O pięciu osobach, które odwiedziły moją żonę po mojej śmierci

"Człowiek sparaliżowany jest jak zaklęty we własnym ciele, uwięzione jest wszystko, co potrzebne jest do normalnego życia".

Witold nie żyje. Nie wie, jak umarł, ani dlaczego wciąż siedzi w swoim ulubionym fotelu – wie tylko jedno: to już po wszystkim. Z braku lepszego zajęcia zaczyna wspominać swoje życie, które zawsze uważał za spokojne, uporządkowane i… dobre. Ale czy naprawdę takie było?

Bliscy – zapłakana żona, rodzice, znajomi – pojawiają się w jego domu, nieświadomi, że ich słowa trafiają prosto do niego. Z każdym kolejnym wspomnieniem i rozmową Witold zaczyna dostrzegać, że nie wszystko wyglądało tak, jak mu się wydawało. Desperacko próbuje nawiązać kontakt z otoczeniem, coraz bardziej obawiając się, że zostawi po sobie niezbyt dobre wspomnienie.

Struktura książki przypomina mozaikę – pięć spotkań, pięć opowieści, pięć zwierciadeł, które odbijają nie tylko portret żony, ale też relacje, jakie łączyły ją z mężem. Historia jest bardzo osobista i nostalgiczna, a jednocześnie pełna miłości i ciepła, pozbawiona patosu – bo śmierć nie jest końcem, lecz początkiem głębszego patrzenia.

Każda z pięciu postaci, które pojawiają się po śmierci narratora, wnosi coś innego. Nie wszystkie są mu bliskie, nie wszystkie są oczywiste – i właśnie w tym tkwi siła książki.

To nie tylko osoby bliskie żonie, ale także takie, które pozwalają czytelnikowi odkrywać ją z różnych perspektyw: córki, przyjaciółki, wdowy, kobiety, człowieka. Książka pokazuje zmienność życia i związków, wyjaśnia znaczenie „obecności” i „rozstania” oraz udowadnia, że miłość nie kończy się wraz ze śmiercią – trwa dalej w gestach, słowach, wspomnieniach i przedmiotach.

Autorka ukazuje żałobę jako delikatny proces odnajdywania się na nowo – z bólem, ale i czułością. Książka przypomina, że po stracie nie trzeba zapominać, by iść dalej – można iść dalej z pamięcią. Pięć postaci odwiedzających kobietę po śmierci męża pokazuje, że nie jesteśmy samotnymi wyspami, lecz utkani z relacji – z rodziną, przyjaciółmi, a nawet ludźmi, którzy pojawili się w naszym życiu na chwilę.

W świecie pełnym pośpiechu i bodźców książka uczy uważności i zatrzymania się na chwilę, spojrzenia na bliskich. Zadaje ważne pytania: czy naprawdę jesteśmy obecni w życiu tych, których kochamy? Czy mówimy to, co najważniejsze? Przypomina, że każda rozmowa i każdy gest mogą być ostatnie – ale to nie powód do lęku, lecz motywacja, by żyć pełniej.

Język książki jest subtelny i emocjonalny, ale nieprzesadzony. Autorka używa prostych słów, by mówić o wielkich rzeczach. Nie ma w nich złości ani pretensji – jest miłość i próba zrozumienia.

Po lekturze pozostają pytania, które trudno zignorować: czy wyrażam miłość? Czy jestem obecny? Czy zostawiam po sobie dobre wspomnienia? Czy doceniam to, co zwykłe, zanim stanie się nieosiągalne? To nie jest książka o śmierci, lecz o życiu, które może być pełne – jeśli nauczymy się być naprawdę obecni.

Siłą tej książki jest cisza między słowami – wiele emocji kryje się nie w tym, co bohaterowie mówią, lecz w tym, czego nie mówią, co pozostawia czytelnikowi przestrzeń do własnej refleksji. To książka, którą można przeczytać szybko, ale trudno się z niej „wydostać” – zostaje w myślach na długo. Polecam!

[Współpraca @Wydawnictwo_Relacja]

Informacje dodatkowe o O pięciu osobach, które odwiedziły moją żonę po mojej śmierci:

Wydawnictwo: Relacja
Data wydania: 2025-05-07
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788368227444
Liczba stron: 288
Dodał/a opinię: BOOKSARE_MYPASSI

Tagi: Współczesna proza literacka