Wszystkie kolory moich wspomnień

Leigh ma szesnaście lat, jest Amerykanką mieszanego pochodzenia (ojciec to Amerykanin, matka pochodzi z Tajwanu), chodzi do liceum, ma znajomych i przyjaciół - czyli na pierwszy rzut oka jest niczym niewyróżniającą się amerykańską nastolatką.

Ale czy to prawda?

Co dzieje się w jej - na pierwszy rzut oka - szczęśliwej rodzinie?

Ojciec, odnoszący sukcesy naukowiec; matka - wyjątkowo utalentowana pianistka. Sama Leigh też ma swoją pasję - malarstwo (co nieszczególnie podoba się jej ojcu).

A kiedy poskrobie się tę warstwę lukru, na wierzch wychodzą problemy. 

Mama Leigh ma depresję, jak się okazuje - od wielu lat. Czasami jest lepiej, czasami jest fatalnie.

Ojciec Leigh  jest tak zapracowany, ciągle w rozjadach, że nieświadomie przerzuca ciężar opieki nad chorą żoną na nastoletnią córkę. Nie tak powinno to wyglądać. 

I wtedy dochodzi do tragedii, matka Leigh popełnia samobójstwo.

Jak po czymś takim dalej żyć? Jak ma poukładać sobie życie dorastająca dziewczynka, która obwinia się za śmierć matki? Czy po takim traumatycznym zdarzeniu rodzina się rozpadnie? I w ogóle kto jeszcze należy do rodziny? Dlaczego Leigh nie zna swojej rodziny ze strony mamy?

Leigh odkrywa historię swojej rodziny, poznaje tajemnice, które ukrywali przed nią rodzice.

Wreszcie poznaje swoich tajwańskich dziadków i dzięki nim zaczyna lepiej rozumieć swoją mamę.

To wstrząsająca książka. 

Wprawdzie wpisuje się w nurt "young adult" - ale wg mnie powinni ją przeczytać również rodzice nastolatków. Rodzinne tajemnice, ukrywanie rodzinnych historii może mieć destrukcyjny wpływ na całą rodzinę. Również niesnaski, pozornie błahe, mogą doprowadzićdo rozpadu więzi rodzinnych.

Rodzina to delikatny twór, o który wszyscy jej członkowie powinni dbać.

W książce Emily X.R. Pan porusza problem depresji. Mamy główną bohaterkę Leigh, jej rodziców i chłopaka Azela. Życie Leigh rozpada się jak domek z kart kiedy wraz z ojcem znajdują ciało jej matki. Od tego czasu dziewczyna widzi swoją matkę pod postacią pięknego, czerwonego ptaka. Co doprowadziło do tej niespodziewanej śmierci? I jak bardzo ta sytuacja odciśnie się one na dotychczasowym życiu Leigh? Tego należy dowiedzieć się z książki.

"Wszystkie kolory moich wspomnień" szybko się czyta, rozdziały są krótkie i bardzo krótkie (niektóre nawet na pół jednej strony), dzięki czemu wręcz się ją połyka. Śledzimy losy bohaterki z zainteresowaniem chcąc dowiedzieć się tajemnic, które odkrywamy razem z Leigh w jej kolejnych wspomnieniach. Jedyne czego mi zabrakło, to jakiejś większej intrygi rodzinnej - bo już na początku wyobraziłam sobie, że ta książka pójdzie w takim kierunku. Tylko, że ostatecznie zauważam, że nie o to chodziło w tej powieści.

Poza krótkimi rozdziałami, podoba mi się oznaczenie przy każdym rozdziale - piórko przy zwykłych rozdziałach, natomiast kiedy Leigh wraca do wspomnień mamy motyw dymu, gdy wraca do niedalekiej przeszłości mamy symbol klepsydry. Fajne i pomysłowe.

Warto zapoznać się z tym tytułem, zwłaszcza jeśli ktoś z Was interesuje się takimi tematami w literaturze, jak: smutek, przygnębienie, depresja, żałoba i jej przeżywanie oraz próby radzenia sobie w trudnej sytuacji.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/03/wszystkie-kolory-moich-wspomnien.html