Pieśni łaciatych krów

“Wszystko, co jasne, miało wkrótce sczernieć, co żywe - zwiędnąć, a co nienasycone - poczekać do wiosny na swoje spełnienie”.

Bernard Witten to człowiek twardo stąpający po ziemi. Gospodarz z krwi i kości, hoduje krowy, zwierzęta, dba o swoje pola. Od urodzenia mieszka na Warmii — surowej, pięknej, pełnej tajemnic. Nie lubi ludzi, raczej ich unika. Woli milczenie obory od ludzkiego gadania. Żyje z żoną spokojnie, w rytmie pracy i zmieniających się pór roku. Anna pragnie dziecka, lecz czas płynie, a upragnione życie nie przychodzi. Wokół nich ludzie wierzą w różne rzeczy — w Boga, w gusła, w opowieści starej Baby, do której czasem chodzą po radę i pomoc. A potem przychodzi ona — susza. Cicha, okrutna, nieubłagana. Odbiera ziemi oddech, a ludziom nadzieję. I tylko Bernard wie, że nie można się przeciwstawiać naturze. Ale to grzech…

Nietuzinkowa, inna, chwilami dziwna, ale niesamowicie wciągająca. Powieść przenosi nas do niewielkiej warmińskiej wsi – Skowycze. Akcja toczy się powoli, jak życie tamtejszych ludzi. Intryguje, hipnotyzuje, budzi niepokój. Fabuła jest niebanalna – zwyczajna i niezwykła zarazem. Ukazuje codzienność ludzi ciężko pracujących na roli, ich zmagania, wiarę, grzechy i marzenia. Styl Łukasza Staniszewskiego jest osobliwy – lekki, naturalny, a momentami brutalny. Łączy poetyckość z ironią, czarnym humorem i subtelnym erotyzmem. Bohaterowie to zwykli ludzie – prości, nieidealni, a przez to tak prawdziwi.

Powieść, jakiej jeszcze nie czytałam. Wciąga od pierwszych stron i zaskakuje z każdą kolejną. Realizm miesza się tu z magią, wiara z zabobonem, radość z cierpieniem, a życie nieodłącznie z cieniem śmierci. To codzienność przesiąknięta ciężką pracą, niedostatkiem, chwilami czułości, ale też pokorą wobec losu. Deszcze bez końca, śniegi po horyzont, mrozy i wreszcie susza – wszystko to, staje się próbą dla ludzi. A wraz z nią wychodzą z ludzi ich słabości, grzechy, zwątpienia, tęsknoty pragnienia i nadzieje. I te opisy Warmii – zachwycające, niemal mistyczne.

Książka nieoczywista – trudna, a zarazem piękna. Rzeczywistość zlewa się z iluzją, a każda strona tchnie sielskim urokiem, poezją natury i ludzkimi sprawami. Wymyka się schematom, wywołuje uśmiech, by za chwilę zadrżeć od niepokoju. Bardzo polecam! Tatiasza i jej książki :) 

Informacje dodatkowe o Pieśni łaciatych krów:

Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2025-08-13
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788383677620
Liczba stron: 360
Dodał/a opinię: Wiesława Biegańska

Tagi: Proza literacka