Biskwit. O ludziach kruchych jak ciastka

Name: Biskwit. O ludziach kruchych jak ciastka
Rating: 5.25 (4 reviews)
ISBN: 9788383876948

Sun Mi Kim

Ocena: 5.25 (4 głosów)

opis

"Biskwit" to książka o ludziach, którzy z jakiegoś powodu stali się niewidoczni dla innych. Ludziach, którzy cierpią, którzy nie widzą sensu w życiu, stracili poczucie własnej wartości, wycofali się na drugi, a może nawet trzeci plan. Są zbyt wrażliwi, aby krzyczeć, są zbyt wrażliwi, aby zaznaczyć swoją obecność, są zbyt wrażliwi i krusi, aby stać się widzialni w społeczeństwie.

Myślałam, że ta książka złamie mi serce i będzie płacz — nie złamała, płaczu też nie było, ale nie ma tego złego, bo czuję, że ta powieść jeszcze bardziej otworzyła mnie na drugiego człowieka. Może nie będzie to historia, która na zawsze zmieni moje życie, ale czytanie jej było niezwykłą przyjemnością połączoną z oddaniem takiej przestrzeni na refleksje. A tych można po lekturze "Biskwitu" nazbierać cały wór.

Podobnie jak główny bohater, odczuwam nadwrażliwość na pewne dźwięki. Może ta moja mizofonia nie jest tak obszerna, jak w jego przypadku, bo oscyluje wokół konkretnych odgłosów, które nie są słyszalne cały czas, jednak zauważyłam, że łączy mnie z nim pewnego rodzaju więź. A rzadko dostaje od postaci z książek takie zrozumienie. To sprawiło, że poczułam się normalnie, pokazało mi, że wokół nas jest mnóstwo ludzi, którzy mają jakieś fobie, lęki czy właśnie są bardziej wrażliwi na rzeczy, które dla innych nie mają żadnego znaczenia. I jedyne czego osoby uwrażliwione na pewne zewnętrzne bodźce potrzebują, to empatia.

Bardzo podoba mi się pomysł napisania historii o chłopaku, który ratuje biskwity — ludzi kruchych jak ciastka, jak ceramiczne półfabrykaty, które to w każdej chwili mogą się rozsypać na kawałeczki. Mimo iż Seong Je-Seong sam cierpi na mizofonię i fonofobię, wielokrotnie leczył się w szpitalu psychiatrycznym, a lekarze i rodzice chłopaka nie wierzą w ideę biskwitów, to on za punkt honoru wziął sobie ratowanie ludzi, którzy są niewidoczni dla świata. I to jest takie piękne w tej całej historii.

Czy polecam Wam tę książkę? Polecam bardzo, bo kończy się ją z masą refleksji i poczuciem spokoju.