Gałęziste

PRADAWNE ZŁO

Kilka tygodni temu trafiła do mnie książka, która premierę swą miała w 2015 roku. Wydało ją wydawnictwo Novae Res, a autorem jest Artur Urbanowicz. „Gałęziste” to debiut autora. Klimatyczny horror osadzony w realiach Suwalszczyzny.

Tomek i Karolina to para studentów, którzy tuż przed świętami wielkanocnymi wyruszają w podróż na Suwalszczyznę, która ma być dla nich zarówno ekscytującą przygodą , jak i próbą ratowania nieco już osłabionego związku. Karolina to pobożna kobieta, która dużą wagę przykłada do spraw wiary i swoich zasad. Zafascynowana przyrodą i intrygującymi zabytkami odnajduje w rejonie Suwałk mnóstwo miejsc, które ją zachwycają. Z kolei jej partner to osobnik gnuśny, irytujący i nie potrafiący cieszyć się z niczego, no może poza puszką piwa. Tomek jest cukrzykiem, a do swojej choroby i odpowiedniego dawkowania insuliny podchodzi w sposób lekkomyślny. Piękna wiosenna pogoda, malownicze wioski i piękne lasy, które są jednym z bogactw tamtych rejonów skłaniają do spacerów i ciekawych wycieczek. Nasi bohaterowie jednak wolą wszędzie, gdzie to tylko możliwe, przemieszczać się samochodem.

Od samego początku ich wyjazd obfituje w rozmaite perypetie. Gdy dojeżdżają do gospodarstwa agroturystycznego, w którym wynajęli lokum , okazuje się, że na miejscu nikogo nie ma. A to dopiero początek dziwnych i nie dających się logicznie wytłumaczyć zjawisk, których stają się świadkami. Drzewa, które do złudzenia przypominają ludzkie sylwetki . Las, który zdaje się zmieniać swoje położenie. Mieszkańcy wioski, którzy zachowują się w irracjonalny sposób to tylko niewielki ułamek przedziwnych wydarzeń. Co takiego kryje się w lesie? Czy to możliwe, że zamieszkuje w nim pradawny byt?

Od samego początku autor snuje opowieść pełną niedomówień. Prawda miesza się z sennym koszmarem. Zdarzenia, pozornie błahe, w miarę rozwoju akcji zyskują na znaczeniu. Groza narasta. To nie jest horror, który rzuca czytelnika na głęboką wodę. Akcja rozwija się powoli. Pewne wątki zdają się być podrzucanymi przez pisarza, ot tak, mimochodem. W lesie kryje się coś złego. Tajemnicza siła, która nie zdradza swych zamiarów. Bohaterowie błądzą gdzieś między marami i widzeniami, a prawdziwymi wypadkami. Nie wiedzą, co tak naprawdę jest autentyczne. I my także gubimy się w tym. Bardzo umiejętnie mieszane są wątki snów, marzeń i lęków. Fabuła, choć pozornie prosta, przenika między umysłami Karoliny i Tomka, niedopowiedzeniami, przywidzeniami. Bardzo podoba mi się styl prowadzenia narracji. Z jednej strony mamy typowe dla dwójki zżytych ze sobą postaci dialogi, kłótnie, drobne złośliwości i sprzeczki, a z drugiej poznajemy myśli, którymi nie chcą się między sobą wymieniać. Dzięki temu zabiegowi czytelnik ma podwójną okazję uczestniczenia w zdarzeniach : jako uczestnik i osoba stojąca z boku. To bardzo przemyślany i sprawny trik . Wnikamy w tę opowieść. Wraz z naszymi studentami błądzimy w tych lasach i boimy się ich. Prawda, do której powoli się zbliżamy, okaże się zaskakująca i przerażająca. Demony, które władają siłami przyrody. Pierwotne wierzenia, które sprawiają, że ciało przenika złowieszczy dreszcz. I ludzie, dla których lęk jest motorem napędowym ich działań.

Nastrój jest istotnym i jednym z najmocniejszych punktów tej powieści. Arturowi Urbanowiczowi udało się wykreować klimatyczną, lekko baśniową, mroczną historię, która nie opiera się na agresywnym atakowaniu czytelnika mordami, brutalnością i krwią. To misternie skonstruowana pieśń opierająca swe takty na tym, co niewypowiedziane, złowrogie, mistyczne. Atmosfera narastającego strachu, plejada przedziwnych postaci i wypadki, które mogą zachwiać poczuciem rozsądku każdego człowieka składają się na powieść niezmiernie interesującą i pasjonującą. Podoba mi się ta gra napięciem. Książka jest bardzo solidnie przemyślana i czyta się ją naprawdę bardzo dobrze. Wyważony klimat i ciekawe prowadzenie narracji przykuwają uwagę. Niekwestionowaną zaletą powieści jest osadzenie jej w naszych rodzimych realiach. Piękne bujne lasy, jeziora, stare młyny – Artur Urbanowicz włożył mnóstwo serca w pokazanie nam piękna i surowości swojego regionu. Osadzenie akcji na Suwalszczyżnie to strzał w dziesiątkę. Dla osób takich jak ja , które nie miały jeszcze w swym życiu okazji odwiedzenia tego regionu, to interesująca literacka podróż. Wierzenia i legendy tych miejsc pobudzą wyobrażnię każdego poszukiwacza przygód.

Wspomniałam o umiejętnie tworzonym przez autora napięciu i to napięcie, niestety,wytraca w końcówce książki. Myślę, że większa atmosfera niedopowiedzenia byłaby lepszym zwieńczeniem tej opowieści. Być może ten fakt wpłynąłby na niższą notę tej książki, gdyby nie to, że „Gałęziste” to debiut. I to bardzo mocny. Myślę, że jeśli ktoś debiutuje w tak udany sposób, to można więcej wyrozumiałości wykazać w krytyce. Najważniejsze jest, że finał okazał się dużym zaskoczeniem, a nawet jest nieco szokujący. Mnóstwo pozytywnych wrażeń wywołała we mnie ta lektura i z czystym sercem polecić mogę ją każdemu. Oryginalny pomysł, ciekawe miejsce akcji i dobrze stworzeni bohaterowie, którzy choć bywają irytujący, to dzięki temu są prawdziwsi. Bardzo dobra powieść, która na pewno dostarczy wrażeń miłośnikom tajemnic i wysublimowanej grozy. Oceniam na 5. Diabeł poleca.

Informacje dodatkowe o Gałęziste:

Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 2015-12-07
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 978-83-8083-016-5
Liczba stron: 462
Dodał/a opinię: chico6401