Zapora 2

W końcu nadeszło spotkanie z twórczością Mankella, z jego komisarzem Kurtem Wallanderem, w roku 1997. Wallander ,,jest na takim etapie życia, że wie, że już na zawsze zostanie policjantem". Zmęczony życiem, czasami pracą, zdaje sobie sprawę, że świat zmienia się nieubłagalnie, a on nie nadąża nad wszystkimi zmianami. W jego kreacji podoba mi się dążenie do poznania zarówno prawdy o zdarzeniach, jak i motywów działań przestępców. Usiłuje zrozumieć: dlaczego dwie nastolatki zaatakowały taksówkarza, nie zadawalają go powierzchowne tłumaczenia. Komisarz cofa się do poszczególnych faktów, naświetlając je z coraz to innej strony. ,,Wallanderowi wydawało się to dziwne. Tak samo dziwne, jak jej pokój. Miał coraz więcej wątpliwości w związku z Sonią Hokberg." Jest ludzki. W czasie śledztwa puszczają mu nerwy, traci cierpliwość, przez co czekają go nieprzyjemności, znajdzie się też w niebezpieczeństwie. Dotknięty i zgorzkniały, ale z poczuciem misji, bo ktoś musi ścigać morderców. Jako wielbicielka kryminałów uwielbiam autentyczne śledztwo, które powoli odkrywa nowe wątki i wydarzenia, ze ślepymi uliczkami, znakami zapytania. Tutaj to znalazłam. Bo co wspólnego ma nieżyjący mężczyzna, którego znaleziono koło bankomatu z nastolatką która zaatakowała taksówkarza, a potem uciekła z aresztu? Do tego jeszcze dodajmy awarie sieci energetycznej, która pogrążyła w ciemnościach pół Skanii. Pisarz potrafi utrzymać stałe napięcie (ostateczne rozwiązanie jest długo ukryte), wprowadził elementy zaskoczenia, czytelnik również wraz z bohaterem szuka brakującego ogniwa, wspólnego mianownika dla pozornie odległych zdarzeń, walczy z zaporami. A czas goni, bo gdzieś w cyberprzestrzeni tyka zegar... Książkę bezwzględnie polecam fanom gatunku, komisarza Wallandera- człowieka ,,starej daty" i ze słabościami, ale i tego, który widzi to, na co patrzy. Bo jest on ,,jak stary pies, który nigdy nie nauczy się nowych sztuczek." Nie będziecie zawiedzeni. Ja natomiast muszę nadrobić pozostałe kryminały z tego cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Śmieszna historia z tą książką. Kolega polecił mi kryminał. Podobno świetny. Z ciekawym wątkiem, trzymający w napieciu i zaskakujący. Myślę sobie: super! i czym prędzej zaopatrzyłam się w rzekomo znakomitą pozycję pod nic nie mówiącym mi tytułem "Zapora". Książkę przeczytałam i owszem. Nawet mnie zaciekawiła, wciągnęła i naprawdę nie była zła. Ale... nijak nie mogłam odnaleźć w niej wątków, które z fascynacją rysował przede mną wspomniany już kolega. Po czasie okazało się bowiem , że jego "Zapora" i moja "Zapora" to dwie, zupełnie inne pozycje... "Zapora" Menkella Henninga (ta czytana przez mnie) to dość zaskakująca historia z intrygą na skalę światową w tle. Rzecz się dzieje w Szwecji, a opowiedziana historia konweniuje znakomicie z panującym tam klimatem. Przerażająca zbrodnia, której dopuszczają się dwie nastolatki, namysł nad przestępcząścią nieletnich i zmianach jakie dotykają społeczeństwo. Ciekawe. Ale to tylko namiastka. Głębiej mamy aferę na skalę światową i kolejne interesujące zagadnienie na dziś: globalizacja, wirtualizacja, postęp technologiczny, który zamiast do wielkiego rozwoju i rozkwitu doprowadza do krachu, słabości, nadużyć... Książka dość ciekawa, czyta się ją lekko i z zaciekawieniem. Drobiazgowy opis prowadzonego śledztwa pozwala na włączenie się w dochodzenie. A jednak czegoś mi zabrakło. Może jakiejś autentyczności w aspektach cyber-technologicznych? A może zaskakującego zaskoczenia? Sama nie wiem. Chyba sięgnę po inną pozycję z cyklu opowieści o policjancie Kurcie Wallenderze (okazało się, że jest ich więcej) dla porównania. I z pewnością podzielę się opinią. Ale póki co muszę w końcu przeczytać tę znakomitą "Zaporę", którą polecał mi kolega :) "Zaporę" Huberta Hendera :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie chcę powtarzać tego samego, co czuję po przeczytaniu każdej książki Mankella, bo wszystkie są na podobnym poziomie. Każda z nich, podobnie jak obecna tu „Zapora", wciąga, wzbudza napięcie, czasem niechęć do któregoś bohatera, ale nie pozwala się odłożyć. Kolejny kryminał więc jest znowu na wysokim poziomie, wielowątkowy, chociaż mam wrażenie, że niektóre wątki były dla zamydlenia oczu czytelnika i nie do końca zostały wyjaśnione. Autor umywa tutaj ręce, mówiąc, że dla policji są one mało znaczące. Całość jednak budzi naprawdę pozytywne emocje, każdy wielbiciel Kurta Wallandera z zapartym tchem będzie śledził jego losy. 

Jako wielbicielka kryminałów uwielbiam systematyczne śledztwo, które powoli odkrywa coraz nowe wątki i wydarzenia, czasem postać jakiegoś bohatera i wszystko to odnajduję w „Zaporze". Z rozrzuconych kawałków powstaje stopniowo obraz motywów i geneza jakiegoś przestępstwa, potem pościg za przestępcą, czasem tylko w głowie detektywa- tym razem jednak realny- aż dociera on do prawdy. Książkę bezwzględnie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chętnie sięgnę

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ciekawie..

(Kliknij aby rozwinąć opinię)