Separacja

Po pozycje Aleksandra Sowy sięgam w ciemno z uwagi, że polubiłem styl w jaki prowadzi czytelnika w swoich powieściach no i oczywiście z uwagi na Emila Stompora, z którym jakbym nie kiblował w szkole średniej to bym zaczynał służbę w warszawskim OP-ku (trochę żartem). Nie inaczej jest w najnowszej powieści Aleksandra Sowy „Separacja”. W tej historii autor przedstawia policyjną robotę świetle politycznych nacisków oraz niezbyt uczciwych przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości szukających wsparcia u wyzutych z przyzwoitości medialnych pismaków. Co ciekawe, jak dla mnie, autor interesująco wplata historie policjantów, którzy jeszcze służbę zaczynali w milicji. Nie inaczej jest w „Separacji”. Na stronie wydawnictwa można wyczytać, że jest to hipnotyzujący kryminał w stylu skandynawskiego noir. Jak dla mnie taka reklama jest zbędna. Wszystkie opowieści Sowy są hipnotyzujące i mroczne a przede wszystkim klimatyczne niczym gliniarz z petem przyklejonym do wargi zastanawiającym się czy prawda leży po prawej czy lewej … Nagle glina rusza szybkim krokiem przed siebie wiedziony przeczuciem, że tam znajdzie odpowiedź… tylko często prawda nikogo nie obchodzi.

Po książkę "Separacja" sięgnęłam właściwie bez zastanowienia. Aleksander Sowa to autor, którego nazwisko od razu kojarzy mi się z dobrym, klimatycznym kryminałem. To nie jest moje pierwsze spotkanie z jego twórczością, więc wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Otóż na pewno mrocznej historii, wciągającej fabuły i bohaterów z krwi i kości. Autor po raz kolejny udowadnia, że wie, jak pisać kryminały trafiające idealnie w mój gust.

Tym razem trafiamy do Opola, miasta, które nie tylko tworzy tło, ale wręcz żyje na kartach powieści. Jego mroźna, duszna atmosfera od pierwszych stron wciąga czytelnika, sprawiając, że nie sposób się oderwać. To tutaj znika dwójka dzieci. Czy to są ofiary? A może element politycznej gry? Ojcem dzieci jest kontrowersyjny działacz mniejszości niemieckiej, co dodatkowo komplikuje sprawę i stawia śledczych w wyjątkowo trudnej sytuacji.

Sprawę prowadzi Olga Olszewska, jest to silna, ambitna policjantka, która nie boi się wyzwań. Od razu poczułam do niej sympatię, nie jest papierową postacią, ale kobietą z przeszłością, emocjami i własnymi lękami. Towarzyszą jej Marian Żwirski, były milicjant, oraz doświadczony oficer Bernard Bednar. Każdy z nich wnosi do śledztwa coś innego. Inny bagaż doświadczeń, inne podejście, ale jedno ich łączy: chęć poznania prawdy. Choć nie jest to łatwe. Bo w "Separacji" każda odpowiedź rodzi kolejne pytania, a każda decyzja niesie za sobą konsekwencje.

To nie jest tylko kryminał. To także opowieść o wyborach moralnych, o wewnętrznych rozterkach, o przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć. Aleksander Sowa nie boi się trudnych tematów, wręcz pokazuje, jak łatwo można manipulować faktami, jak wielki wpływ mają media, a także jak bardzo polityczne układy potrafią zaszkodzić nawet najbardziej rzetelnemu śledztwu.

Styl autora jest wyważony, spokojny, ale jednocześnie bardzo sugestywny. Nie ma tu niepotrzebnych ozdobników, każde słowo ma znaczenie, każde zdanie popycha fabułę do przodu. Atmosfera jest gęsta, ciężka, ale dokładnie taka, jakiej oczekuję po dobrym kryminale w stylu noir.

Książka z pewnością spodoba się czytelnikom, którzy lubią nieoczywiste historie, mocne postacie i mroczny klimat. Jeśli szukasz powieści, która trzyma w napięciu, ale też zostawia ślad w myślach długo po przeczytaniu "Separacja" jest dla Ciebie. To książka, która nie tylko opowiada o przestępstwie, ale przede wszystkim zmusza do refleksji: co tak naprawdę jest sprawiedliwością i jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić, by ją osiągnąć?