Nie oddam dzieci!
Katarzyna Michalak

To dziesiąta książka autorki, którą miałam okazję przeczytać. Mogę więc śmiało stwierdzić, że mam już rozeznanie w jej twórczości. Wiem, jak radzi sobie pisząc powieści obyczajowe, czy te dla dorosłych. Tajemnicą pozostaje dla mnie nadal umiejętność kreowania przez panią Katarzynę świata fantastycznego, ale do niego, szczerze mówiąc, wcale mnie nie ciągnie. Wracając do meritum, zapraszam Was serdecznie do zapoznania się z moją opinią na temat wydanej w roku 2015 nakładem Wydawnictwa Literackiego książki pt. Nie oddam dzieci. Michał Sokołowski jest cenionym chirurgiem, mężem i ojcem dwójki (a wkrótce trójki) dzieci. Marta, jego żona jest... dobra i cierpliwa. Nie mogę napisać o niej nic więcej, bo (nie jest to żadną tajemnicą) ginie ona w tragicznym wypadku już na samym początku tej historii. Jest jeszcze Tadek Marszak, kierowca tira, który męczy zwierzęta, które przewozi na rzeź i regularnie tłucze swoją matkę. Wreszcie poznajemy również Alfreda, syna polityka. Alfred jest pasożytem i nierobem, a do tego sadystą. Za wszystkie swoje czyny nie ponosi żadnej odpowiedzialności, gdyż ratuje go kasa i wpływy tatusia. I na koniec (choć na początku powieści) jest ten cholerny wypadek, który zmienia życie Michała w piekło, dla Tadka jest pierwszym gwoździem do trumny, a dla Alfreda satysfakcją. Żeby nie wprowadzać zamieszania, skupię się na tej historii z perspektywy chirurga. Po śmierci żony, doktor Sokołowski popadł w depresję. Można to oczywiście zrozumieć. Mężczyzna trochę się zagubil. Więcej czasu poświęcał pracy niż rodzinie, więc kiedy dochodzi do tragedii, o wszystko obwinia siebie. Zaczyna pić, przestaje jeść. A na wszystko patrzą jego córka i syn. Noworodek, uratowany z wypadku przebywa w szpitalu. Ojciec nie potrafi, a może nie chce go pokochać, więc maluszek czeka spokojnie, aż tatuś łaskawie zabierze go do domu. Ok, taki stan rzeczy jestem w stanie zaakceptować. Facet w żałobie nie myślał po prostu racjonalnie. Ale tego, że rodzina nie interesowała się losem małego dziecka to już nie pojmuję. I nie pojmuję, jak mogła przemilczeć to autorka. Myślałam, że wojna o dzieci będzie toczyć się właśnie o najmłodszego Stasia. Tymczasem miałam wrażenie, jakby został on zepchniety na dalszy plan. Wracając jednak do tematu. Tytuł Nie oddam dzieci sugeruje ciężką batalię, a jak się okazuje, dochodzi tylko do jednej rozprawy. Trochę za mało walki w walce. Często oglądamy w tv reportaże o ludziach, którym, chociaż nie powinno, odbiera się dzieci, a oni heroicznie walczą o ich odzyskanie. Robią wszystko, żeby ich kochane dzieci do nich wróciły. Starają się o lepsze warunki mieszkaniowe, intensywnie szukają pracy. Walczą, walczą, walczą. I tej walki tu mi zabrakło, niestety. Pamiętam, że kiedy zobaczyłam informację, że na rynku wydawniczym pojawi się ta książka, od razu wpisałam ją na listę tych do przeczytania. Wiadomo jednak jak to bywa. Czas mijał, a mnie zawsze było z tą książką nie po drodze. Kiedy więc zobaczyłam ją ostatnio w bibliotece, nie wahałam się nawet chwili. Już wiedziałam, jaka książka będzie towarzyszyć mi w najbliższych dniach. Trochę się pomyliłam, bo przeczytałam ją w jeden dzień. Bez wątpienia jest to jedna z tych historii, od których nie można się oderwać, póki się ich nie skończy. Jestem prawie pewna, że gdybym przeczytała ją tydzień, miesiąc, nawet pół roku po premierze, oceniłabym ją dużo, dużo wyżej. Jednak teraz, po lekturze Leśnej Polany po prostu wiem, że autorkę stać na więcej. Dużo więcej. Nie zmienia to jednak faktu, że powieść przypadła mi do gustu, chociaż zaskoczeniem było dla mnie to, że podczas jej lektury nie uronilam ani jednej łzy, a szczerze mówiąc myślałam, że będę ryczała jak bóbr. Czy to o czymś świadczy? Oceniam na 5, ale w rzeczywistości powinna dostać 4 z dużym + :-)

Informacje dodatkowe o Nie oddam dzieci! :

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2015-04-23
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-08-05529-8
Liczba stron: 304
Język oryginału: polski
Ilustracje:Katarzyna Michalak/Alexandra Gablewski/Taxi(Getty Images)/joda(fotolia)
Dodał/a opinię: Anna Rosińska