Sekret Wenecji

To idealna książka, która pokazuje, że można napisać ciekawą wręcz detektywistyczną opowieść wykorzystując do tego prawdziwe informacje z danego miejsca. Taką lokalizacją była tutaj Wenecja. Autor utkał ją obłowioną w duchy, które o dziwo zamiast straszyć przybyłych gości, to jakby prześcigały się w tym, żeby wszyscy je zobaczyli. Młode postacie, które są zgraną ekipą uwielbiającą przeróżne zagadki, zaczęli zastanawiać się jak to możliwe, że to, co straszne, sprawiało, że każdy z przybyłych gości chciał być świadkiem ujrzenia takiego ducha. Przemierzając różne tajemnicze miejsca przekazywali czytelnikowi co zwiedzają oraz jakie choroby przez nią przeszły. Epidemia dżumy podobno zabrała co trzecią osobę z powodu tego, że Wenecja zawiera w sobie bardzo mało miejsca na wszystko. Jej piękno jest ściśnięte, uliczki wąziutkie i wszędzie otacza je woda. Podobno ludzie ze strachu pouciekali z tego miejsca bojąc się, że nadejdzie dzień, kiedy ich wszystkich braknie. W ten sposób wyludniła się jeszcze bardziej. To były luźne rozmowy, gdzie wręcz prześcigali się tymi informacjami nadal ponawiając istnienie duchów, które zwracały na siebie uwagę. Zagadkowi Agenci wiedzieli jak zadawać pytania, by nie wychodziły na dręczenie z ich strony i jednocześnie zachowana została równowaga między wiedzą, a ich wiekiem, by wyglądali na bardziej autentycznych. Osoby przepytywane nie tylko udzielają im odpowiedzi, ale i opisują dokładnie miejsca gdzie wtedy byli oraz co tam podają czy serwują. Wszędzie jednak wyglądało to na takie autentyczne. Czasami porównywali się do opowieści o Scooby Doo i w momencie, kiedy czytelnikiem jest dziecko, nie osoba dorosła, to od razu zaczyna pałać do nich sympatią. Moje starsze dzieci w okolicach dwunastu lat najbardziej były zainteresowane ciekawostkami ze świata, własnymi małymi śledztwami czy też duchami w które w tamtym wieku raczej się wierzy. To będzie idealna nauka podczas czytania, gdyż to w ważnych miejscach pojawiały się tajemnicze zjawiska. Według mnie młodszy czytelnik między jedenaście a czternaście lat doceni ją najbardziej. Mówię to z doświadczenia trójki moich dzieci:-)