Róża i cis
Agatha Christie

Hugh Norreys po nieszczęśliwym wypadku stał się inwalidą. I jak przystało na takie życie - główny bohater samoistnie przeistoczył się w człowieka, na swój sposób biernego, któremu ludzie powierzają swoje troski i żale. Jego godna pochwały umiejętność dystansowania się połączona z inteligencją sprawiła, że do jego kręgu znajomych dołączył John Gabriel. Osoba wywodząca się ze średniego stanu, zamierzająca zostać politykiem, a przy tym niewątpliwie postać niejednoznaczna. 

Akcja jest wartka, z zapałem przewraca się kolejne strony książki. Kiedy trzeba zwalnia, pozwala czytelnikowi podumać nad ważnymi zagadnieniami życiowymi. 

Otrzymujemy powieść prawdziwą i nieprzewidywalną. Jest to powieść polityczna i mam wrażenie, że była odpowiedzią autorki na postać Adolfa Hitlera i ludzi mu podobnych. Historia, która naprawdę warto przeczytać i się pogłowić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Prawie wszyscy wiedzą, a zwłaszcza moi blogowi znajomi, że uwielbiam Agathę Christie. Jej kryminały są świetne i na miano królowej kryminału zasługuje, jak mało kto. Niestety książka Róża i cis zawiodła mnie przeogromnie. To nie jest ta Agatha, którą wielbię. Czy pisanie pod pseudonimem mogło aż tak bardzo zmienić jedną z moich ulubionych pisarek? Róża i cis to książka obyczajowa, jedna z sześciu, napisana pod pseudonimem Mary Westmacott. Mary jednak, to nie Agatha. Po tej książce nie mam więcej ochoty na dorobek Mary. Pozostaję wierna tylko jednej Agacie, tej, która stworzyła cudowne, wnikliwe kryminały, między innymi z Herkulesem Poirot i panną Marple w rolach głównych. Właśnie skończyła się II wojna światowa. Narratorem tej książki jest Hugh Norreys, który na skutek wypadku samochodowego jest kaleką poruszającym się na wózku, to on opowiada swoją historię. Jednak pierwsze skrzypce odgrywa w niej nie Hugh, ale bohater wojenny kandydujący do parlamentu John Gabriel. Postać budząca kontrowersje i wątpliwości, niejednoznaczna. John z jednej strony postrzegany jest jako prostak i awanturnik, z drugiej zaś oddany społecznik i patriota. Mimo tak sprzecznych opinii ludzie do niego lgną, darzą zaufaniem. Kobiety zaś bardzo się nim interesują i nierzadko tracą dla niego głowę. Można by powiedzieć, że w akcie jakiejś niezrozumiałej desperacji są skłonne porzucić poukładane i przyszłe szczęście rodzinne. I w tym momencie na scenę wkracza Isabella Charteris. Kim tak naprawdę okaże się zagadkowy John Gabriel? Jak potoczą się ich losy? Może nie jest to tak bardzo zła historia. Jest spójna, ma ciekawych bohaterów, podłoże psychologiczne, lecz niestety nie jest to Poirot i brak mi było jakiegoś zaskoczenia i tego dreszczyku emocji, który towarzyszy mi przy czytaniu kryminałów Christie. Miłośnikom Agathy nie zaszkodzi, żeby sprawdzili jak leży im to drugie wcielenie autorki, czyli Mary. Natomiast polecam tym wszystkim, którzy przygody z królową jeszcze nie zaczęli i nie są przyzwyczajeni do jej niebywałego geniuszu. Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2015/12/04/roza-i-cis-mary-westmacottagatha-christie/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O dziwo ta obyczajówka Agathy Christie mi się spodobała. Ale tutaj nie ma przydługich wywodów na tematy postwiktoriańskie, jak to było w jej poprzednich obyczajówkach, ale to, co pani Agatha potrafi w powieści najbardziej, czyli świetna konstrukcja postaci. To obraz polityka dorobkiewicza, coś jak nasz Nikodem Dyzma, i dwie kobiety, jedna arystokratka jak ze snu, a druga bita żona i cała plejada wielskich kwok, widziana oczami sparaliżowanego weterana. W sumie jest to romans, ale i ciekawa opowieść o tym, że nie można poznać drugiego człowieka w pełni.
Tytuł jest mylący, bo sugeruje beznadziejny romans, a w sumie to ciekawa książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)