Zanim zapomnimy o życzliwości. Zanim wystygnie kawa Tom 5

Uczucia kłębią się w człowieku przez całe jego życie. Ogromna paleta pozytywnych i negatywnych odczuć przewija się w każdym z nas, doświadczamy ciągle nowych emocji. Czasami nie potrafimy zrozumieć dlaczego nasze zachowanie przejawia do kogoś sympatię, a do innych niechęć. Różnimy się wrażliwością, która wpływa na odbieranie różnych sytuacji życiowych.

W Tokio mieści się mała kawiarnia Funiculi Funicula, w której można wypić pyszną kawę.

Ale to nie wszystko...

Goście kawiarni mogą przenieść się w czasie, by spotkać się z bliską osobą, której chcą przekazać swoje najskrytsze myśli, głęboko zakorzenione w sercu. Trzeba jednak przestrzegać kilku zasad, dzięki którym podróż w czasie może stać się możliwa. Wracając do przeszłości niestety nie można zmienić przyszłości. Najważniejsze, to żeby wrócić zanim wystygnie kawa...

Cztery historie osób, które nie potrafią się pogodzić ze swoimi decyzjami i ich konsekwencjami. Bez względu na wiek tłumią w sobie ogromną niepewność, burzącą spokój i skłaniającą do podjęcia ważnej decyzji. 

Kolejna część powieści, bardzo ciepłej, wzbudzającej mnóstwo emocji i refleksji. Opowieść o relacjach międzyludzkich, marzeniach i niegasnącej nadziei, ale również o zazdrości i niezrozumieniu. W książce przewijają się także opisy znanych miejsc w Japonii. Piękna, poruszająca historia. Bardzo przyjemnie spędzony czas. Czytajcie, warto. Serdecznie polecam 

Dziś ponownie zapraszam do magicznej kawiarni Funiculi Funicula, położonej w dzielnicy Kanda- Jimbocho w Tokio. Kto już miał okazję w niej bywać, wie, że daje ona możliwość podróży w czasie, należy jedynie przestrzegać kilku zasad, z których najważniejsza brzmi: wróć, zanim wystygnie kawa. 
Toshikazu Kawaguchi przygotował dla czytelników już 5 część serii, tym razem tworząc kawiarniane historie osnute na wątku życzliwości.
 Drobne gesty, słowa, niedokończone sprawy, sprawiają, że klienci Funiculi pragną chwili podróży w czasie, by odbarzyć ważne w swoim życiu osoby, ciepłem, miłością i życzliwością. 
Każda z historii jest wzruszająca: opowieść o chłopcu, którego rodzice się rozwodzą, kobiety która pragnie by mąż nadał imię dziecku, rodzica pragnącego szczęścia córki, czy walentynkowego wyznania, o którym nie sposób zapomnieć. 
I chociaż wydaje się, że formuła mogła się już nieco znudzić czytelnikom, nic bardziej mylnego. Dobrze wraca się w znajome kąty kawiarni, do towarzystwa znanych nam już postaci, by ponownie odnaleźć w książce Kawaguchiego odprężenie, spokój i relaks. Seria ta, pełna nadziei i ciepła, zawsze gwarantuje pozytywne relacje - wszak wydawana jest przez @wydawnictworelacja. 

„Istnieją dwie odmiany żalu: żałujemy swoich czynów i straconych szans”.

Czy jedno życzliwe słowo, jeden gest mogą odmienić wszystko? A jeśli tak — czy znajdziemy w sobie odwagę, by je wypowiedzieć?

W tajemniczej tokijskiej kawiarni Funiculi Funicula można odzyskać to, co wydawało się na zawsze utracone. Tam czas rządzi się własnymi prawami, a filiżanka kawy kryje w sobie niezwykłą możliwość — podróż w przeszłość lub przyszłość. Czworo gości decyduje się na ten krok. Każdy z nich ma inny powód, ale wszyscy szukają ukojenia, nadziei i szansy na to, by pójść dalej.

W najnowszej odsłonie Kawaguchi przedstawia 4 historie:

- chłopca, który chce pokazać, że zależy mu na szczęściu rozwodzących się rodziców — porusza temat dziecięcej tęsknoty i pragnienia utrzymania rodzinnej harmonii.

- matki, która nie nadała imienia swojemu dziecku, bo chciałaby, aby córka nosiła imię wybrane przez zmarłego przed porodem męża i ojca — ukazuje dramat kobiety, która pragnie wyrazić swoją miłość i odpowiedzialność.

- ojca, który nie potrafi pogodzić się z wyborem córki — porusza trudności związane z akceptacją decyzji bliskich.

- kobiety, która żałuje, że nie wręczyła walentynkowego upominku — opowiada o drobnych gestach, które mogą mieć wielkie znaczenie.

Autor kontynuuje swój charakterystyczny styl — prosty, powolny, ale głęboki, pełen emocji i refleksji nad ludzkimi relacjami. Choć struktura opowieści pozostaje podobna do poprzednich tomów, autor wprowadza nowe elementy, tj. narracja z perspektywy bohaterów, co dodaje świeżości i głębi postaciom.

Opisane historie ukazują, że życzliwość to siła zdolna zmieniać świat — warto ją pielęgnować i praktykować. Autor pokazuje, że nawet najmniejszy gest dobroci może mieć ogromne znaczenie, zwłaszcza gdy relacje między ludźmi są napięte lub pełne żalu. Wskazuje, że czas nie leczy wszystkiego — daje jedynie szansę na zrozumienie. Przypomina stale, że podróże w czasie nie zmieniają teraźniejszości, a jedynie spojrzenie na nią. Uświadamia również, że niewypowiedziane słowa mogą ciążyć przez lata, i zachęca, by nie odkładać ważnych rozmów, wyznań i gestów na później — bo to „później” może nigdy nie nadejść.

Każda z historii opowiada o rodzinie i relacjach międzyludzkich, co podkreśla, że to właśnie więzi z innymi ludźmi nas kształtują.

Mimo że wątki dotyczą trudnych tematów — rozwodów, śmierci, niespełnionych marzeń — książka niesie jasne przesłanie: nigdy nie jest za późno, by nadać sens temu, co się wydarzyło. Nawet jeśli nie da się już niczego „naprawić”, można odnaleźć spokój i przebaczenie.

To książka, która skłania do refleksji nad tym, co w życiu naprawdę ważne — drobne gesty, uważność na drugiego człowieka i odwaga, by mówić o emocjach. Autor pokazuje, że życzliwość to nie słabość — to akt głębokiej siły i człowieczeństwa.

Zapraszam Cię, Czytelniku, do kawiarni, gdzie czas smakuje inaczej. Spotkaj nowych gości i poznaj ich wzruszające historie.

[Współpraca @wydawnictworelacja]

Kolejne historie o osobach, które z sobie znanych powodów chcą wrócić do przeszłości - chociaż wiedzą, że nic tym nie zmienią. Cztery krótkie historie, które odciskają się mocno na sercu.
Generalnie jest to tak zwany "odgrzewany kotlet" - pomysł się spodobał, więc autor ciągnie serię dalej. Ta jedna część różni się sposobem budowania historii (ciekawe wprowadzenia w każdym rozdziale), dzięki czemu przyjemnie się czyta.

Za mną piąte spotkanie z rodziną Tokita oraz czwarte w małej tokijskiej kawiarni ,,Funiculi Funicula". To również było pełne emocji i wzruszeń, bo autor -- Toshikazu Kawaguchi -- potrafi zagrać na najczulszych strunach mojej duszy.

Czytając kolejne rozdziały, zanurzamy się w cztery różne historie, które pełne są uczuć. Ich bohaterowie decydują się na podróż w czasie, bo pragną zmienić swoje zachowania z przeszłości. Chłopiec uważający, że zachował się nie tak, jak powinien. Kobieta, która pragnie, by jej nowo narodzone dziecko otrzymało imię. Ojciec i córka, którzy chcieliby postąpić inaczej przy ostatnim spotkaniu. Dziewczyna, która czuła zazdrość.

Zanim każdy z bohaterów pojawia się w tej niezwykłej kawiarni, przeżywa cały zestaw uczuć. Ma też całą gamę oczekiwań, jeśli chodzi o spotkania w przeszłości, które będzie musiał zmodyfikować. Dlatego, że jest zestaw zasad, których należy przestrzegać, a spotkanie z innymi ludźmi rzadko przebiegają tak, jak to sobie zaplanujemy.

Ponowne spotkania, jakie stają się udziałem bohaterów poszczególnych rozdziałów, umożliwiają im uwolnić się od emocji, które źle na nich wpływały i przyjąć te, które pozwalają iść spokojniej w dalsze życie. Katharsis, jakie przeżywają, pozwala im pogodzić się samym ze sobą i wieść dalsze życie w lepszy sposób. Chociaż każda z tych historii niesie sporą dozę smutku, finalnie jest pełna nadziei.

Każdy z rozdziałów pozwala spojrzeć na życie z innej perspektywy. Dziecka, które czuje różne powinności względem rodziców. Żony i matki, która straciła jedną ukochaną osobę, ale zyskała drugą. Rodzica, który pragnie chronić dziecko oraz dziecka, które chciałoby uciec spod tego parasola ochrony, odbieranego, jak klatka. Przyjaciółki, która czuła się tą gorszą w relacji.

Czytając ,,Zanim zapomnimy o życzliwości" moje serce popchnięte zostało do wielu przemyśleń: Czy zawsze zastanawiam się nad sposobem, w jaki komunikuję się z najbliższymi? Czy robię wszystko, by tę komunikację ułatwiać? A może tkwię, gdzieś zatwardziale w uporze, który niesie tylko ból? Koniec końców do tego serca wlała się też nadzieja i ciepło. Może być przecież lepiej/inaczej, trzeba tylko wykonać ten pierwszy krok.

Najserdeczniej polecam tę książkę, bo to piękna i prowokująca do przemyśleń książka.

W kawiarni Funiculi Funicula czas płynie zupełnie inaczej. To tutaj trafiają nie tylko Ci którzy chcą wypić dobrą kawę ale także Ci, którzy chcą się przenieś w czasie. Z różnych powodów. Siedmioletni chłopiec chciałby nie płakać przy pewnej rozmowie. Świeżo upieczona mama pragnie zapytać męża o imię dla ich dziecka. Ojciec pragnie w jakiś sposób naprawić relacje z córką. Dziewczyna, która chce się dowiedzieć jaki był powód spotkania w Walentynki, do którego nie doszło. 

To już piąta część z serii Zanim wystygnie kawa, każda opowiada o kilku osobach cofających się w przeszłość lub wybiegających w przyszłość. Tym razem autor skupił się na czymś ważnym, aczkolwiek, znowu nie docenianym na codzień. Życzliwość. Czym jest? Dlaczego tak trudno nam ją okazać, nawet najbliższym. Jak często przez emocje, które biorą górę, przez złe słowa wypływające z naszych ust zrażamy, albo nawet całkowicie niszczymy dobre stosunki pomiędzy rodziną czy przyjaciółmi. Jakże często na naprawienie tego jest za późno. Bo żyjąc tu i teraz nie myślimy, że zaraz może nas lub kogoś bliskiego braknąć. Wtedy pozostanie tylko smutek, żal do samego siebie, tkwiąc niczym drzazga. Chciałoby się nie raz cofnąć w czasie i to naprawić...

Czasem wystarczy uśmiech, dobre słowo, mały gest i wszystko staje się lepsze. Ale czy potrafimy domyślić się i przeczuć kiedy należy to zrobić, a może warto takie rzeczy robić ot tak, bezinteresownie aby później nie żałować. 

Bardzo lubię całą tę serię, jest inna, taka subtelna i opowiadająca o rzeczach, możliwe iż najważniejszych ale niedocenianych. Szczerze polecam. 

??

,,Zanim zapomnimy o życzliwości" to piąty tom serii o kawiarni, której klienci mogą przenosić się w czasie. Podobnie jak w przypadku poprzednich części, poznajemy historie czterech osób, które pragną spotkać się z bliskimi, by naprawić swoje błędy lub przeżyć pewne sytuacje jeszcze raz, w inny sposób. 

??

Seria o ,,kawce" to dla mnie gwarancja dobrze spędzonego czasu. Chętnie sięgam po te książki, a w kawiarni Funiculi Funicula czuję się już praktycznie jak w domu. Rytuał nalewania kawy, choć tak powtarzalny i dobrze mi już znany, wciąż działa na mnie kojąco, a lektura sprawia mi po prostu radość. 

Tym razem autor przedstawia nam sylwetki czterech następujących osób - synka, który pragnie szczęścia swoich rodziców, kobiety chcącej wspólnie z nieżyjącym już mężem wybrać imię dla ich nowonarodzonego dziecka, ojca, który nie potrafił zaakceptować życiowych wyborów córki oraz kobiety pragnącej spotkać się po latach z dawną przyjaciółką. 

Wszystkie historie czytałam z zaciekawieniem, ale dwie poruszyły mnie szczególnie mocno - ta o nowonarodzonym dziecku i o dwóch przyjaciółkach, które mają sobie sporo do powiedzenia po latach. 

Moim zdaniem największą zaletą tej serii jest to, że łączy ona w sobie prosty, wręcz oszczędny styl z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. 

Czekam z niecierpliwością na kolejny tom! 

??

[współpraca reklamowa z @wydawnictworelacja]

Toshikazu Kawaguchi po raz kolejny zabiera nas do magicznej kawiarni ,,Funiculi Funicula" w Tokio. W miejsce, które pozwala na podróż w przeszłość, dając szansę na naprawienie błędów, wyjaśnienie niezałatwionych spraw i odnalezienie utraconej nadziei - ale tylko na chwilę, tylko pod pewnymi warunkami i tylko dopóki kawa nie wystygnie. Brzmi banalnie ale wcale tak nie jest.

Kawaguchi opowiada cztery zupełnie nowe historie, ale w tle kontynuuje rozpoczęte wcześniej wątki. Młody chłopak pragnie pokazać rodzicom, że zależy mu na ich szczęściu, matka zastanawia się, jak nazwać swoje nowonarodzone dziecko, ojciec nie może pogodzić się z wyborem córki, a kobieta żałuje, że nie wyznała uczuć walentynkowej miłości. Każda z tych opowieści jest inna ale łączy je to, iż są pełne emocji, refleksji i nadziei. Każda z historii, to jednocześnie opowieść o kimś kto może żyć obok nas lub dosłownie o nas samych Przypominają również jak ważne jest, by odważyć się na życzliwość i wybaczenie.

Muszę przyznać, iż autor po raz kolejny tworzy ciepłą i poruszającą opowieść o odkupieniu, przebaczeniu i sile słowa. Tak naprawdę nigdy nie jest za późno na słowo ,,przepraszam" lub ,,kocham", a drobne gesty mogą odmienić losy każdego z nas. Kawaguchi z wprawą pokazuje, że czasami największą odwagą jest wyrażenie życzliwości, nawet jeśli wiąże się to z ryzykiem. 

"Zanim zapomnimy o życzliwości" to kolejna piękna, pełna nadziei opowieść, która przypomina, że w codziennym życiu najważniejsze są małe gesty, a magia tkwi w odwadze, by je wypowiedzieć. To lektura, która zostaje w sercu na długo i zachęca do spojrzenia na świat przez pryzmat dobroci i empatii. Gorąco polecam wszystkim, którzy szukają inspiracji i chcą wierzyć, że nawet najmniejsze życzliwe słowo może odmienić życie.