Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa
Haruki Murakami

Na początek ostrzeżenie: ten post będzie zupełnie nieobiektywny, subiektywny do szpiku tekstu, w każdej kropce, przecinku, słowie. I między wersami także. Czas płynął w okół niego obojętnie, mijał, nie zostawiając prawie żadnych śladów. Zwykle, kiedy czytam książkę, nie mogę oderwać od niej wzroku. Tak też było i tym razem. Zdecydowanie zostałem wciągnięty, w całości połknięty, do wewnątrz tekstu. Przeżywałem fabułę razem z głównym bohaterem, byłem więc w Tokio, Nagoi i w Finlandii. Pływałem na basenie, śniłem erotyczne sny, zgłębiałem tajemnicę z przeszłości. Sprzedałem się od pierwszego zdania. Od lipca do stycznia drugiego roku studiów Tsukuru Tazaki myślał wyłącznie o śmierci. Kompletnie nie mam pojęcia dlaczego, ale od tego zdania wszystko się we mnie zaczęło. Jest jak nasionko, od którego nowa powieść Murakamiego zaczyna puszczać swe korzenie. Od tego właśnie zdania zaczęła się magia Tsukuru. Czytając je wiedziałem już, że książka będzie dobra. Kilka dni później, czytając zdanie ostatnie byłem zrozpaczony. Nie chciałem, by powieść ta dobiegła końca. Bo poczułem się, jakbym coś stracił. Sądzę, że to nie tylko moje zdanie, ale naprawdę jest ciężko wrócić do rzeczywistości po czymś wspaniałym. I już nie ważne czy obiektywnie czy nie, i czy i jak bardzo nawiązuję akurat do tej książki, ale tak po prostu jest. Czy film, czy muzyka, czy cokolwiek innego tak mocno ingerujące w naszą świadomość i nieświadomość, duszę i emocje, co swoim niematerialnym jestestwem otacza nasze, kiedy się kończy, boli. To kolejny rodzaj związku. Nie wiem czy odpowiednie słowo, ale dla mnie wciąż międzyludzkiego. Wszak w każdym dziele jest cząstka jego twórcy. Ale miało być o książce. A ja filozofuję. Chociaż Tsukuru i inne postaci z książki także! Wciąż więc czuję w sobie ten cudowny klimat. Tsukuru Tazaki ma trzydzieści sześć lat, jest kawalerem. Pochodzi z Nagoi, ale mieszka w Tokio, gdzie pracuje w firmie budującej dworce kolejowe. Szesnaście lat temu miał czworo bliskich przyjaciół, którzy na drugim roku studiów nagle i bez żadnych wyjaśnień zerwali z nim wszelkie stosunki. Tsukuru bardzo to przeżył, myślał nawet o samobójstwie. Teraz po latach postanawia ich odwiedzić, by odkryć, co naprawdę wydarzyło się w przeszłości. Najpierw wraca do rodzinnej Nagoi, a potem wybiera się w podróż do Finlandii. Odkąd na początku tego roku dowiedziałem się o tej książce i przeczytałem angielski artykuł na jej temat nie mogłem się po prostu doczekać. Kiedy wyciągałem ją 12 listopada moje ciało przeszedł pozytywny dreszcz. Tak bardzo chciałem rozwiązać zagadkę Bezbarwnego. Bo to, że w jego nazwisku nie widnieje nazwa żadnego koloru nie wydało się dla mnie zbyt istotne. No i nie zawiodłem się. Książka jest właściwie o poszukiwaniu swojej tożsamości. Napełnianiu naczynia jakim jest istota bohatera. O poszukiwaniu integralnej części swojej duszy. By nie być zwyczajnie pustym. Każde istnienie ma sens i swój cel. Nawet pozornie bezbarwne. Od innych ostatnio publikowanych w Polsce książek Murakamiego ta odbiega stylem. Jest zdecydowanie najmniej surrealna, najbardziej połączona z Norvegian Wood. Chociaż z drugiej strony one wszystkie tworzą jakąś magiczną, niezrozumiałą i niemożliwą do wytłumaczenia sieć. Tak więc, i ta jest jej częścią. A mimo, że jej realnym filarem, równie wspaniała. Stała się jedną z moich ulubionych. Samo patrzenie na nią sprawia mi ogromną przyjemność. Uważam, zwyczajnie i (nie)obiektywnie, że jest książka kompletna od początku do końca. Niczego jej nie brakuje. Nawet to dziwne zakończenie. Chociaż dla mnie jest dobre, zostawia wiele niedomówień. I myślę, że dalszy ciąg tej historii zależy tylko od indywidualnych cech odbiorcy. Każdy z nas dopisze tam zupełnie inny ciąg dalszy..

Informacje dodatkowe o Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa:

Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2013-11-06
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788377585559
Liczba stron: 352
Dodał/a opinię: Elliot Johnes