Zemsta i Partnerzy. Śledztwa Renaty Łukowskiej

Recenzja

„Zemsta i Partnerzy. Śledztwa Renaty Łukowskiej”

Cykl: Zemsta i Partnerzy (tom 1–12)

Autor: Robert Ostaszewski
Wydawnictwo: Lind&Co

"Patrzyła na bąbelki wydychanego powietrza,
układające się w znikające sznury. I wciąż nic nie czuła. Dostrzegła smugę krwi w wodzie.
Ten widok sprawił, że puls furii na chwilę zanikł. Wciąż trzymając jego głowę pod wodą, rozejrzała się wokoło. Wróciła
do rzeczywistości. Chyba."

Nie każdy kryminał musi pachnieć prochem i krwią. Ten pachnie dymem, wilgocią gdańskich zaułków i gniewem, którego nie da się uciszyć.

Nie każdy kryminał musi opierać się na schematach: trup, śledztwo, zaskakujące rozwiązanie. Robert Ostaszewski udowadnia, że gatunek ten może być czymś znacznie więcej opowieścią o mieście, o gniewie, o sprawiedliwości, która nie zawsze idzie pod rękę z prawem. „Zemsta i Partnerzy. Śledztwa Renaty Łukowskiej” to powieść, która od pierwszych stron wrzuca czytelnika w duszną atmosferę Gdańska nie tego pocztówkowego, lecz prawdziwego, mrocznego, w którym wąskie zaułki pachną dymem i wilgocią, a za fasadami kryją się sekrety i dramaty.

To kryminał, który wciąga jak nocny spacer w deszczu, raz czujesz chłód na karku, a chwilę później nagły błysk emocji, którego nie sposób zignorować.

Renata Łukowska, bohaterka z krwi, kości i gniewu.

W centrum tej opowieści stoi Renata Łukowska, była policjantka, dziś prywatna detektywka prowadząca agencję o wymownej nazwie „Zemsta & Partnerzy”. Nie jest kalką znanych literackich twardzielek ani cyniczną, wypaloną śledczą. To kobieta z charakterem ostrym jak brzytwa, obdarzona ciętym językiem, poczuciem humoru i nieustępliwością, która sprawia, że nie boi się stanąć naprzeciw najgroźniejszym przeciwnikom.

Jej moralny kompas nie wskazuje północy, ale nieomylnie kieruje ku skrzywdzonym. W świecie, gdzie ofiary często milczą, a oprawcy chronieni są układami i wpływami, Łukowska zawsze wybiera stronę bezbronnych nawet jeśli oznacza to wejście w otwarty konflikt z prawem czy dawnymi kolegami po fachu.

To postać autentyczna: bywa brutalna, bywa bezwzględna, ale nigdy papierowa czy schematyczna. Ostaszewski prowadzi ją z taką psychologiczną głębią, że chwilami bardziej niż powieść kryminalną czytamy studium silnej, lecz poranionej kobiety, której każdy wybór ma cenę psychiczną, moralną, czasem bardzo osobistą.

Ogromnym atutem książki jest sceneria. Ostaszewski rysuje Gdańsk daleki od turystycznych folderów. To przestrzeń duszna, ciężka od wilgoci i wspomnień, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością, a każdy zaułek może stać się sceną dramatu. Ulice pachną tu dymem, a pod zabytkowymi fasadami czają się układy, przemoc i gniew.

Gdańsk nie jest jedynie tłem, to pełnoprawny bohater powieści, który wpływa na rytm i klimat całej narracji.

Ostaszewski pisze językiem lekkim, pełnym ironii i inteligentnych ripost. Dialogi błyszczą naturalnością, brzmią jak prawdziwe rozmowy, czasem podszyte humorem, czasem goryczą, ale nigdy sztucznie. Dzięki temu powieść czyta się niemal jednym tchem, a każda scena przypomina dobrze rozegraną partię szachów, w której nikt nie chce odpuścić.

To narracja, która potrafi balansować, w jednej chwili buduje napięcie, w drugiej pozwala uśmiechnąć się pod nosem. Ten rytm sprawia, że książka uzależnia.

„Śledztwa Renaty Łukowskiej” to nie tylko detektywistyczna intryga. To również poważniejsze pytania o granicę prawa, sens zemsty i naturę sprawiedliwości. Ostaszewski nie daje prostych odpowiedzi, zamiast tego stawia czytelnika w sytuacji, w której sam musi zdecydować, komu kibicuje, gdzie przebiega linia między dobrem a złem i czy w ogóle można ją wytyczyć.

Każdy trop prowadzi nie tylko do kolejnego podejrzanego, ale też do refleksji o moralności i wyborach, jakie każdy z nas mógłby stanąć przed koniecznością podjęcia.

Największym atutem powieści jest zakończenie. Ostaszewski nie idzie na kompromisy, nie serwuje czytelnikowi łatwych, pociesznych rozwiązań. Finał jest mocny, odważny, kompletnie nieoczywisty. To jedno z tych zakończeń, które nie pozwalają odłożyć książki i zapomnieć, zostaje w głowie na długo, rezonując pytaniami i emocjami.

„Zemsta i Partnerzy. Śledztwa Renaty Łukowskiej” to kryminał z charakterem. Historia, która bawi błyskotliwym językiem, wciąga wartką akcją, a w odpowiednich momentach uderza ciężarem tematów, których nie da się zbyć wzruszeniem ramion.

To książka dla tych, którzy oczekują od kryminału czegoś więcej niż schematycznej zagadki. Dla czytelników szukających bohaterki z krwi i kości, atmosfery miasta pełnego kontrastów i opowieści, która zostawia w sercu ślad głęboki jak cięcie brzytwą.

Renata Łukowska nie tylko wciąga w swoją historię – ona zostaje z czytelnikiem na długo. I wszystko wskazuje na to, że to dopiero początek cyklu, który może na stałe zagościć w kanonie polskich kryminałów.

Polecam, kryminał z pazurem, który wbija w pamięć i serce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poznajcie Renatę Łukowską. Byłą policjantkę, zesłaną za przewiny na Śląsk, który w ostatecznym rozrachunku nie stał się zesłaniem. Po odejściu z ,,Firmy", z przyczyn politycznych była już policjantka przeniosła się do Gdańska i tam otworzyła biuro detektywistyczne o jakże wdzięcznej nazwie ,,Zemsta i Partnerzy". Bo cóż innego mogłoby się lepiej ,,sprzedawać"? Sama nazwa to slogan reklamowy.

Niestety, niekonwencjonalne działania kobiety nie przyczyniają się do jej ,,zażyłości" z lokalnym bossem światka a może lepiej powiedzieć półświatka lekko przestępczego. Niemniej jednak od czasu do czasu zmuszona jest się z nim ,,układać". Renata jednak niekiedy te układy traktuje jednostronnie co nie wszystkim zainteresowanym się podoba. 
Podobnie sytuacja się przedstawia z lokalną policją. Im także niejednokrotnie nadepnęła na kilka odcisków co powoduje, że jej nazwisko staje się solą w oku niejednego funkcjonariusza. 

Pyskata, p@l@ca, za kołnierz te nie wylewająca i posiadająca swoją własną skalę wartości moralnych. Dla jednych jest wybawieniem, dla innych kolcem pod paznokciami.

Wyczulona na krzywdę innych, a kobiet przede wszystkim, potrafi sprawić, że płeć piękna, która na nią trafia jest chroniona. Łukowska to taka niesforna ,,He-Menka" (powinnam napisać She-Ra ale portki trzymają się jej lepiej niż na niejednym mężczyźnie). I co zaintrygowani taką osobowością?

Po przeczytaniu książki w którą się niezmiernie wciągnęłam z powodu persony Renaty i tego, że tak na dobrą sprawę składa się z sześciu rozdziałów a każdy z nich jest osobnym śledztwem, postanowiłam sprawdzić co tam autor jeszcze napisał. A napisał kilka innych co podliczył mi portal LC - 31 pozycji. Zatem na pewno sięgnę po kolejne pozycje autora, gdyż spodobał mi się jego styl i mam nadzieję, że te wcześniejsze będą równie dobre i ,,pyskate".


Współpraca barterowa z Wydawnictwem Lind&Co.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Noż do wynędzniałej, to było dobre! Powiedzieć, że czytało się to płynnie i lekko, to jak nie powiedzieć nic. Najbardziej lubię takie książki, po których nie oczekuję cudów, a potem... bach! Zaskoczenie jak obuchem i ten moment, gdy nie mogę oderwać się od lektury...

 

Ta historia stoi Renatą. I nie mogło być inaczej - w końcu to jej śledztwa zapowiada sam podtytuł. A Renata Łukowska to kobieta, która robi wrażenie od pierwszej sceny. Była policjantka z wyboru, detektywka z powołania. Odeszła ze służby z powodów, które trudno podważyć - bo nienawidziła bezmyślności w mundurze i biurokratycznej niemocy. Nie znosi zwierzchnictwa, gardzi głupotą. To kobieta, która odnajduje się zarówno w świecie biznesmenów, jak i rasowych bandziorów, a w każdym z tych środowisk wywalcza dla siebie szacunek - nie krzykiem, lecz konsekwencją, sprytem i bezkompromisowością. Do tego potrafi podejmować decyzje trudne, czasem nawet brutalne - i robi to bez mrugnięcia okiem.

 

Świetnie napisane dialogi, lekki, wciągający styl, humor podszyty ironią i szczypta ciętych, pikantnych przekleństw - oto mieszanka, którą autor serwuje nam z wyczuciem i luzem. Renata to postać, która potrafi jednym zdaniem rozbroić każdą sytuację... lub przeciwnika.

 

A zakończenie? Autorze, żuczku zbolały - jakby to ujęła Renata - powiedz mi, skąd taki pomysł? Bo ja po ostatnich stronach siedziałam oszołomiona, jeszcze długo dochodząc do siebie z wrażenia.

 

To kryminał, który daje prawdziwą satysfakcję i potrafi rozbawić lekką, epizodyczną formą - choć niektóre sprawy, w które angażuje się Renata, mają ciężki kaliber i wymagają od bohaterów wyjątkowej determinacji. Polecam!

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)