Dożywocie

„Dożywocie” to jedna z tych powieści, które wymykają się jednoznacznej klasyfikacji. Z pozoru to lekka komedia o pisarzu z blokadą twórczą, który po burzliwym rozstaniu postanawia zacząć od nowa w odziedziczonym domu na odludziu. Jednak już po kilku stronach czytelnik orientuje się, że Marta Kisiel serwuje znacznie więcej niż tylko zabawną historię z nutą absurdu – daje nam książkę pełną inteligentnego humoru, ciepła, absurdu i bohaterów tak barwnych, że łatwo zapomnieć, iż niektórzy z nich… nie są do końca ludzcy.

Główny bohater, Konrad Romańczuk, to typowy antybohater: neurotyczny, zrezygnowany, nieco złośliwy, ale i zaskakująco czuły. Marzy o spokojnym miejscu do pisania książki, a zamiast tego trafia do Lichotki – rozpadającego się domu, który okazuje się zamieszkany przez grupę niezwykłych „dożywotników”. Spotykamy tu anioła z obsesją na punkcie porządków i papuci (Licho, które nie ma rączek, ale ma serduszko), wampira-wegetarianina, topielicę w wannie, a nawet widmo romantycznego poety, który cytuje Norwida przy każdej okazji. Każda z tych postaci jest nie tylko osobliwa, ale i wyjątkowo sympatyczna – trudno ich nie pokochać.

Największą siłą książki jest bez wątpienia język. Marta Kisiel posługuje się nim z ogromnym wyczuciem i swobodą. Jej styl jest lekki, pełen błyskotliwych dialogów, celnych obserwacji i subtelnych aluzji literackich. Humor balansuje na granicy absurdu i ironii, nigdy nie popadając w banał czy wymuszoną śmieszność. Autorka z wdziękiem żongluje konwencjami: momentami jest to pastisz horroru, innym razem klasyczna komedia omyłek, a jeszcze innym – sentymentalna opowieść o przyjaźni i odnajdywaniu swojego miejsca.

Mimo że fabuła nie obfituje w spektakularne zwroty akcji, książka ani przez chwilę nie nuży. W dużej mierze to zasługa świetnie nakreślonych relacji między bohaterami oraz domowej atmosfery, którą Kisiel oddaje z wyjątkowym ciepłem. „Dożywocie” to opowieść o tym, że rodzina nie zawsze musi być biologiczna – czasem tworzą ją zupełnie przypadkowi (i nadprzyrodzeni) współlokatorzy.

Na uwagę zasługuje też metaforyczne przesłanie książki – o akceptacji, odpuszczaniu sobie i innych, o potrzebie przynależności. Lichotka, choć dziwaczna, staje się azylem nie tylko dla Konrada, ale też dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się zagubiony.

Podsumowanie:
„Dożywocie” to pełna uroku, nieco zakręcona opowieść, która potrafi rozbawić do łez, wzruszyć i skłonić do refleksji. To książka idealna na poprawę nastroju – niegłupia, z humorem i ogromnym sercem. Jeśli szukasz historii, która połączy w sobie ciepły absurd, duchy i anioły w kapciach, a przy tym pokaże, że dom to nie tylko miejsce, ale ludzie (i stworzenia), którzy w nim mieszkają – sięgnij po „Dożywocie”. To literatura, w której można się zakochać.

Informacje dodatkowe o Dożywocie:

Wydawnictwo: Uroboros
Data wydania: 2015-09-30
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788328021389
Liczba stron: 376
Język oryginału: polski
Tłumaczenie: brak
Dodał/a opinię: Beata Zielonka