Jak powietrze

Przechodząc do pióra autorki - to jest nasze pierwsze spotkanie. I teraz, mam ochotę uderzyć się w głowę dosyć mocno. Jak mogłam tak długo zwlekać z lekturą? I dlaczego ja jeszcze nic innego od tej autorki nie czytałam? Nie mam pojęcia. Napisana jest ciągiem, mamy tylko oddzielone części, dwójkę narratorów. Czyta się szybko, lekko, niekoniecznie przyjemnie gdyż nie zawsze są przyjemne sceny... Wciągnęłam się ogromnie w tą powieść i dopóki nie skończyłam jej czytać, mocno siedziała mi w głowie. Dopiero po skończeniu nieco odpuściła, ale jeszcze wciąż myślę o tym, co tam się wydarzyło... Powiem tak: rewelacja! Już na samym początku roku trafiłam na jedną z najlepszych książek. I już mogę powiedzieć, że znajdzie się w podsumowaniu roku 2025. Ada, dziękuję za tę książkę, bo to od Ciebie ją mam. Jest fantastyczna!!! Pisarka wie, jak oczarować czytelnika i sprawić by z zapartym tchem śledził wydarzenia i poczynania postaci... 

A jeśli już mowa o bohaterach... Oliwia i Dominik to nasi narratorzy i główne postacie. Spotkało ich wiele złego, ale przecież każdy zasługuje na lepsze życie, prawda? Tak się przynajmniej łudziłam. 
Oliwia początkowo nie zaskarbiła sobie mojej sympatii. Dopiero później polubiłam ją i mocno trzymałam kciuki, żeby jakoś ułożyła sobie życie. 
Jednak to Dominik był moim top bohaterem. To, z czym na co dzień musiał się mierzyć nie było łatwe. A przeszłość? To pikuś w porównaniu do Oliwii i chyba właśnie dlatego tak bardzo go polubiłam. Nie z litości, ale za to, jakim był człowiekiem. 
Wiadomo, że nasze postacie popełniali błędy, my też nie jesteśmy idealni. Za tę prawdziwość bohaterów, bardzo mocno dziękuję. Oni sprawili, że ta książka żyła w mojej głowie i duszy... 
 

Bo emocji mamy tutaj co nie miara. Wszystko czułam, jakby to, co spotkało chłopaka i dziewczynę, spotkało mnie. Dosłownie wszystko. Czułam ból, samotność wzruszenie, żal, niezrozumienie, odrzucenie, ale i radość, miłość, ekscytację... Matko, ja się przy tej książce POPŁAKAŁAM! A uwierzcie mi, nie łatwo jakiemukolwiek autorowi doprowadzić mnie do takiego stanu. W pewnym momencie wszystko we mnie puściło i cierpiałam razem z bohaterami. Serce rozwaliło mi się na pół i nie mogłam się pozbierać. A to chyba wystarczający dowód, że jest pełna emocji, prawda? 

Akcja ma odpowiednie tempo. Sporo się dzieje, zarówno w życiu Oliwki jak i Dominika. Myślę, że ich los równie dobrze spotyka i nas, wiadomo, nie każdego, ale jednak. Każdy z nas mierzy się z problemami i stara się wyjść z nich jak najmniejszym kosztem... 
Dlatego też jest bardzo realna i życiowa, co sprawia, że czytelnik tym chętniej zanurza się do niej i nie chce się oderwać. Co innego swoje problemy a co innego bohaterów, które i tak stają się naszymi rozterkami. 
Mamy wiele wątków, ale nie chcę Wam spoilerować. W pewnym momencie autorka zrzuca na nas taką informację, że nas zatyka. Po prostu zatyka... Ja byłam w szoku i jeszcze bardziej bolało mnie serce... A więc nie tylko jest to o przyjaźni czy miłości damsko męskiej oraz relacji rodzeństwa. Książka miażdży nasze serca niejednokrotnie. I pokazuje, jak czysta może być relacja, miłość... 
 

Reasumując uważam, że jest to jedna z najlepszych czytanych przeze mnie powieści. Teraz zdecydowanie chętniej będę sięgać po książki pisarki, bo są tego warte, tak przynajmniej czuję. I chciałabym się przekonać. Emocje, akcja, i sam styl sprawia, że czyta się jednym tchem. ZDECYDOWANIE polecam. Musicie sięgnąć po ten egzemplarz, jeśli go jeszcze nie znacie, koniecznie!

Informacje dodatkowe o Jak powietrze:

Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2016-07-20
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788324036448
Liczba stron: 512
Dodał/a opinię: Angelika Ślusarczyk