Pani Jeziora
Andrzej Sapkowski
Wydawnictwo: SuperNowa
Data wydania: 1999 (data przybliżona)
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN:
Liczba stron: 520
Język oryginału: Polski
Tom 7 cyklu
Wiedźmin
Andrzej Sapkowski, arcymistrz światowej fantasy, zaprasza do swojego Neverlandu i przedstawia uwielbianą przez czytelników i wychwalaną przez krytykę wiedźmińską sagę!
Ciri wpatruje się w wypukły relief
przedstawiający ogromnego łuskowatego węża.
Gad, zwinąwszy się w kształt ósemki,
wgryzł się zębiskami we własny ogon.
To pradawny wąż Uroboros.
Symbolizuje nieskończoność i sam jest nieskończonością.
Jest wiecznym odchodzeniem i wiecznym powracaniem.
Jest czymś, co nie ma ani początku, ani końca.
A to, że Uroboros gryzie swój ogon,
oznacza, że koło jest zamknięte.
Ciri, córko Pavetty! Wjedź w portal,
podążaj drogą wiodącą na spotkanie przeznaczenia!
Koło się zamknęło – myśli Ciri, zamykając oczy.
„Jadę, Geralt! Nie zostawię cię samego!”
Coś się kończy, coś się zaczyna.
W każdym momencie czasu kryje się wieczność.
Kup książkę Pani Jeziora
Zobacz także
Opinie o książce - Pani Jeziora
Zdecydowanie najlepsza część! Żeby coś mogło się zacząć musi się coś skończyć.Jestem jeszcze w lekkim szoku jak to się wszystko potoczyło. Dużo krwi, łomotu, zamieszania, to coś w sam raz dla mnie. Troszkę mnie wewnętrznie trzęsie na myśl o tym całym zgromadzeniu czarodziejek i to jak to zostało rozegrane, ale bez tego myślę książka nie byłaby tak atrakcyjna. Ma wszystko co w dobrej książce powinno się znaleźć. Intryga, niepewność, ale też i dobre momenty. Nie dla wszystkich saga kończy się przyjemnie, ale taka kolej rzeczy i taki (nie tylko ludzki) los. Przyznam szczerze, że do wielu postaci łatwo się przyzwyczaiłam i ich losy mocno mnie zaintrygowały. Myśląc o części z nich mam w głowie zdanie "Każdy umiera w samotności", które tu nijak nie pasuje, bo chociaż fizycznie nikt za nas śmierci nie przejmie, nie wspomoże nas w cierpieniu, tak to grono przyjaciół było obok i walczyło ramię w ramię. Pomagając, broniąc, odwodząc przeciwnika. A niektózy z przeciwników byli wyjątkowo zaciekli w boju. Coś co mnie tak zakuło w serduszku to scena pożegnania Ciri z Geraltem i Yen i jej odejście z Emhyrem, ale koniec końców sprawa potoczyła się inaczej. Dałam się na to nabrać, że to rozstanie będzie tak właśnie wyglądać. I dodatkowym atutem całej Sagi jest niewątpliwie postać Jaskra, który swoim zachowaniem wszystko niesamowicie ubarwia, a jednocześnie w tym swoim pajactwie potrafi być prawdziwie wiernym przyjacielem. Bo to książka głównie o przyjaźni i przeznaczeniu, ale czy przyjaciele nie są nam po prostu przeznaczeni? Ci prawdziwi, na któych można liczyć i przychodzą z pomocą w najodpowiedniejszym momencie z pewnością są. I nie ma znaczenia czy jesteś człowiekiem, elfem, krasnoludem czy uroczym jednorożcem. Wiele osób zginęło, ale pamięć o nich nigdy. Piękna historia, szczególnie jeśli się popatrzy na to z perspektywy całej serii.
Nadszedł nieunikniony czas pożegnania się z sagą o wiedźminie Geralcie. Serce pęka mi na samą myśl o tym.
Przyznaję, że czułam ogromną radość zapoznając się z przygodami wiedźmina. Czułam też ogromną radość sięgając po ostatni tom sagi, gdyż dzięki niemu mogłam wreszcie dowiedzieć się wielu rzeczy; wiele rzeczy po prostu się wyjaśniło na ostatnich stronach książki.
Tę część czytałam wyjątkowo długo; miałam wiele obowiązków, praca itd no i tez przez wzgląd na to, że po prostu nie mogłam się rozstać ze światem i bohaterami.
Przez jakiś czas po skończeniu sagi nie mogłam się otrząsnąć, że to juz koniec. Przez osiem miesięcy miałam w rękach tyle dobroci i nagle musiałam wrócić do rzeczywistości; trudno było mi się przekonać do jakiejkolwiek innej książki i nie mogłam się zmusić do napisania jakiejkolwiek recenzji.
Niesamowite jest to, jak bardzo można zżyć się z postaciami, które nawet nie istnieją. Ktoś pomyśli: "wariatka", ale autentycznie wzruszyłam się kilkakrotnie podczas czytania "Pani Jeziora", do samego końca czytałam książkę z bijącym sercem.
Nie będę się rozwodzić za bardzo nad negatywami książki. Jedyne do czego mogę się przyczepić, że wielu kultowych bohaterów poniosło śmierć, co jest dla mnie totalnym nieporozumieniem. To chyba jakieś zboczenie zawodowe, że uśmierca się wielu bohaterów - nawet głównych - albo po prostu wg autorów jest to cool; no cóż dla mnie zdecydowanie nie jest i moim zdaniem, nawet jeśli Sapkowski miał zamiar zakończyć sagę to mogł to zrobić w zdecydowanie bardziej gustowny sposób.
Na koniec przyznam duży plus Panu Sapkowskemu - pomijając fakt dosyć ciężkiego pióra jak dla mnie - jego książek zawsze chce się więcej i więcej.
NAJWAŻNIEJSZA PREMIERA ROKU - NOWY SAPKOWSKI! ŻMIJA, najbardziej oczekiwana książka roku 2009, ukaże się 19 października. Andrzej Sapkowski, jeden...
COŚ SIĘ KOŃCZY, COŚ SIĘ ZACZYNA. Piąty - i ostatni - tom sagi o wiedźminie Geralcie, pięknej czarodziejce Yennefer i Cirilli - Dziecku Przeznaczenia. Jaki...
Przeczytane:2016-07-15, Ocena: 6, Przeczytałam, 52 książki 2016,