W ślinie wilka, w skrobaniu kruczych szponów

„W ślinie wilka, w skrobaniu kruczych szponów” to literacka hipnoza. Proza, która nie prowadzi za rękę – raczej wciąga w gęstą, lepką mgłę i pozostawia z uczuciem dezorientacji, fascynacji i niepokoju. To opowieść, która bardziej się czuje, niż rozumie.

Emilia Piotrowska stworzyła dzieło osobliwe – senne, mroczne, pełne symboliki, przypominające oniryczny teatr zamknięty w literackiej formie. Narracja jest płynna, czasem urywana, pełna powtórzeń i zgrzytów – niczym szuranie pazurów po ścianie snu. Styl autorki jest poetycki, gęsty, duszny – i wyjątkowo zmysłowy. Nasycony język buduje atmosferę podobną do słuchania cichego, szepczącego ASMR: coś w nim koi, ale jednocześnie budzi niepokój.

Fabuła? Jest, ale wymyka się klasycznym formom. Narratorka – zagubiona, pozbawiona części wspomnień – przemierza wyspę, Wieżę, podziemia, spotykając istoty, które równie dobrze mogą być symbolami, jak i realnymi postaciami w tej rozbitej rzeczywistości. Wilk, Chimera, Panna Popielna, Gosposia – każda z tych postaci jest dziwaczna, mityczna i niepokojąco ludzka. Szczególnie Wilk – okrutny i czuły zarazem – staje się figurą przemocy i jednocześnie opiekuna, prowadząc czytelnika w głąb najbardziej niejednoznacznych emocji.

To książka nastrojowa, pełna lęku, rozedrgania i subtelnego erotyzmu. Osadza się gdzieś pomiędzy współczesną baśnią a psychologicznym horrorem. Można ją odczytać jako metaforę traumy, rozpadu tożsamości, kobiecości w opresji – albo po prostu poddać się jej rytmowi, niczego nie analizując.

Jej forma jest nieprzewidywalna – fragmentaryczna, niemal teatralna, z elementami szeptu, krzyku i ciszy. To opowieść, którą się bardziej przeżywa fizycznie niż intelektualnie – czujemy ją w skórze, gardle, za oczami.

Rekomendacja:

Zdecydowanie polecam tę książkę czytelnikom poszukującym czegoś nietypowego, emocjonalnego i bardzo zmysłowego. To idealna propozycja dla tych, którzy kochają mroczne baśnie, estetykę ASMR, literacki surrealizm i opowieści wymykające się ramom klasycznej narracji.

„W ślinie wilka…” nie jest lekturą dla każdego – to książka, którą trzeba poczuć. Jeśli pozwolisz jej mówić szeptem do ucha, zostanie z tobą na długo. Niepokojąca, poetycka i piekielnie oryginalna – to jedno z tych doświadczeń literackich, które zostawia ślady pazurów na umyśle.

Często łapię się na tym, że wszystko robię w pośpiechu. Nawet, gdy siadam do czytania, spieszę się, bo przecież tyle nieprzeczytanych książek leży obok. Tak naprawdę nie czuję się z tym dobrze, a co więcej, uświadomiłam sobie, że już dawno nie czytałam książki powoli, delektując się każdym słowo.
Bo, czy czytanie książek nie powinno być czynnością powolną? Jak to jest z wami?

Czasem mam ochotę zwolnić, zatrzymać się, nie gonić za następną stroną, ale powoli godzinami smakować fabułę. Wziąć do ręki lekturę, która zmusi mnie do wyciszenia się i skupienia. Idealna do tego jest „W ślinie wilka, w skrobaniu kruczych szponów”.
Po zamknięciu ostatniej strony nasuwa się pytanie, Co to było? Ta nietypowa atmosfera, ta dziwnie zakręcona, a zarazem podstępnie wciągająca fabuła. To nie jest historia z klasyczną narracją, to emocjonalna, mroczna, a zarazem niepokojąco zmysłowa poetycka baśń. Emilii Piotrowskiej nie chodziło o szybkie przebrnięcie przez fabułę, ale o powolne zanurzenie się w świecie przedstawionym.
Tak naprawdę to nic nie wiemy o głównej bohaterce, bezimienna, zagubiona, pozbawiona wspomnień, przemierza wyspę, Wieżę, podziemia, spotykając dziwne postacie Wilk, Chimera, Panna Popielna, Gosposia. To ona jest tu narratorem, to ona tworzy ten magiczny, a zarazem osobliwy świat i to za nią czytelnik podąża jak przysłowiowy cień.

„W ślinie wilka, w skrobaniu kruczych szponów” to baśniowa historia utkana z poetyckich metafor. Opowieść, która pobudza wszystkie zmysły, która pozwala powoli zanurzyć się w innej rzeczywistości, ale wymaga skupienia i ciszy.

Książka inna niż wszystkie ?. Jest w niej duży spokój,ale to nie znaczy, że nic się w niej nie dzieje ?

Kruk, który krukiem nie jest. Wilk, który wilkiem nie jest. Ona,nie wie kim jest ,ani skąd się tu wzięła- zwana Alchemiczką, choć o alchemii za bardzo nic nie wie i dopiero się jej uczy. Kim jest Panna Popielna i dlaczego wszyscy się jej boją.

Książka wciąga, chce się więcej o więcej ?. Niecierpliwie czekam na kolejną część ?