Cicha Ręka. Dziesięć elegii.

Ivan Štrpka nominowany został do I edycji Nagrody Europejskiego Poety Wolności jako reprezentant Słowacji.

„Cicha Ręka. Dziesięć elegii” to próba wniknięcia w głąb człowieka, dotarcia do jego duszy i przewartościowania jej. Poeta szuka różnych dróg, którymi do tego wnętrza można się dostać. Podobnie jak B. Lillpers apeluje: „przekraczajmy siebie”.

Wiersze słowackiego artysty są niezwykle różnorodne pod względem gatunku i tematów. To poematy-opowieści, w których wiele się dzieje (zdarzenia), ale jednak więcej się w nich rozważa, analizuje (refleksje), choć zdaje się, że „Cicha Ręka” to przede wszystkim poezja pytań.

Štrpka jest twórcą, który nie lubi być ograniczany, choćby formalnie. Jego podmiot opowiada więc rozmaitymi sposobami o wielu rzeczach, czasem trochę na zasadzie swoistego strumienia świadomości.

(fragm. „Trzecia elegia. Kod”)

Poeta chętnie wnika w filozofię, mitologię, najbardziej bodaj fascynuje go kwestia czasu:

(fragm. „Motyw. Czwarta elegia”)

W tych dziesięciu elegiach zwraca się baczną uwagę na człowieka w ogóle, jego relację z innymi ludźmi, z naturą, rzeczywistością czy prawdami uniwersalnymi. Ważnym elementem charakteryzującym tę lirykę stało się zespolenie tego, co subtelne, ulotne i w pewien sposób magiczne z tym, co codzienne, pospolite, brzydkie, ludzkie.

Fanom twórczości Rilkego czy T.S. Eliota polecam i gwarantuję taką samą przyjemność z odbioru tomu Štrpki, co i jego wielkich mistrzów.