Szubienicznik. Falsum et verum

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/204803/szubienicznik-falsum-et-verum/opinia/28349503#opinia28349503 " zajęło mi prawie półtora roku żeby kontynuować. Nie chce pisać o tym, bo i pierwsza część mnie nie zachwyciła, ale ten świat z przeszłości miał swój urok, a teraz działo się mniej niż w pierwszej części, obojętnie czy otworze na 1, 100 czy 300 stronie i przeczytam kilka, mam to samo wrażenie Na jakiś czas kończę z Piekarą, ale i tak ma coś w sobie, że do niego wracam ;)"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalszy ciąg intrygi sarmackiej utrzymuje poziom poprzedniej części. Tajemnice gości powoli zaczynają się ze sobą zazębiać, lecz dochodzą do nich kolejne. Nie pozostaje nic innego tylko czekać na kolejny tom, w którym to możliwe że nastąpi zakończenie całego cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalsze dzieje podstarościego Jacka Zaremby i innych bohaterów zgromadzonych u stolnika Hieronima Ligęzy poprzez sfałszowane listy zapraszające ich w gościnę. W tomie tym okazuje się, że Gideon Rokicki nie jest tym za kogo się podawał. Nie jest poślednim szlachetką a wysłannikiem cesarza Leopolda Habsburga baronem Feliksem von Finckensteinem. Okazało się, że on również otrzymał list napisany niby przez stolnika Ligęzę. Jak w każdej ze swoich powieści Jacek Piekara włada świetnie językiem XVII wiecznej Rzeczypospolitej, opisuje barwnie obyczaje, zwyczaje i mentalność polskiej szlachty. Do tego wiedzie w sposób znakomity wątek kryminalny pozostawiając czytelnika w niepewności co do dalszych losów bohaterów i osoby prowodyra wszystkich zdarzeń opiewanych na łamach powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O ile pierwsza część wywarła na mnie względnie pozytywne wrażenie, o tyle "Falsum et verum", co stwierdzam ze smutkiem, rozczarowało mnie. W pierwszej części mieliśmy przedstawione 3 historie trójki bohaterów które miały nas zaprowadzić do rozwiązania zagadki. Historie te były dość ciekawe, coś się generalnie działo - czytało się przyjemnie. Tutaj natomiast, mam wrażenie że cała książka opiera się na dywagacjach i dysputach Pana Zaręby i stolnika Ligęzy dotyczących szlacheckich obyczajów i życia, jest nutka ówczesnej filozofii i podejścia do świata. Jest to ciekawe, oczywiście - można dowiedzieć się wiele na temat szlachty polskiej ich "lifestyle'u" i obyczajów. Ale na litość, ileż można o tym czytać na 339 stronach?! Gdybym chciała podręcznik historii udałabym się do biblioteki akademickiej i poprosiła o odpowiednią pozycję. Spodziewałam się zagadek kryminalnych, wartkiej akcji, szlacheckiej fantazji i przygód, a dostałam wywody i dywagacje. Nie za dobrze to rokuje gdy w perspektywie jeszcze trzecią (a może więcej, patrząc na tempo akcji) część. Trochę nie chce mi się już po nią sięgać. Zraziłam się.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugi tom powieści. To tutaj wyjaśnia się sprawa pana Zaręby z pierwszej części, a także występują kolejne opowieści. Wyjaśnia się także kim jest Gideon Rokicki oraz kilka innych spraw, jak np: powiązanie między przybyłymi osobami. Oczywiście książka ta kończy się niespodziewanie jak poprzednia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna i jeszcze lepsza cześć świetnej lektury. Nie mogę doczekać się następnej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tę część, w przeciwieństwie do pierwszej, wysłuchałam jako audiobooka. Muszę przyznać, że pan Tomasz Sobczak tchnął w tę książkę niesamowite życie! O ile czytając, często będąc już zmęczonym po całym dniu pracy, długie, wielokrotnie złożone zdania męczyły, tak słuchane nabrały dla mnie charakteru i pozwoliły wsiąknąć w czasy Rzeczypospolitej. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)