Kobieta o białych oczach

ᴛʏᴛᴜᴌ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊɪ: 𝗞𝘀𝗶ęż𝘆𝗰𝗼𝘄𝘆 𝘄𝗶𝘀𝗶𝗼𝗿𝗲𝗸

Po lekturze poruszającej dylogii 𝐴𝑛𝑛𝑎 𝑖 𝐺𝑢𝑠𝑡𝑎𝑤 wiedziałam, że każda kolejna książka Sylwii Trojanowskiej będzie prawdziwym wydarzeniem zarówno pod względem emocjonalnym, jak i literackim. Był to mój pierwszy kontakt z twórczością autorki, ale od razu urzekła mnie ta historia swoją pasją, głębią i prawdą, która mną wstrząsnęła i na zawsze zapisała się w moim sercu. Od początku czułam, że obcuję z czymś niezwykłym i wyjątkowym. Najpierw zachwycił mnie piękny, plastyczny język, potem opowieść, która całkowicie mnie pochłonęła, a na końcu sprawiła, że popłynęły łzy wzruszenia.

Z ogromnym wzruszeniem sięgnęłam po 𝐶ó𝑟𝑘𝑖 𝑐𝑧𝑎𝑟𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑢𝑟𝑢, a zaraz potem po 𝐾𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡ę 𝑜 𝑏𝑖𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑐𝑧𝑎𝑐ℎ, obie historie już od pierwszych stron pochłonęły mnie bez reszty, wprowadzając w świat pełen dramatów, niełatwych decyzji i emocji, które trudno opisać słowami. Sylwia Trojanowska po raz kolejny porusza bolesne tematy związane z nazizmem, miłością, lojalnością oraz walką o moralność w czasach, gdy nienawiść i przemoc były codziennością. Autorka doskonale ukazuje psychologiczne aspekty postaci i tworzy sugestywną atmosferę tamtych lat, odważnie podejmując się trudnych zagadnień. 𝐶ó𝑟𝑘𝑖 𝑐𝑧𝑎𝑟𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑢𝑟𝑢 i ich kontynuacja – 𝐾𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑎 𝑜 𝑏𝑖𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑐𝑧𝑎𝑐ℎ – to poruszająca historia, która angażuje emocjonalnie i skłania do refleksji nad przeszłością.

Sofija została uratowana przez Gaję, tajemniczą staruszkę o białych oczach, i trafiła pod jej opiekę. Kobieta mieszka samotnie w chacie na odludziu, w samym sercu lasu. Żyje w harmonii z naturą, po trosze jako znachorka, po trosze zielarka. Dla Sofiji staje się jednak kimś znacznie więcej – najczulszą i najserdeczniejszą opiekunką, która ukrywa ją przed brutalną rzeczywistością wojny. Uczy ją wszystkiego, co sama najlepiej potrafi: życia w zgodzie z przyrodą, miłości do zwierząt. Tak kazał jej „on”. Ale kim właściwie jest Gaja? I kim jest ten tajemniczy „on”, który niczym cień roztacza nad nimi ochronny parasol?

Sofija nie mówi i niczego nie pamięta, oprócz czerwonej plamy na drodze i leżącej w niej kobiety o białej marmurowej twarzy. Gaja, która się nią opiekuje, również nosi w sobie głęboko zakorzeniony ból. Nie zawsze była staruszką mieszkającą w leśnej głuszy. Kiedyś była kimś zupełnie innym, lecz życie napisało dla niej dramatyczny scenariusz. Uratował ją "on" – ten sam, który teraz czuwa nad Sofiją. Dziewczynka miała zostać w chacie tylko na chwilę, jednak z czasem tak bardzo się z Gają do siebie przywiązały, że została z nią i wiernym psem Piorunem. W Wisielczej chacie, pośród ciszy lasu, Sofija powoli odzyskuje spokój. Gaja traktuje ją jak córkę, której nigdy nie miała. Sofija natomiast widzi w niej matkę, której nie pamięta.

Gaja i „on” robią wszystko, by ochronić dziecko przed wojennym kataklizmem, ale wojna dociera wszędzie, nawet tutaj. Gaja czuje, że ze wschodu nadciąga zło i wie, że musi uratować Sofiję za wszelką cenę.

𝐾𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑎 𝑜 𝑏𝑖𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑐𝑧𝑎𝑐ℎ to poruszająca pełna emocji opowieść o miłości i poświęceniu. Relacja Gai i Sofiji chwyta za serce. To historia o cudownie ocalonym dziecku, które zostało przygarnięte przez obcą kobietę i pokochane jak własne. Gdy nadciąga rosyjska swołocz, przerażone krzykami i chaosem wiedzą, że muszą uciekać, zwłaszcza dziewczynka. Sofija biegnie do lasu tak jak uczyła ją Gaja, ale nie dociera na miejsce. Wisielczej chaty już nie ma. Nie ma „jego”. Nie ma Gai. Zdezorientowana dziewczynka widzi rzeczy, których nikt a już na pewno nie dziecko nie powinien nigdy oglądać.

Gdy Sofiję opuszczają siły, na jej drodze staje biała wilczyca. Podążając jej śladami, dziewczynka trafia do opuszczonego domu, gdzie znajduje chwilowe schronienie. Tam odnajdują ją Hanna i Roman – para polskich uciekinierów, którzy w czasie wojny stracili swoją córeczkę, Zosię. Widząc przerażone dziecko, nie wahają się ani chwili, zabierają je ze sobą, nadając jej imię ich zmarłej córki. Hanna jest świadoma, że dziewczynka może mieć rodzinę, ale w tamtym momencie nie mogli jej zostawić samej.

Po długiej wędrówce osiedlają się w Bojanowie, gdzie nikt nie zna ich tajemnicy. Dla wszystkich Zosia jest ich córką. Autorka ukazuje niezwykły obraz miłości dwojga ludzi do obcego dziecka, którzy mimo własnego bólu potrafią kochać dziewczynkę całym sercem. Są gotowi ją oddać, jeśli odnajdzie się jej prawdziwa rodzina. Ich własne uczucia schodzą na dalszy plan, ponieważ najważniejsze jest dla nich dobro Sofiji, która staje się ich Zosią.

Na drodze Hanny pojawia się Stefania Springer – tajemnicza, niezwykle odważna kobieta. Autorka stopniowo odsłania jej prawdziwą tożsamość. Stefania naraża życie, by odnaleźć zaginione rodziny dzieci, niezależnie od ich pochodzenia. Dla niej liczy się tylko dobro dziecka. Jej działalność nie podoba się jednak nowej, jedynie słusznej władzy – próbują ją uciszyć, śledzą, szukają sposobu, by się jej pozbyć.

Hanna i Roman wiedzą, że mogą zostać zmuszeni do rozstania z Zosią. Boją się tego momentu, ale są gotowi go zaakceptować dla dobra dziecka. Z niepokojem spoglądają na wisiorek, który dziewczynka nosi na szyi i nigdy się z nim nie rozstaje. Musi mieć dla niej szczególne znaczenie, być może jest związany z jej rodziną. Może ich czas z nią będzie krótki, kwartał, pół roku lub rok. Mimo to nie żałują decyzji, gdy postanowili zabrać ją z tamtego pustego domu. Dla nich Zosia była darem od losu i próbą człowieczeństwa, którą zdali. Gdyby wtedy się nie zdecydowali jej zabrać, może by nie przeżyła...

Postać Stefanii to symbol heroizmu i bezinteresownej miłości do dzieci. Narażając siebie, ratowała najmłodszych przed stygmatyzacją, odrzuceniem, przed losem „dzieci wrogów”. W nowej rzeczywistości niemieckie dzieci na polskiej ziemi nie miały szans na normalność. A przecież to nie one były winne. Stefania miała kontakty, pieniądze, ale władza skutecznie próbowała utrudniać jej działania, wysyłając szpiegów i podważając jej intencje.

Hanna i Roman to ucieleśnienie dobra i człowieczeństwa. Hanna kocha Zosię jak własne dziecko, ale nie przestaje szukać jej prawdziwej rodziny. Wie, że nie jej emocje są najważniejsze, tylko dobro dziewczynki. Jej uczciwość i siła charakteru wzruszają i budzą ogromny szacunek.

Sylwia Trojanowska to znakomita autorka, która stworzyła wiele przejmujących i wzruszających historii. Po raz kolejny udało jej się mnie zaskoczyć i wzruszyć do łez. Trudno bowiem powstrzymać emocje, czytając o tragicznym losie ludzi, którym wojna zgotowała piekło, a w tym piekle znalazły się także dzieci, zagubione, niechciane, które straciły wszystko, dom i rodziców. Często były świadkami, jak Niemcy mordowali ich bliskich i palili domy, a później tak zwani wyzwoliciele zamiast wolności przynieśli kolejne cierpienia i tragedie.

Sylwia Trojanowska wspaniale utkała tę historię, którą czytałam z zapartym tchem i łzami w oczach. Wrażenie robi doskonały research, oprócz wiernie odwzorowanego tła historycznego i starannie opisanych prawdziwych miejsc, w których osadzona jest akcja, autorka wykreowała wyrazistych i wiarygodnych bohaterów. Jedni są dobrzy, zdolni do niezwykłego heroizmu, inni z kolei wręcz przeciwnie, jak diabły w ludzkiej skórze. To świetne połączenie fikcji literackiej z prawdą historyczną.

Moja recenzja jest pełna zachwytu, ale nie mogła być inna, ponieważ zawiera to, co podpowiedziało mi czytelnicze serce. Ta dylogia jest kolejnym dowodem na to, że Sylwia Trojanowska potrafi tworzyć piękne powieści osadzone w historycznych realiach. W posłowiu autorka wspomniała, że pisała tę powieść przez osiem miesięcy, co świadczy o tytanicznej pracy, jaką wykonała. Efektem jest rewelacyjna historia zasługująca na najwyższą ocenę. Widać w niej ogrom włożonej pracy, serca i szacunku do czytelnika. To opowieść, która na długo pozostaje w pamięci, o wojnie, miłości, człowieczeństwie i odwadze.

𝐾𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑎 𝑜 𝑏𝑖𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑐𝑧𝑎𝑐ℎ to wzruszająca, ważna książka z niezwykle emocjonującym zakończeniem, w którym Zosia czyta list od swojej biologicznej matki i uświadamia sobie, ilu ludzi chroniło ją przed potwornościami wojny i przed wpadnięciem w ręce Wolfganga. Historia o tym, że dobro nigdy się nie kończy – ono trwa, nawet jeśli po drodze napotyka ciemność.

Informacje dodatkowe o Kobieta o białych oczach:

Wydawnictwo: Marginesy
Data wydania: 2025-05-07
Kategoria: Przygodowe
ISBN: 9788368367287
Liczba stron: 304
Dodał/a opinię: Halina Więcek

Tagi: Proza literacka Literatura przygodowo-historyczna