Studnie przodków
Joanna Chmielewska

,,Studnie przodków" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Chmielewskiej. Słyszało się o niej oczywiście często, choć tak naprawdę nic więcej ponad hasło ,,Królowa Polskiego Kryminału". I tak oto właśnie, ja, z kołatającą się po głowie myślą o chwalebnym tytule monarszym, nastawiona całym sercem i duszą na wybitną powieść detektywistyczną, sięgnęłam po wymienioną wyżej książkę. Zaczęłam spokojnie, z uśmiechem na ustach i pełną zrozumienia myślą: ,,Ach no rzeczywiście, to ten słynny, charakterystyczny styl pisania Chmielewskiej!". Pogrążałam się w lektorze coraz głębiej i coraz mocniej, co rusz chichocząc pod nosem zachwycona, coś jednak powoli zaczęło mnie niepokoić. Byłam jednak cierpliwa i czytałam dalej. Pochłonąwszy mniej więcej jedną trzecią powieści, wreszcie dotarło do mnie z pełną jasnością, że kryminału to ja się tutaj nie doczekam... Zbrodnia jest - a i owszem! Trupa również nie zabrakło. Ale prawda jest taka, że fabuła tej książki obroniłaby się świetnie i bez udziału jakichkolwiek nieboszczyków, a przynajmniej tych tragicznie zmarłych. Owszem, świadomość istnienia jakiegoś mordercy podkręca nieco akcję (choć pojawiającą się co jakiś czas atmosferę grozy, autorka szybko i sprawnie niweluje dowcipnymi dialogami), ale równie dobrze mógłby go zastąpić jakiś nieżyczliwy szwarccharakter bez morderczych skłonności. Nie zrozumcie mnie źle. Książka jest naprawdę świetna, bardzo mi się podobała, świetnie się przy niej bawiłam, ale... no właśnie - czy przy lektorze kryminału czytelnik powinien się ,,świetnie bawić"? Wniosek - powieść ,,Studnie przodków" gorąco polecam jako literaturę przede wszystkim humorystyczną, względnie przygodową, w ogóle niekryminalną. Być może inne książki pani Chmielewskiej są nieco bardziej detektywistyczne? Na pewno z ogromną chęcią sprawdzę :)