyłam każdą stroą tej cudownej prozy. Pisarz wykreował bowiem świat fantastyczny i wspaiały, o którym chce się opowiadać. Moim ulubionym tomem na zawsze zostanie Pani Jeziora, a szczególnie wzruszające zakończenie, którego się nie spodziewałam. Polecam wszystkim miłośnikom dobrej fantastyki!

(Kliknij aby rozwinąć opinię) 6,6 i jeszcze raz 6! "Wiedźmin" Sapkowskiego to niewątpliwie jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać. Nasza duma. Wszystkie 7 części (pięcioksiąg + dwie poprzedzające) trzymają w napięciu i doskonale się ze sobą łączą oraz uzupełniają. Zakończenie "Pani Jeziora" długo gości w myślach. Po każdej części gwarantowany "kac książkowy" :) Jestem zachwycona tą historią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Mistrzostwo :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Ciri ucieka ze swgo świata za pomocą wieży Jaskółki. Trafia do krainy elfów i jednorożców. Król chce miec z nią dziecko, by wzmocnic jeszcze bardziej gen Starszej Krwi, niestety jego plany legnął w gruzach. Dzięki pomocy magicznych koni, Cirilla ucieka z tego świata przed istotami, które chcą posiąśc jej dar poruszania się między czasem i przestrzenią by móc rządzic wielką różnorodnością wymiarów, które powstały po Koniungcji. Wiedźmin Geralt dociera do kięstwa Toussanit, słynącego z winnic i wybornych win znanych na całym świecie. Okazuje się, iż Jaskier zna tutejszą królową, z którą łączył go gorący romans i może coś więcej. Przypadkiem Geralt dowiaduje się gdzie ukrywa się czarnoksięznik Vilgefortz, przetrzymujący Yennefer i czychający na dar Ciri. Fringilla Vigo- członkini Loży stara się wyciągnąc z niego tę informację powołując się na przelotny romans, który połączył ich los na czas pobytu wiedźmina w księstwie win, dobrej i szczodrze nakrapianej trunkiem zabawy. Czy Chaos zatryjumfuje, czy może zwycięży Dobro? Ostatnia częśc tego wspaniałego dzieła kunsztu pióra i ludzkiej wyobraźni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) I tym razem A. Sapkowski pokazał klasę, seria książek o wiedźminie cóż można powiedzieć to klasyka, napisana językiem , który nie do każdego przemówi, specyficzne poczucie humoru, ale i tak czytam i powracam do tej serii z przyjemnością

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Generalnie jestem zachwycona przygodami wiedźmina Geralta, aczkolwiek ten tom podobał mi się najmniej, niby sporo się działo, ale jakoś przeniesienie się przez Ciri do innego Uniwersum - Król Artur, Merlin itd- jakoś mnie nie przekonało. Niemniej Saga Wiedźmin to pozycja obowiązkowa na liście każdego fana fantastyki:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejna powtórka i kolejne podniesienie ocen. O czym jest cykl o wiedźminie, każdy pewnie wie, więc przynudzać nie będę. Zaznaczę tylko, że z każdym spotkaniem dostrzegam w tych powieściach więcej szczegółów i coraz więcej wartości. Mimo znajomości fabuły, konsekwencji kolejnych wydarzeń i zakończenia, przygody Geralta, Yennefer i Ciri potrafią mnie pochłonąć, zagrać na emocjach, dostarczyć intelektualnej rozrywki, wywołać uśmiech czy nawet parsknięcie głośnym śmiechem tak skutecznie, że zapominam o otoczeniu, dając się wessać temu brutalnemu światu. Jego bogactwo, każdy przejaw życia opisany z wyczuciem dramatyzmu, urozmaicona geografia, logika zdarzeń, wielość krajów, ich ustroje, polityka i społeczeństwa, zróżnicowane i pełne, nie potrafią znudzić. Do tego szczypta, całkiem spora, magii, liczne rasy istot myślących i potworów, zamieszkujących wspólnie każdy zakątek wiedźminowego świata, ubarwiają odczytywanie zależności, oddziaływań i smaczków zawartych na niemal każdej stronie siedmioczęściowego cyklu. Przednia rozrywka, do której na pewno jeszcze nie raz wrócę. (Ocena: t. 1-7 - 6/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Świetny opis bitewnego zgiełku, naprawdę czuć taki bestialski klimat i krew skapującą z kart książki. Atmosferę zdecydowanie psuje "skakanie po wymiarach", jest ono zdecydowanie zbyt długie, przez co tworzy się bardzo chaotyczna narracja. Niemniej jednak dobre zakończenie sagi o Geralcie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zdecydowanie najlepsza część! Żeby coś mogło się zacząć musi się coś skończyć.Jestem jeszcze w lekkim szoku jak to się wszystko potoczyło. Dużo krwi, łomotu, zamieszania, to coś w sam raz dla mnie. Troszkę mnie wewnętrznie trzęsie na myśl o tym całym zgromadzeniu czarodziejek i to jak to zostało rozegrane, ale bez tego myślę książka nie byłaby tak atrakcyjna. Ma wszystko co w dobrej książce powinno się znaleźć. Intryga, niepewność, ale też i dobre momenty. Nie dla wszystkich saga kończy się przyjemnie, ale taka kolej rzeczy i taki (nie tylko ludzki) los. Przyznam szczerze, że do wielu postaci łatwo się przyzwyczaiłam i ich losy mocno mnie zaintrygowały. Myśląc o części z nich mam w głowie zdanie "Każdy umiera w samotności", które tu nijak nie pasuje, bo chociaż fizycznie nikt za nas śmierci nie przejmie, nie wspomoże nas w cierpieniu, tak to grono przyjaciół było obok i walczyło ramię w ramię. Pomagając, broniąc, odwodząc przeciwnika. A niektózy z przeciwników byli wyjątkowo zaciekli w boju. Coś co mnie tak zakuło w serduszku to scena pożegnania Ciri z Geraltem i Yen i jej odejście z Emhyrem, ale koniec końców sprawa potoczyła się inaczej. Dałam się na to nabrać, że to rozstanie będzie tak właśnie wyglądać. I dodatkowym atutem całej Sagi jest niewątpliwie postać Jaskra, który swoim zachowaniem wszystko niesamowicie ubarwia, a jednocześnie w tym swoim pajactwie potrafi być prawdziwie wiernym przyjacielem. Bo to książka głównie o przyjaźni i przeznaczeniu, ale czy przyjaciele nie są nam po prostu przeznaczeni? Ci prawdziwi, na któych można liczyć i przychodzą z pomocą w najodpowiedniejszym momencie z pewnością są. I nie ma znaczenia czy jesteś człowiekiem, elfem, krasnoludem czy uroczym jednorożcem. Wiele osób zginęło, ale pamięć o nich nigdy. Piękna historia, szczególnie jeśli się popatrzy na to z perspektywy całej serii. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nadszedł nieunikniony czas pożegnania się z sagą o wiedźminie Geralcie. Serce pęka mi na samą myśl o tym. 

Przyznaję, że czułam ogromną radość zapoznając się z przygodami wiedźmina. Czułam też ogromną radość sięgając po ostatni tom sagi, gdyż dzięki niemu mogłam wreszcie dowiedzieć się wielu rzeczy; wiele rzeczy po prostu się wyjaśniło na ostatnich stronach książki. 

Tę część czytałam wyjątkowo długo; miałam wiele obowiązków, praca itd no i tez przez wzgląd na to, że po prostu nie mogłam się rozstać ze światem i bohaterami. 

Przez jakiś czas po skończeniu sagi nie mogłam się otrząsnąć, że to juz koniec. Przez osiem miesięcy miałam w rękach tyle dobroci i nagle musiałam wrócić do rzeczywistości; trudno było mi się przekonać do jakiejkolwiek innej książki i nie mogłam się zmusić do napisania jakiejkolwiek recenzji. 

Niesamowite jest to, jak bardzo można zżyć się z postaciami, które nawet nie istnieją. Ktoś pomyśli: "wariatka", ale autentycznie wzruszyłam się kilkakrotnie podczas czytania "Pani Jeziora", do samego końca czytałam książkę z bijącym sercem. 

Nie będę się rozwodzić za bardzo nad negatywami książki. Jedyne do czego mogę się przyczepić, że wielu kultowych bohaterów poniosło śmierć, co jest dla mnie totalnym nieporozumieniem. To chyba jakieś zboczenie zawodowe, że uśmierca się wielu bohaterów - nawet głównych - albo po prostu wg autorów jest to cool; no cóż dla mnie zdecydowanie nie jest i moim zdaniem, nawet jeśli Sapkowski miał zamiar zakończyć sagę to mogł to zrobić w zdecydowanie bardziej gustowny sposób.

Na koniec przyznam duży plus Panu Sapkowskemu - pomijając fakt dosyć ciężkiego pióra jak dla mnie - jego książek zawsze chce się więcej i więcej.