Wakacje nad Adriatykiem
Zofia Posmysz

o napisać, jakich słów użyć, jakich środków i porównań, by opisać te nieprawdopodobne uczucia, z jakimi zostawia lektura książki? Nie wiem czy to możliwe, gdyż Posmysz robi rzecz absolutnie niezwykłą: pisze o totalnym doświadczeniu obozowym w sposób intymny, delikatny, pisze ku sobie, w sobie i dla siebie. W jej opowieści nie ma imion, są postaci - figury, a z nich najważniejsza jest Ptaszka, której bohaterka próbuje ocalić życie. Czy da się jednak uratować kogoś, kto niweluje wszelkie próby, kto robi wszystko by przestać istnieć? Co takiego wydarzyło się, że Ptaszka straciła wszelką wolę życia i chęć przetrwania?
Nie znajdziecie tu łatwych rozwiązań i podanych na tacy odpowiedzi. Cały wielki dramat Wojny oddaje Posmysz w skali mikro: to nieustannie powracający motyw dłoni Ptaszki, Język, to wreszcie kontrast między obrazami i wspomnieniami a sytuacją, która je wywołuje: słonecznym wybrzeżem Morza Śródziemnego. I Język, który nagle dociera do uszu bohaterki, który kojarzy się jednoznacznie, choć przecież nie musi, nie powinien, bo to też, w może przede wszystkim, język wielkiej literatury.
I tak, od wspomnienia do wspomnienia, od obrazu do obrazu, przez szereg licznych wrażeń, stopniowo Posmysz odkrywa fragmenty tej historii.
I gwarantuję - nigdy jej nie zapomnę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zofia Posmysz przeżyła Auschwitz, Ravensbruck i Neustadt-Glewe. Wytrwała w tych ekstremalnie trudnych warunkach, bo chciała przeżyć. Umiała, podobnie jak bohaterka książki, zamienić przedobozową rzeczywistość na tą obozową i nie wracać myślami do przeszłości. Do dziś udziela wywiadów o tych strasznych czasach i do dziś nie umie o nich zapomnieć. Bo jak można to wyrzucić z pamięci? Zrozumiecie to czytając tę książkę.

„Wakacje nad Adriatykiem” są niemal poetyckim wyrazem obozowej rzeczywistości. Tutaj nie ma Auschwitz. Są Kolonie. Nie ma wrogich spojrzeń esesmanów, jest niespokojny wzrok Rycerzy. To nie jest proste przedstawienie faktów i zachodzących tam relacji. Nie dochodzimy wprost do sedna tej morderczej historii. Na każdej stronie znajdziemy zdania wielokrotnie złożone, które odstraszą niewprawnego czytelnika lub go zanudzą, jeśli szuka sedna już od samego początku. Do tej literatury trzeba dojrzeć emocjonalnie, bo jest ona bardzo trudna. Przez to jest jednocześnie niesamowicie piękna i szokuje zdecydowanie bardziej niż wypełnione faktami książki o masowych mordach z czasów II wojny światowej.

 

Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Napisanie tj recenzji jest bardzo trudne. Nawet kilka dni po przeczytaniu czuję ten temat w sobie. Mimo, że nie tak dawno czytałam wywiad z panią Zofią ta książka to był dla mnie wstrząs. Kiedyś w szkole czytałam fragmenty Medalionów Zofii Nałkowskiej ale wiecie jak to jest ze szkolnymi lekturami. W rozmowach z Michałem Wójcikiem pani Zofia opowiedziała o swoim życiu w Auschwitz, o prawach tam panujących i jej pozycji wśród więźniarek, dlatego pewne kwestie w książce było mi łatwiej zrozumieć. Głowna bohaterka spędza wraz z mężem wakacje nad Adriatykiem. Towarzystwo na plaży jest międzynarodowe, przez wielo-języczny gwar przebija się jednak język niemiecki a to powoduje lawinę wspomnień. Wspomnienia dotyczą Ptaszki - kobiety poznanej w obozie. Bohaterka książki (alter ego pani Zofii) robi wszystko by ją uratować - by zapewnić jej lepszy przydział, by trafiła do obozowej orkiestry co zapewniłoby prace pod dachem. Ptaszka z niezrozumiałych przyczyn nie chce się na to zgodzić, mimo że potrafi grać na skrzypcach. Na próbie zmuszona siłą przez Zofię okazuje się być wirtuozką ale - nie chce grać... Czy można ocalić kogoś kto sam wydał na siebie wyrok? Narratorka jest w lepszej sytuacji, jest sekretarką w magazynie a to niesie ze sobą pewne przywileje. Panie rozdzielają się, przez kilka tygodni nie mają z sobą kontaktu. Do spotkania dochodzi gdy Ptaszka trafia do szpitala - tam odbywa swego rodzaju spowiedź przed koleżanką obozową, a ta ze swej strony znów robi wszystko by ją uratować. Te wspomnienia są przerażające - co człowiek jest w stanie zrobić drugiemu człowiekowi z nienawiści !? Opis rzeczywistości obozowej jest przejmujący, narratorka nie skupia się w swych wspomnieniach na ogóle cierpiących ale na swoich przeżyciach i walce o Ptaszkę. Nie jest to książka którą można spokojnie poczytać przy kawie. To książka która budzi emocje, która nie jest fikcją, a rzeczywistość tam opisana została w tych ludziach na zawsze bo nie sposób się od tego uwolnić. Historia którą przeczytałam również zostanie we mnie, w mym sercu i pamięci. Jak już pisałam wcześniej nie możemy pozwolić by to zostało zapomniane lub co gorsza powtórzyło się jeszcze kiedyś w dziejach ludzkości. Polecam jako nie łatwą lekturę, którą warto przeczytać

(Kliknij aby rozwinąć opinię)