Pani Labiryntu
Magda Knedler

Tytuł: "Pani labiryntu"
Autor: Magda Knedler
Data premiery: 03.10.2022r.
Wydawnictwo: Otwarte

Grecja...
Mitologia grecka...
Lubicie te klimaty?
Która postać z mitologii była Waszą ulubioną?
.
.
Magda Knedler napisała świetną powieść pt. "Córka labiryntu". Jako, że kiedyś uwielbiałam mitologię to z chęcią sięgnęłam po ten tytuł. Przyznam szczerze, że byłam bardzo ciekawa co znajdę w środku. Jeszcze wcześniej zachęcona polecajką Oli @gdzie_ja_tam_ksiazka byłam jeszcze bardziej na nią nakręcona 😁
.
Co w niej znalazłam?
Na pewno charakterystyczny klimat, który był świetnie oddany. Autorka posługuje się pięknym językiem i z przyjemnością płynęło się przez kolejne kartki tej powieści.
Postacie wykreowane na medal. Główną bohaterkę Ariadnę polubiłam. Miała charakterek i wiedziała czego chciała w życiu. Była córką Minosa, który sprawował rządy w starożytnej Krecie i od dziecka czuła więź z siłami przyrody. Kiedy dorosła uświadomiła sobie, co łączy ją z pradawną boginią. Postanawia się również przeciwstawić ojcu, któremu się to nie podoba, a kiedy odkrywa w podziemiach labirynt już nic nie będzie takie samo... Zło w czystej postaci i prawda o niej samej...
Czy Ariadna sobie z tym poradzi?
.
.
Jeżeli chcecie poznać losy Ariadny - silnej kobiety. Polecam!
Naprawdę warto zatopić się w tej lekturze, która jest miłą odskocznią od innych książek:)
A jeżeli dodatkowo lubicie mitologię tym bardziej uważam, że warto po nią sięgnąć:)

"Pani, Matka, nie bawiła się w żadne olimpijskie intrygi, nie uwodziła powabnych dziewcząt i pięknych chłopców, nie kłamała, nie zazdrościła, nie piła na ucztach nektaru i ambrozji. Nie miała na to czasu, bo świat dział się na okrągło."

"Pani Labiryntu" urzeka od samego początku. Historię Ariadny, jej rodziny, w tym rządów ojca, Minosa, poznajemy z perspektywy głównej bohaterki. Od młodości doszukiwała się prawdy w legendach o jej rodzinie i bogach, z którymi to podobno miała do czynienia. Lubiła być blisko natury, grzebać w ziemi wraz z bratem, ubóstwiać Wielką Boginię, Potnię.
"Minos nadal miał swój kult olimpijskich bogów i przedstawiał się jako syn Zeusa, wciąż rządził twardą ręką, surowo karał, ale i sprawiedliwie nagradzał."
Ariadna cicho sprzeciwiała się ojcu, co było niewybaczalne. Jednak posiadała pewną kartę przetargową, dzięki której miała zapewnione względne bezpieczeństwo. Niestety nie na zawsze, ponieważ im była starsza, tym większą walkę prowadziła z ojcem, a przez to jej poziom życia mógł się jeszcze pogorszyć.
Magda Knedler stworzyła wciągającą powieść, która jednocześnie przeraża i ekscytuje. Taka mieszanka jest zapowiedzią dobrej lektury i tak właśnie było. Czułam się, jakbym była bezpośrednim świadkiem wydarzeń, które miały miejsce na kartach "Pani Labiryntu".
Ariadna to twarda wojowniczka, która jest tłamszona przez niewolnictwo, będąc dzieckiem Minosa. Kibicowanie jej przychodzi naturalnie i wyczekuje się szczęśliwego zakończenia. Już samo to, że wyszła jako jedyna ze śmiercionośnego labiryntu mówi o jej potędze, która wywołuje strach nawet u samego króla. Powód, dla którego postanowiła wejść do "jaskini lwa" jest przerażająco przykry i wywołuje naprawdę wiele emocji.
Autorka stworzyła postacie, których można doszukiwać się u zwykłych ludzi. Apodyktyczny mąż i ojciec, żona i córki bez możliwości decydowania o swoim losie, synowie, którzy są kolejni w drodze na tron i przygotowania do objęcia funkcji króla. Magda Knedler wykorzystała mitologię co do joty, by powstała pełna napięcia powieść. Jestem urzeczona, jak swobodnie "Pani Labiryntu" potrafi zawładnąć sercem czytelnika. Historia Ariadny pozostaje na długo w głowie i z całego serca mogę Wam ją polecić.

„- Życie i śmierć – powiedziałam. – A po śmierci znowu życie, a po nim znowu śmierć. Cykl. Nieskończoność.”

Ariadna mieszka w pałacu na Krecie, na wyspie rządy sprawuje okrutny Minos – jej ojciec. Dziewczyna od dziecka była ciekawa i spędzała dnie na wysłuchiwaniu opowieści Dedala oraz swojej babki Europy. Swoim zachowaniem niejednokrotnie naraziła się ojcu. Nie powstrzymywało to jej jednak od dalszych przygód. Kobieta czuje więź z siłami przyrody i zostaje okrzyknięta wieszczką, gdyż jest w stanie przewidzieć trzęsienia ziemi. Nie uchroniło jej to przed zesłaniem do Labiryntu, z którego o dziwo wyszła żywa. Co takiego się tam wydarzyło?

W zakamarkach pałacu kryje się jednak wiele sekretów i skrywanych tajemnic. Najbardziej strach budzi historia o potworze żyjącym w podziemnym Labiryncie, do którego wysyłani są na pewną śmierć ofiarowani Ateńczycy. Minotaur jest krwiożerczą bestią, która nie zna litości. Czy rzeczywiście tak jest? A może prawda jest zupełnie inna? 

Czytając, opis książki wiedziałam, że to jest książka, którą chce przeczytać. Interesował mnie klimat starożytnych opowieści. Kojarzyłam Minotaura, Dedala, Minosa i historię z nimi związane. W książce poznałam to wszystko z szerszej i zupełnie innej perspektywy. Spodobała mi się interpretacja autorki mitu, którego znają prawie wszyscy. Z początku nie mogłam wkręcić się w fabułę, lecz po każdej kolejnej stronie nie mogłam się oderwać. Z zapartym tchem śledziłam losy Ariadny i tak jak ona chciałam się dowiedzieć, co takiego skrywa Labirynt i poznać inne sekrety pałacu i jego mieszkańców. Tylko mogłoby być trochę więcej dialogów a mniej opisów.

Autorka w swojej historii próbowała nam przekazać, jak wiele niesprawiedliwości jest na świecie. Trzeba walczyć o swoje szczęście. Na wiele sytuacji nie mamy wpływy, lecz od nas zależy, jakie wnioski wyniesiemy z nich. Człowiek musi mieć w sobie odwagę, by sprzeciwić się wszystkim dookoła, nawet gdy jest z góry na przegranej pozycji. Pisarka daje nam przesłanie, iż miłość pomaga nam przetrwać wszystko i daje motywację do dalszego działania. 

„ Może życie nie jest tylko wieczną walką z innymi ludźmi. Może jest też wieczną walką z samym sobą, z mroczną stroną własnej natury ”.

Utkana na podwalinie mitu o Minotaurze „ Pani labiryntu ” to wielobarwny portret kobiety, Ariadny. Ale to nie tak, że autorka wiernie odtwarza jej historię. Przemyca gdzieś w tle tego mitu, swoją własną opowieść. Opowieść o niezwykle silnej i dobrej kobiecie, która ubóstwiała przyrodę. Czerpała siłę od roślin, które tworząc jedność z ziemią, koiły. Która nie chciała złotych diademów, choć była córką króla, Minosa.

Wolność. 

Miłość. 

Szacunek. 

Spokój. 

Kwiaty i drzewa. Ziemia.

Tego pragnęła. Choć wiedziała, że będzie musiała o to zawalczyć. O marzenie, które przysłania obraz Labiryntu, w którym uwieziony został jej brat. Ten mroczny element skrywa zagadkę ludzkiej natury. I choć wejść do niego jest łatwo, to wyjście z niego może stanowić trudność nie do pokonania. 

„ To pomieszczenie nie ma granic - odparł Dedal. ”

Kupuję tę historię. Kupuję język i styl, jakim operuje autorka. Kupuję to w jaki sposób uwidacznia walkę o zadośćuczynienie zła, jakie wyrządzono, walkę o brata, który ze względu na swoją odmienność musi żyć w odosobnieniu. Walkę z hańbiącym postępowaniem władcy, a wreszcie walkę o samą siebie. O prawo do miłości i prawo do życia zgodnie ze swoją naturą. Oddaje przy tym prawo do głosu innym mitycznym bohaterom, dla których również znalazło się tutaj miejsce.

Pozostaje mi tylko polecić Wam tę opowieść.