Szepty spoza nicości
Remigiusz Mróz

Z Remigiuszem Mrozem mam podobnie jak Alkiem Rogozińskim – albo się kochamy, albo... niekoniecznie. Gdy zobaczyłam w zapowiedziach Wydawnictwa Filia trzecią część przygód o Sewerynie Zaorskim, miałam bardzo mieszane uczucia. Pierwsza część była super, druga to było dla mnie "too much", myślałam – co będzie w trzeciej? Tymczasem Szepty spoza nicości przywróciły mi wiarę w "starego i dobrego" Mroza.

Seweryn Zaorski po tragedii, która rozegrała się w jego domu, opuścił dawne miejsce zamieszkania i wraz z córką przeniósł się do Krakowa. Oboju zmiana otoczenia wyszła na dobre. Wraca do Żeromic po raz ostatni, by szybko sprzedać dom i tym samym, pozbyć się ostatniego elementu łączącego go z przeszłością. Nic jednak nie idzie tak, jak powinno… Formalności trwają dłużej niż powinny, a to tylko początek serii niefortunnych zdarzeń. W  Żeromicach zostaje znaleziony tors mężczyzny, a następnie w piwnicy domu Zaorskiego ktoś zostawia… odciętą głowę. Wszystko wskazuje na to, że komuś szybki wyjazd Zaorskiego jest wybitnie nie na rękę… Zaorski zostaje wplątany w mroczną intrygę, która pomaga mu rozwiązać nie kto jak inny jak sama Kaja Burzyńska. Między tą dwójką nadal mocno iskrzy. To zwiastuje jedno – kłopoty. 

Szepty spoza nicości przekazują odwieczne prawdy – lepiej bać się żywych niż umarłych i umarli mają głos. Nie da się nikogo uciszyć „na wieki”. W tej części przygód Burzy i Zaorskiego nie brakuje odniesień do historii oraz do fugi dysocjacyjnej, która dotyczy Burzyńskiej i komplikuje jej, i tak już pogmatwane, życie. Nie brak tutaj również odniesień do wcześniejszych części cyklu, dlatego też zdecydowanie warto czytać  tę serię po kolei.

Remigiusz Mróz w tym utworze przypomniał mi, co cenię w jego twórczości – poczucie humoru. Nie brakuje tutaj ciętych dialogów, specyficznego poczucia humoru, tajemnic, namiętności i wszechobecnego widma śmierci, która wydaje się czekać tuż za rogiem. Wartka akcja sprawia, że przez książkę się płynie podczas czytania i nie wiadomo kiedy docieramy do… niezwykle emocjonującego zakończenia. Zakończenia, które jest o niebo lepsze niż to z drugiej części. Jeśli, podobnie jak ja, poczuliście się mocno zniechęceni Głosami zza grobu i macie wątpliwości, czy warto sięgać po Szepty spoza nicości powiem Wam jedno – zdecydowanie warto! Tej książki nie można nie przeczytać. Czekam na ekranizację, chętnie zobaczę losy Burzy i Zaorskiego na małym (lub dużym) ekranie. 

Tym razem Remigiusz Mróz powraca trzecią częścią serii z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim „Szepty spoza nicości”. Główny bohater postanawia sprzedać dom i na dobre opuścić Żeromice. Jest trup, w zasadzie część, ale ta większa bo tylko bez głowy. Głowa może to i mały kawałek człowieka ale bez niej nie ma nic, no nie ruszysz. Burza prosi o pomoc, Seweryn pozornie się zgadza ale jak mundurowi znajdują w jego domu brakujący „łeb” to nie ma wyjścia. Domu kupcy już nie chcą. Rytualny żydowski mord, naziści, jakieś tatuaże, które mnie okropnie denerwowały, za dużo ich chociaż przyznam, szacunek bo autor odrobił lekcję. Nawet ta akcja w synagodze jest do przełknięcia pod względem organizacji służb. Ale ten romans Burzy z Sewerynem, jakoś wybitnie niemoralny akurat w tej powieści. Po prostu wykreowana niezdrowa atmosfera przykryła istotę powieści, no chyba, że to miał być romans. W czwartej części wystarczy jeden ruch aby Burza była usprawiedliwiona czego oczekuję.

Doskonałe zakończenie trzyczęściowej opowieści a puenta niesamowita , natomiast takiego zakończenia się nikt nie spodziewa

Bomba

Po dość długiej przerwie w czytaniu sięgnęłam po książkę Mroza i jak zawsze się nie zawiodłam. Pochłonęła mnie na kilka godzin w świat stworzony przez autora. Historia jest trudna, nie dla wszystkich zrozumiała, nie każdy będzie umiał się w nią zagłębić. Szczerze sama miałam nie kiedy problem by wszystko ogarnąć. Nie miej jednak jest to dobra powieść z genialnie poprowadzoną akcja. Jak zawsze 5 z plusem