Córki hrabiny. Eliza

,,siła przyrody nie jest imaginacją,

a świat nie jest taki, jakim my go widzimy"

Miłość nie raz przychodzi szybko, bez ostrzeżeń, a innym razem potrzebuje czasu, by zakorzenić się w sercach dwojga ludzi. Bywa jednak i tak, że musi przebyć długą, pełną nieporozumień i prób drogę, zanim zostanie w ogóle zauważona. W drugim tomie serii ,,Córki hrabiny" pt.: "Eliza" jej bohaterowie musieli dotrzeć aż na Krym, by zrozumieć, co do siebie czują.

Akcja nadal dzieje się w 1835 roku, ale zanim poznamy dalszy ciąg wydarzeń rozpoczętych w I tomie ,,Zofia", cofamy się w czasie o 14 lat, by obserwować pewną sytuację, która stała się początkiem całej historii. Autorka uchyla nieco rąbek tajemnicy dotyczącej pewnej przepowiedni, znamion i księgi, ale robi to bardzo delikatnie, tak by za dużo nie wyjawić i pozostawić nas z wciąż nierozwiązaną zagadką, na której finał musimy poczekać do części III pt.: ,,Helena". Jedyne, co mogę tu zdradzić - mowa jest o tym, iż w kolejnych pokoleniach pojawią się wybrańcy, których krew zmyje klątwę pewnej czarownicy. Będą oni oznaczeni znamieniem w kształcie runy Dagaz, a takie znamię nosi Eliza i jeszcze ktoś.

Eliza - druga córka hrabiny Modlińskiej to najbardziej niepokorna spośród trzech sióstr. Jej sposób bycia nie mieści się żadnych w ramach wyznaczonych przez ówczesne normy społeczne, ale ona tym się nie przejmuje i stara się być sobą. Od zawsze interesowało ją to, co tajemnicze, niewiadome i niewidoczne dla innych. Uwielbia włóczyć się po lesie - zwłaszcza w nocy - dbać o ogród, zagłębiać się w wiedzę zawartą w starych księgach, zbierać ziół, którymi potrafi też leczyć, a także interesuje się wróżeniem. Zamążpójście nie jest dla niej priorytetem, a poza tym charakter dziewczyny - równie ognisty, jak jej włosy, skutecznie odstrasza ewentualnych kandydatów. Poza tym jest uparta, wybuchowa i nieufna wobec mężczyzn, co było widać w poprzedniej części, gdy w dworku zjawił się przystojny Tatarzyn Taras Urutej. Teraz razem muszą wypełnić misję, której celem jest odnalezienie fragmentu legendarnej mapy oraz odkrycie sekretu strzeżonego niegdyś przez jej ojca.

Podążając wraz z nimi tropem odkrywanych tajemnic wyruszamy w pełną niebezpieczeństw podróż, którą autorka prowadzi nas od podlaskich łąk i lasów, poprzez mroczne litewskie puszcze, aż do krymskich rejonów, gdzie w Inkermanie Taras ma swój dom. Zanim jednak to nastąpi, cofamy się o kilka dni w czasie, by dowiedzieć się, co działo się z Elizą i Tarasem, gdy nasza uwaga była skupiona na Zofii i Linasie. To sprawia, że przez kilka pierwszych rozdziałów niektóre sceny są znajome, podobnie jak dialogi, ale ukazane z perspektywy Elizy i Tarasa, ale także w narracji trzecioosobowej. Dopiero, gdy docieramy do wydarzeń będących zwieńczeniem pierwszego tomu, poznajemy ciąg dalszy przygód bohaterów.

To co wyłania się od razu i potem jest jednym z motywów historii zawartej w drugiej odsłonie trylogii ,,Córki hrabiny" dotyczy zderzenia dwóch kultur. Taras nie jest przyzwyczajony do takiego zachowania płci pięknej, jaki prezentuje panna Modlińska. W jego kulturze kobiety są potulne, pokorne i skromne. A Eliza w żadnym momencie takiej nie przypomina i nie zamierza mu ułatwiać życia. Jak można się domyślić, ich relacja zmierza ku rozwojowi w kierunku głębszego uczucia. Wyraźnie czują wobec siebie intensywne przyciąganie i energetyczna chemia, ale na przeszkodzie stoją różne kultury. Autorka świetnie potrafi to wszystko ukazać. Nie tylko pięknie opisuje otaczający ich świat, stwarza atmosferę niepewności, magii, niebezpieczeństw i ekspresyjnych walk, ale też sugestywnie oddaje głębię uczuć, charakteru i związanych z nimi dylematów.

Drugi tom serii to równie udana , barwna i wielowymiarowa odsłona trylogii, w której autorka umiejętnie łączy elementy romansu, przygody i słowiańsko-tatarskiej mitologii. Dzięki wyrazistej bohaterce, dynamicznej relacji z Tarasem oraz umiejętnie budowanemu napięciu książkę trudno odłożyć, zwłaszcza w drugiej połowie, gdy dzieją się nowe sprawy, których nie znaliśmy wcześniej.

Finał tomu wyraźnie przygotowuje grunt pod ostatnią część serii, obiecując odpowiedzi na pytania, które od początku wiszą nad całą historią. Autorka ponownie ukazała swój kunszt pisarski, dzięki któremu napisała opowieść wielowarstwową, zachowując przy tym chronologię wydarzeń, bez wprowadzania chaosu, a jednocześnie czyniąc ją jeszcze bardziej emocjonalną, przygodową i a nawet egzotyczną. Historia Elizy i Tarasa pokazuje, że uczucie potrafi rozwijać się tam, gdzie nikt by go nie szukał, a droga do zrozumienia własnych emocji bywa równie wymagająca jak misja, którą bohaterowie muszą wypełnić. Ich relacja, tak jak misja, którą wypełniają, jest burzliwa, nieoczywista, rodząca się wbrew różnicom kulturowym, charakterom i własnym lękom.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z serwisem Sztukater

Informacje dodatkowe o Córki hrabiny. Eliza:

Wydawnictwo: Szara Godzina
Data wydania: 2025-09-19
Kategoria: Przygodowe
ISBN: 9788368302554
Liczba stron: 272
Dodał/a opinię: Mirosława Dudko

Tagi: Proza literacka Sagi rodzinne Literatura obyczajowo-rodzinna Literatura przygodowa