Tam, gdzie kwitną cytryny

SIŁA JEST KOBIETĄ

Powieść "Tam gdzie kwitną cytryny" została okrzyknięta najgłośniejszym włoskim debiutem ostatnich lat. Przyznaję, że pierwsza powieść Aurory Tamigio szybko przykuła również moją uwagę i zaraz zapisałam ten tytuł na liście priorytetowych lektur. Czy warto było wybrać się z bohaterami tam, gdzie kwitną cytryny zdradzę za chwilę, ale na początek słów kilka o treści.
Autorka zabiera nas do małej wioski na południu Włoch, gdzie zamieszkują wyjątkowe kobiety z rodu Quaranta i Maraviglia. Rosa to silna kobieta, która od najmłodszych lat buntowała się przeciwko bezwzględnym zasadom okrutnego ojca. Jako młoda kobieta postawiła się rodzinie i uciekła razem ze swoją miłością - przyszłym mężem Bastianem Quarantą by rozpocząć życie na własny rachunek. Szczęście Rosy przekreśliła wojna i odtąd kobieta musiała liczyć jedynie na siebie. Jej eteryczna i pracowita córka Selma zajmująca się haftem oraz szyciem nie miała tyle szczęścia poślubiając lekkoducha i utracjusza Santiego Maraviglię zwanego Szklanym Santim. Wnuczki Rosy - Patrizia, Lavignia i Marinella musiały wychowywać się właściwie bez matki, która popadała w depresję i miała swoje tajemnice. Trzy siostry o różnych osobowościach, przekonaniach i temperamentach zawsze mogły liczyć na siebie, ukochaną babcię oraz dwóch wujków. Wspierały się wzajemnie, a w codziennym życiu kierowały się siłą rodzinnych więzów, miłości i przywiązania wpojonymi przez babcię Rosę, która dbała o przekazywanie rodzinnych wartości dzieciom i wnukom.
Muszę przyznać, że sięgając po tę opowieść spodziewałam się porywającej sagi rodzinnej oraz ulubionych przeze mnie włoskich klimatów. I rzeczywiście otrzymałam piękną opowieść o trzech pokoleniach kobiet, których życie ograniczało się w zasadzie do rodzinnej wioski i bliskiej okolicy. Pisząc tę historię autorka skupiła się przede wszystkim na relacjach między bohaterami, ale niestety zabrakło mi tego wyjątkowego charakteru włoskich opowieści, urokliwych malutkich wiosek, które czarują wyjątkową atmosferą i zachęcają do odwiedzin słonecznej Italii. Chociaż obserwując zbiór cytryn - owoców kwaśnych, cierpkich, czasem gorzkich i trudnych w uprawie możemy wczuć się w niepowtarzalny klimat regionu.
Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, podczas których możemy obserwować powolne zmiany zachodzące w kulturze, tradycji i przekonaniach związane przede wszystkim z pozycją i traktowaniem kobiet w rodzinie. Możemy obserwować dorastanie dziewcząt i ich surowe wychowanie w zgodzie z przyjętymi kanonami. Aurora Tamigio oddaje głos odważnym kobietom, które próbują przeciwstawić się stereotypom. To one są narratorkami i one wyznaczają nowe standardy. Autorka ciekawie ukazała ich trudną i mozolną drogę do niezależności i samodzielnego odkrywania świata. W opowieści nie brakuje sekretów, skomplikowanych emocji, dramatów, bólu, żalu, odrzucenia oraz... nadziei, miłości i ukojenia. W tle mamy echa obu wojen światowych, terroryzmu i mafijnej przestępczości, które dodają charakteru tej powieści.
"Tam gdzie kwitną cytryny" to słodko - gorzka saga rodzinna trudnym życiu, która wzrusza, budzi czułość, ale też wprowadza w melancholijny nastrój. To powieść o kobietach dla kobiet. Udany i interesujący debiut literacki z małymi mankamentami, które są do zaakceptowania. Moim zdaniem warto było wybrać się tam, gdzie proponuje Aurora Tamigio, czyli tam, gdzie kwitną cytryny.

Uwielbiam trafiać na literackie debiuty, które są tak bardzo udane, jak ten. "Tam, gdzie kwitną cytryny" to niezwykła saga rodzinna, a właściwie to można nazwać ją kobiecą sagą, bo to właśnie kobiety odgrywają w niej główne role.

Pięć kobiet.

Rosa. Jej córka Selma i trzy wnuczki: Patrizia, Lavinia i Marinella. Każda z nich jest inna, każda pragnie od życia czegoś innego, ale to, co je łączy to solidarność i chęć życia na własnych warunkach, w świecie, w którym nie będą odgrywały drugoplanowych ról.

A wszystko zaczęło się od Rosy, która wraz z mężem, Sebastianem Quarantą, "jedynym męczyzną na świecie, który nie miał pojęcia, jak się leje babę" wśród malowniczych sycylijskich pejzaży, otworzyła osterię — miejsce, w którym każdy mógł skosztować pysznych dań i poczuć się jak w domu.

Aurora Tamigio napisała historię o kobiecej sile, która pcha i motywuje do walki o swoje marzenia. Kobiety z rodziny Maravigliów każdego dnia, od najmłodszych lat muszą udowadniać, że nie są gorsze od mężczyzn, ich role w społeczeństwie są równie ważne, a one same mają prawo do wypowiadania swoich opinii i realizacji celów, które sobie postawiły, mają prawo żyć lepiej niż ich babki i prababki, zdominowane przez męski świat.

Akcja powieści rozpoczyna się w latach 20., a kończy w latach 80. XX wieku. Przyglądamy się życiu trzech pokoleń kobiet, których priorytety i marzenia są odmienne, ale to, co je łączy, poza więzami krwi, to chęć pozostania niezależnymi, a w tej niezależności, szczęśliwymi kobietami.

Książka podzielona jest na części, a w każdej z nich poznajemy bliżej jedną z bohaterek, dzięki temu otwierane są przed nami różne portrety kobiet, a my możemy odnaleźć wśród nich własne odbicia.

Tę powieść czyta się bardzo dobrze — wciąga, intryguje, dostarcza różnorodnych emocji, a do tego dochodzi klimat Sycylii, sielskich, włoskich prowincji i niezwykła, ponadczasowa historia. Napisana pięknym stylem, który oczarowuje czytelnika od pierwszych zdań i pozwala mu wejść w tę powieść z pełnym zaangażowaniem.

Lubicie włoskie klimaty?
"Tam, gdzie kwitną cytryny" to rodzinna saga, opowiadająca głównie o życiu sycylijskich kobiet, z rodziny Maravigliów.
Poznajemy bliżej losy Rosy, jej córki oraz trzech wnuczek. Każda inna, lecz wszystkie pragnące zrozumienia i miłości. W świecie, gdzie prym wiedli mężczyźni, musiały nauczyć się żyć "po swojemu". A to znaczyło, że jedna potrafiła być delikatna i się podporzadkować, druga zaś przejawiać bunt i feministyczne poglądy.

Piękna, poruszająca, o ludzkich tragediach i nadziejach. Przede wszystkim o kobiecej solidarności, ich sile i pokoleniowej więzi. Autorka pokazuje przemianę kobiet, coraz większą ich odwagę, z pokolenia na pokolenie.

Świetny debiut z literatury pięknej, trudny aczkolwiek udowadniający, że kobiety też na tym świecie mają prawo głosu i decydowania o sobie.

Współpraca barterowa z @wydawnictwo_ksiaznica

#tamgdziekwitnącytryny
#wydawnictwoksiążnica #auroratamigio

Opowieść o kobietach, której bieg rozpoczyna się od wychowującej się w świecie mężczyzn, urodzonej na początku XXw. młodej Rosy. Opuszcza dom rodzinny, gdzie to faceci mogą wszystko bo mają do tego prawo i wychodzi za Sebastiana, on pokazuje jej,że można żyć inaczej niż do tej pory. Otwierają osterię i prowadzą ją z powodzeniem przez wiele lat, chociaż właściwie jest ona na głowie młodej kobiety. Czas płynie, świat płonie w wojennej pożodze i rodzina Rosy doświadcza jej tragicznych konsekwencji. 

Jak tu włosko, swojsko, kobieco i zwyczajnie. Debiut autorki opowiada po kolei o losach kobiet, Rosy, jej córki Selmy i wnuczkach Patrizii, Lavinii oraz Marinelli. Każda jest zupełnie inna, zarówno przez swój niepowtarzalny charakter jak i dlatego, że każda z nich zmaga się z różnymi przeciwnościami. Obserwujemy przemiany jakie zachodzą w kraju, wojna, faszyzm, prawo kobiet do głosu, przemiany polityczne. Płyniemy z nurtem wydarzeń, zmian kulturowych i widzimy jak tym samym zmienia się sytuacja bohaterek. Niesamowicie podoba się mi zabieg autorki gdzie po kolei zmienia się narratorka i tak zaczynając od Rosy, a kończąc na Marinelli poznajemy pięć różnych perspektyw. Dzięki temu powieść staje się jeszcze bardziej ciekawa, a czytanie to czysta przyjemność. 

To powieść o zwykłych, biednych kobietach, ogromnej sile rodziny, o mężczyznach, przez których niejednokrotnie cierpią, o walce o lepsze życie, o próbach wyrwania się z utartych schematów i o miłości zarówno tej romantycznej, ale przede wszystkim rodzinnej. Klimat małomiasteczkowości Sycylii urzeka ale i przeraża - zabobony - od pierwszych stron. Tytuł idealnie wpasowuje się w życie tych kobiet, bo tak jak i cytryny ich życie nie raz i nie dwa staje się kwaśne i trudne do przełknięcia. Chociaż w oryginale sam tytuł znaczy zupełnie coś innego. 

Spędziłam wspaniały czas z lekturą i serdecznie zachęcam do sięgnięcia po nią.

"Tam, gdzie kwitną cytryny" Aurory Tamigio to książka, która na 460 stronach mieści trzy pokolenia kobiet, którym oddaje głos, ale też mężczyzn obecnych w ich życiu, którzy mieli bardzo duży wpływ na ich życie. 

Autorka w swojej debiutanckiej powieści zastosowała bardzo ciekawy sposób narracji, w którym po kolei oddaje głos każdej bohaterce i to ich oczami poznajemy pewne wydarzenia. Czasem zazębiają się one, dzięki czemu możemy spojrzeć na nie z innej perspektywy, czasem wybiegają odrobinę naprzód, dzięki czemu już z góry wiemy, jaki finał obierze dana sytuacja.

"Tam, gdzie kwitną cytryny" wciągnęła mnie w wir wydarzeń, obnażając relacje rodzinne, wywołujac pewnego rodzaju nostalgię. Możemy w niej odczuć, jak zmieniała się sytuacja kobiet i ich praw na przełomie XX wieku. Ich życie śledziłam z niesamowitym wręcz zainteresowaniem, odkrywając pokłady siły, jaką miała każda z nich: Rosa, jej córka Selma oraz trzy jej wnuczki Patrizia, Lavinia i Marinella. Każda zupełnie inna, próbująca sprostać ciągłym trudom i niesprawiedliwościom, które momentami wydawały mi się aż tak brutalne, każda pełna marzeń i potrzeby miłości. Pokolenia kobiet, których życie wydawało mi się dość kwaśne jak owe cytryny.

Ma w sobie coś ta książka takiego, że z jednej strony wywołuje smutek, żal a jednocześnie nadzieję. W której czuć taką nierozerwalną więź łączącą każdą z bohaterek, zarówno relacji rodzic - dziecko a także na linii rodzeństwa, w którym mimo wielu niezgodności, poróżnień czuć wsparcie i oddanie, czuć, że jedno wskoczyłby dla drugiego w ogień.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Książnica