Szepty spoza nicości
Remigiusz Mróz

Z Remigiuszem Mrozem mam podobnie jak Alkiem Rogozińskim – albo się kochamy, albo... niekoniecznie. Gdy zobaczyłam w zapowiedziach Wydawnictwa Filia trzecią część przygód o Sewerynie Zaorskim, miałam bardzo mieszane uczucia. Pierwsza część była super, druga to było dla mnie "too much", myślałam – co będzie w trzeciej? Tymczasem Szepty spoza nicości przywróciły mi wiarę w "starego i dobrego" Mroza.

Seweryn Zaorski po tragedii, która rozegrała się w jego domu, opuścił dawne miejsce zamieszkania i wraz z córką przeniósł się do Krakowa. Oboju zmiana otoczenia wyszła na dobre. Wraca do Żeromic po raz ostatni, by szybko sprzedać dom i tym samym, pozbyć się ostatniego elementu łączącego go z przeszłością. Nic jednak nie idzie tak, jak powinno… Formalności trwają dłużej niż powinny, a to tylko początek serii niefortunnych zdarzeń. W  Żeromicach zostaje znaleziony tors mężczyzny, a następnie w piwnicy domu Zaorskiego ktoś zostawia… odciętą głowę. Wszystko wskazuje na to, że komuś szybki wyjazd Zaorskiego jest wybitnie nie na rękę… Zaorski zostaje wplątany w mroczną intrygę, która pomaga mu rozwiązać nie kto jak inny jak sama Kaja Burzyńska. Między tą dwójką nadal mocno iskrzy. To zwiastuje jedno – kłopoty. 

Szepty spoza nicości przekazują odwieczne prawdy – lepiej bać się żywych niż umarłych i umarli mają głos. Nie da się nikogo uciszyć „na wieki”. W tej części przygód Burzy i Zaorskiego nie brakuje odniesień do historii oraz do fugi dysocjacyjnej, która dotyczy Burzyńskiej i komplikuje jej, i tak już pogmatwane, życie. Nie brak tutaj również odniesień do wcześniejszych części cyklu, dlatego też zdecydowanie warto czytać  tę serię po kolei.

Remigiusz Mróz w tym utworze przypomniał mi, co cenię w jego twórczości – poczucie humoru. Nie brakuje tutaj ciętych dialogów, specyficznego poczucia humoru, tajemnic, namiętności i wszechobecnego widma śmierci, która wydaje się czekać tuż za rogiem. Wartka akcja sprawia, że przez książkę się płynie podczas czytania i nie wiadomo kiedy docieramy do… niezwykle emocjonującego zakończenia. Zakończenia, które jest o niebo lepsze niż to z drugiej części. Jeśli, podobnie jak ja, poczuliście się mocno zniechęceni Głosami zza grobu i macie wątpliwości, czy warto sięgać po Szepty spoza nicości powiem Wam jedno – zdecydowanie warto! Tej książki nie można nie przeczytać. Czekam na ekranizację, chętnie zobaczę losy Burzy i Zaorskiego na małym (lub dużym) ekranie. 

Tym razem Remigiusz Mróz powraca trzecią częścią serii z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim „Szepty spoza nicości”. Główny bohater postanawia sprzedać dom i na dobre opuścić Żeromice. Jest trup, w zasadzie część, ale ta większa bo tylko bez głowy. Głowa może to i mały kawałek człowieka ale bez niej nie ma nic, no nie ruszysz. Burza prosi o pomoc, Seweryn pozornie się zgadza ale jak mundurowi znajdują w jego domu brakujący „łeb” to nie ma wyjścia. Domu kupcy już nie chcą. Rytualny żydowski mord, naziści, jakieś tatuaże, które mnie okropnie denerwowały, za dużo ich chociaż przyznam, szacunek bo autor odrobił lekcję. Nawet ta akcja w synagodze jest do przełknięcia pod względem organizacji służb. Ale ten romans Burzy z Sewerynem, jakoś wybitnie niemoralny akurat w tej powieści. Po prostu wykreowana niezdrowa atmosfera przykryła istotę powieści, no chyba, że to miał być romans. W czwartej części wystarczy jeden ruch aby Burza była usprawiedliwiona czego oczekuję.

Zaskakująco dużo dzieje się w życiu dwojga bohaterów tej książki. Aż trudno uwierzyć, że to możliwe. Chociaż wiem, że to fikcja literacka, więc zdarzyć się może jaeszcze więcej... Tak sobie mi się podobała.

Brzydka okładka, zamazany obrazek, nazwisko autora wybija się na pierwszy plan, a tytuł napisany dużo mniejszą czcionka. Przedstawiona fabuła nie porwała mnie. Za dużo opisów symboli neonazistów, dłużyzny. Romans Zaorskiego i Burzy dla mnie nie do zaakceptowania, najlepszy przyjaciel tak nie postępuje. Chyba najsłabsza pozycjsa w dorobku Mroza, nie można bazować tylko na nazwisku.

Seweryn Zaorski powraca. Trzeci tom niesamowitej i niezapomnianej serii. Jeżeli nie czytaliście poprzednich dwóch tomów („Listy zza grobu”, „Głosy z zaświatów”) koniecznie to nadróbcie.
Tym razem Seweryn przyjeżdża do Żeromic w celu sprzedaży domu. Niestety coś poszło nie tak i razem z córką musi spędzić dzień w domu. Stara się być silny dla córki, ale w głębi serca jest połamany. Nie umie się pozbierać po tragicznej śmierci swojej najstarszej córki. Jego na pozór poukładane życie burzy jego stara miłość – Kaja Burzyńska. W lesie znaleziono poćwiartowane ciało mężczyzny. Nie ma w okolicy patomorfologa – poprosiła Zaorskiego o pomoc. Czy jej odmówi? Oczywiście, że nie. Uwielbiam tą parę. Oni są dla siebie stworzeni. Tutaj znajdziecie również wątek nazistowski. Macie co czytać. Jak zwykle życie Zaorskiego i Burzy będzie zagrożone. Co łączy neonazistów i naszych bohaterów? Przeczytajcie „Szepty spoza nicości”.
Mróz stworzył niezapomnianą serię. W każdym tomie ukrywa współczesne problemy. Uwielbiam czytać o Kai I Sewerynie. Mam nadzieję, że wkrótce pojawi się kolejny tom. Jestem za powstaniem czwartego, piątego i kolejnego tomu. Pytanie czy Zaorski I Burza będą razem? Tego to chyba nawet sam autor nie wie. 
Uwielbiam, uwielbiam i jeszcze raz uwielbiam serię z Sewerynem Zaorskim, dlatego każdą część pochłaniam w jeden dzień. Wszystkie trzy części są wciągające. Doskonały kryminał. Są zbrodnie i jest śledztwo. Lubicie powieści trzymające w napięciu? To dobrze trafiliście. Remigiusz Mróz wie jak pisać wciągające książki, po które chętnie sięgam.

Niesamowita i wartka akcja. Cudowni bohaterowie – tylko mogliby się zdecydować czy chcą być razem czy nie. Nie ma czasu na nudę. Poćwiartowane zwłoki – to musiał być straszny widok. W skrócie za dużo się dzieje, żeby to wszystko opisać. Zachęcam do przeczytania. Może i wam przypadnie do gustu Zaorski lub Burza.

Z niecierpliwością czekam na tom 4.

Po drugiej części, którą ze względu na niektóre wydarzenia, czytało mi się ciężko, zastanawiałam się czy sięgnąć w ogóle po trzecią. Jednak ciekawość wygrała i zaczęłam czytać...

Od pierwszej strony porwała mnie historia Burzy i Seweryna. To co działo się w tej części było znakomite. Zagadka goniła zagadkę. Napięcie z każdą stroną rosło, by momentami spadać i znowu osiągać wysoki poziom. Myślę, że jak sam sięgniesz po tę lekturę, to jej nie odłożysz tak jak ja. Ciężko się oderwać od przygód bohaterów, aż do ostatniej kropki, po której masz niedosyt i żal, że to już koniec.
Bohaterowie opisani bardzo dobrze, opisy były ciekawe i moim zdaniem nie za długie. Trochę historii również się poznało. W tle temat trudny, o którym jeszcze mówi się za rzadko.
A zakończenie... No cóż... Po takim ostatnim zdaniu, ja proszę o więcej. Choć sama w głowie mam już kilka pomysłów, to jestem ciekawa dalszych przygód bohaterów i rozwiązania kolejnej, myślę nie ostatniej, zagadki... ?

Jak lubisz, gdy w książce dzieje się dużo, ale też nie za dużo na raz. Czyta się szybko, a same losy bohaterów niesamowicie uzależniają od pierwszego słowa to koniecznie sięgnij po tę książkę. Zachowaj jednak chronologię, bo to ważne, by się nie pogubić w relacjach między bohaterami.

Kończąc stwierdzam, iż jest to dla mnie najlepsza książka autora.