Niemoralna gra
Jolanta Kosowska

Większość z nas ma ulubionych pisarzy, których proza pozwala wznieść się na wyżyny czytelniczych wrażeń i wpisuje się idealnie w nasze gusta. Czasem wystarczy jedna książka, niekiedy potrzebujemy kilku literackich podróży, żeby autor zyskał naszą sympatię. Dla mnie jedną z takich pisarek jest Jolanta Kosowska, która „uwiodła” mnie emocjami, łatwością poruszania mojej wrażliwości i skrajnymi uczuciami, jakie pozostają we mnie po przeczytaniu ostatniego słowa.

"Niemoralna gra” to historia Konrada, którego czytelnicy mieli możliwość przelotnie poznać podczas lektury „Deja vu”. Tak, to ten przyjaciel Rafała, który sztukę łamania kobiecych serc opanował do perfekcji stając się mistrzem flirtu i podrywu. Ten młody nauczyciel etyki zawodowej lubi zdobywać, ale posiadanie z czasem go przytłacza i zmusza do poszukiwania nowego obiektu, w którym mógłby ulokować swoje uczucia. Jego związki zawsze przebiegają według tego samego schematu – zauroczenie i dopasowanie się do wybranki, tak by stać się ucieleśnieniem jej marzeń (Konrad jest w stanie nie tylko zmienić swój styl, gust muzyczny, ale też upodobania kulinarne). Następnie jest okres stabilizacji oraz deklaracji poważnych zamiarów, a z czasem nadchodzi stagnacja – w tej fazie młodzieńcowi jest jeszcze dobrze w związku, ale już zaczyna mu czegoś brakować, a to prowadzi do zmęczenia i szukania odmiany.

Konrad wbrew pozom nie jest mężczyzną idealnym, ale tę gorzą prawdę jego partnerki poznają dopiero w momencie rozstania. I choć jego postępowanie wzbudza negatywne emocje, to te „ucieczki” mają podłoże zakorzenione w jego przeszłości. Nic nie dzieje się bez przyczyny, ale czasem w życiu potrzeba bodźca, który pozwoliłby człowiekowi na odkrycie drzemiących w nim pokładów empatii i wrażliwości. W przypadku bohatera powieści impulsem do działania staje się dyżur w studenckim telefonie zaufania i przerwana w pół słowa rozmowa z dziewczyną stojącą na skraju przepaści. Mężczyzna nie może pogodzić się z tym, że nie potrafił udzielić jej odpowiedniej pomocy i wsparcia, dlatego postanawia odnaleźć ją mając jedynie mały punkt zaczepienia. I nawet nie zauważa jak łatwo i szybko angażuje się w tę sprawę. Ale czy rzeczywiście można bez konsekwencji ingerować w czyjeś życie, nawet jeśli kierują nami same dobre intencje?

Tym razem Jolanta Kosowska zabiera czytelnika w podróż do malowniczej Saksonii i pozwala mu cieszyć się jej urokami. W intrygujący sposób splotła losy bohaterów i uwikłała ich w niemoralną grę pozorów. Konrad nie potrafi odpuścić, zbiera informacje, wyciąga wnioski, a kiedy już ma nadzieję, że odnalazł właściwą osobę, los postanawia z niego zakpić. Tak mistrz pozorów staje się ofiarą mistyfikacji i niepostrzeżenie wpada w zastawioną na niego pułapkę.

Przemyślana fabuła i plastyczny język sprawiają, że czytelnik nawet nie zauważa kiedy wciąga się w przedstawioną opowieść i razem z bohaterem snuje domysły, wyciąga wnioski i zaczyna mu kibicować. Jest też świadkiem zachodzących w nim zmian, wędrówek w głąb siebie i wewnętrznych zmagań. Autorka sprytnie manipuluje odbiorcą, odwracając jego uwagę, od pozornie nieistotnych detali, ale poczucie, że „coś” mu umyka pozostaje w jego świadomości do ostatnich stron powieści. Miłym zaskoczeniem jest pojawienie się powieści „ducha” Marco i „powrót” do niektórych wydarzeń z "Deja vu". (tak ma marginesie mam nadzieję, że kiedyś pisarka połączy strzępy jego historii w całość i przeleje na karty powieści.).

Kolejny raz Jolanta Kosowska pozwoliła mi popłynąć na falach książki. Opowiedziała mi historię nierealną, a jednocześnie tak bardzo autentyczną. Pozwoliła na obcowanie z ciekawymi bohaterami obdarzonymi bagażem doświadczeń. Zdolnymi do rzeczy wielkich, a jednocześnie mającymi na koncie mało chwalebne czyny. Tak ludzkimi i prawdziwymi, że mogliby być moimi sąsiadami. Wciągnęła mnie w grę pozorów, żeby narazić na skrajne emocje, zaskoczenie i wyraz niedowierzania na twarzy, kiedy czytałam ostanie strony. Polecam.