Wypiór

A jakbym powiedziała Wam, że Adam Mickiewicz siedzi w mojej szafie ?

Otrzymałam niekonwencjonalną książkę! „Wypiór” Grzegorza Uzdańskiego to pozycja zupełnie nieszablonowa, zarówno pod względem stylu literackiego, jak i samej historii.

Mogłoby się wydawać, że historia będzie dotyczyła dwojga trzydziestolatków, którzy nie mogą się ze sobą porozumieć pomimo wspólnego mieszkania i starają się odnieść sukces w karierze zawodowej.

Faktycznie, w większości opowiadania poznajemy ich losy, aczkolwiek w ich historię wplątany jest… wampir- Adam Mickiewicz! I to powoduje, że opowieść staje się niepowtarzalna. Główny bohater – wypiór – wtrąca swoje przemyślenia filozoficzne, nawiązując do swoich czasów – romantyzmu. Co jest naszą schedą, a czego już nie tolerujemy w dzisiejszym świecie ?

Nie bójcie się, ponieważ kontekst filozoficzny, występuje w codziennym funkcjonowaniu bohaterów, a Autor dorzucił dużą dawkę humoru – także nie będziecie się nudzić, a myślę że nawet dobrze bawić 🙂

To za co chciałabym wyróżnić jeszcze Autora, to styl opowiadania – zapisanego częściowo wierszem, ja i prozą. Znajdziemy tu również trzynastozgłoskowiec, niczym „Pan Tadeusz” „Sonety Krymskie” „Reduta Ordona” – oczywiście Adama Mickiewicza 🙂

Jeśli lubicie oryginalne utwory to serdecznie polecam ! 🙃

Jestem zachwycona!!! Cóż to za pomysł wspaniały. Mickiewicz wampirem. Mickiewicz w naszym XXI wieku. I ma nawet swój nick w mediach społecznościowych - @adam1798 - ogląda seriale i broni Lewandowskiego przed hejterami. Pełne humoru, barwne, napisane trzynastozgłoskowcem odbrązowienie wieszcza. Wrzucony w nasz czas jest pełen niepokoju, że "ciężko lewicy dojść do władzy". Ja też się tym martwię. To cudowne dzieło na pohybel wszystkim malowanym patriotom, ględzącym o Chrystusie Narodów i chcących zawracać historię albo ją powtarzać. To tak, jakby ten polski romantyzm, wykorzystywany teraz haniebnie, wysysał z nas nadzieję, aktywność, patrzenie w przyszłość a nie w przeszłość jak wampir. Spoza spiżu i nadętych autorytetów ukazuje nam się po prostu człowiek - pełen poczucia winy i zadziwienia. Cudowna literacka forma.