Pozwól mi kochać

Okładka tej książki utrzymana jest w podobnym stylu do poprzednich. Jest tu kobieta, z bukietem kwiatów w dłoni... W tle widzimy słynny dworek na Podlasiu... Podobnie jak przy ostatniej powieści autorki, na okładce której również majaczył dworek. Posiada skrzydełka, które chronią egzemplarz przed uszkodzeniami mechanicznymi. Kremowe strony pozwalają na czytanie nawet na słońcu, którego w ostatnich dniach coraz mniej... Czcionka duża, literówek brak, marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Całość wykończona jest matem, a akcenty typu tytuł i imię i nazwisko autorki jest wypukłe, śliskie... W dodatku po otwarciu książki, skrzydełek mamy pełen widok na dworek. Na jednym ze skrzydełek widzimy okładki książek napisanych przez autorkę, a na drugim możemy przeczytać o pisarce kilka słów. 

Jest to moje kolejne spotkanie z pisarką, ale już na początku przyznam, że udane. Ilona Gołębiewska posługuje się lekkim, przyjemnym piórem, które bez zbędnych słów zabiera nas w klimatyczne miejsce, jakim jest Lipowe Wzgórze... Jeśli przez przypadek, gdzieś tu w recenzji znajdzie się Lipowo - wybaczcie mi, ale jedno z drugim bardzo mi się kojarzy i myli. Tu i tu jest błoga cisza i spokój, jedno u Gołębiewskiej, drugie u Kochanowskiego... 
Gdy sięgam po powieści autorki, muszę przyznać, że od razu jestem wciągnięta do świata bohaterów i bardzo się z tego powodu cieszę, bo przy czytaniu, podwójnie mogę odpocząć, zatracić się w ciszy, spokoju... Mimo, iż w powieści naprawdę sporo się dzieje. Zaczynając tę lekturę, stałam się niemym obserwatorem, uczestniczyłam po cichu we wszystkim, co przeżywała główna bohaterka, Sabina... 

Nie polubiłam jej, niestety... Ale z ogromną ciekawością śledziłam jej losy. Byłam ciekawa, co jeszcze jej się przytrafi. Nie polubiłam jej ze względu na charakter... Wiem, że nieco się zmienia, ale ja nie potrafiłam poczuć do niej sympatii... Tolerowałam ją, ale to by było na tyle. 
Pisarka wykreowała ciekawe, nowe postacie, które wzbudzają ciekawość, między innymi jest wspomniany w opisie jeden z mężczyzn... Ten, który zajmuje się zielarstwem. Od samego początku poczułam do niego dobre uczucia i jak się okazało, nie było to złe. I wcale nie dałam się zaskoczyć autorce, ani dać wmanewrować. Odgadłam wszystko, co chciała odkryć. :) I wcale nie zniszczyło to mojej ostatecznej oceny na całość historii. Fajnie było poczytać o osobach, które mieszkają na Lipowym Wzgórzu. :) Czekam na kolejny tom, kolejnych bohaterek. :) (lub bohaterów!)

Czytałam tę historię z niezwykłym zainteresowaniem. Jest to bardzo życiowa powieść, która mogłaby mieć odzwierciedlenie w prawdziwym życiu. Nie wywołała we mnie mnóstwa uczuć, ale przypadła mi do gustu. 
Dostałam historię, która mogła się wydarzyć i zapewne kogoś spotkała, gdzieś w naszym wielkim świecie. Autorka pokazuje nam, jak wstrętni potrafią być ludzie. Bez szacunku do innych, byleby kogoś zniszczyć... 
Mamy tutaj też ukazane relacje - córka matka (Sabina i Aniela) oraz kolejnego pokolenia córka matka (Klara z Lilianną oraz Sabiną). 
Widzimy, jak człowiek może nagle stać się nikim... I to jest przykre. 
Można wynieść z tej książki nie jeden morał, ale trzeba dostrzec go samemu. Ja nic tym razem nie zdradzę, co musicie mi wybaczyć. 

Historia ta ma swoje tempo, które nie jest zbyt wolne, ani nie pędzi na złamanie karku. Opisy i dialogi są w równowadze, nie przeważa ani jedno, a ni drugie. Uważam, że jeśli znacie pióro autorki, to się nie zawiedziecie. Tak samo chciałabym polecić wszystkim tym, którzy jeszcze nie mieli okazji przeczytać ani jednej powieści pisarki, a jeśli lubicie tego typu lektury - to zdecydowanie polecam. 

Informacje dodatkowe o Pozwól mi kochać:

Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2019-10-16
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788328712140
Liczba stron: 480
Dodał/a opinię: Angelika Ślusarczyk

Tagi: bóg Literatura obyczajowo-rodzinna