Przecież mamy siebie

Z NADZIEJĄ W PRZYSZŁOŚĆ 

 Po kolejną powieść Natalii Sońskiej "Przecież mamy siebie" sięgnęłam bez większego przekonania. Nie spodziewałam się jakiejś wyjątkowej opowieści, ale ponieważ dopasowałam tytuł do moich wyzwań czytelniczych, to postanowiłam zapoznać się z tą historią. Zdecydowałam się na audiobook w interpretacji Klaudii Bełcik i z przyjemnością wysłuchałam wzruszającej historii Szymona, Marii, Poli i Łukasza.

Maria i Szymon są udanym małżeństwem, z radością oczekują przyjścia na świat ich pierwszego dziecka. Oboje są lekarzami, prowadzą szczęśliwe życie i mają wokół siebie oddanych przyjaciół. Wszystko się zmienia gdy Marysia umiera na skutek wypadku. Dla Szymona kończy się świat. Zdruzgotany mężczyzna zostaje sam z maleńką córeczką Nadzieją. Na szczęście zawsze może liczyć na pomoc rodziców, teściów oraz Poli - najlepszej przyjaciółki swojej zmarłej żony. To właśnie Pola jest przy Szymonie wtedy, gdy mężczyzna najbardziej tego potrzebuje, ona opiekuje się malutką dziewczynką niemalże rezygnując ze swojego prywatnego życia i relacji z Łukaszem. Między bohaterami rodzi się bliska więź, która początkowo pomaga im oswoić stratę i tęsknotę za Marią, a z czasem zamienia się w silniejsze uczucie, które wydaje się zakazanym owocem. Lojalność wobec zmarłej żony i przyjaciółki, poczucie zdrady i wyrzuty sumienia sprawiają, że Pola i Szymon nie chcą dopuścić do siebie tego, co ich połączyło. 

Czy bohaterowie będą potrafili zaakceptować nową rzeczywistość i otworzyć się na siebie nawzajem przeczytacie w książce. Emocji na pewno nie zabraknie.

Przeczytałam już kilka powieści autorki i muszę przyznać, że tym razem zaskoczył mnie fakt, że Natalia Sońska podzieliła się z czytelnikami tak bliską życiu historią. Sytuacja opisana w tej powieści niestety mogłaby wydarzyć się w każdej niemal rodzinie. Pytanie tylko, czy po stracie najbliższej sercu osoby mamy prawo wpuścić jeszcze raz szczęście za próg? A może aby uczcić pamięć zmarłej żony, czy męża powinniśmy kierować się lojalnością i nie pozwolić sobie na nowy początek? 

Strata, trauma i żałoba to zawsze kwestie bardzo indywidualne i każdy przeżywa je inaczej. W powieści " Przecież mamy siebie" autorka starała się pokazać nową rzeczywistość po tragedii. Maluje się nam codzienność która boli, ciąży i przytłacza, ale którą trzeba oswoić i zaakceptować by nauczyć się dalej żyć. Muszę przyznać, że cały złożony proces powolnego "zdrowienia" i stopniowego otwierania się na świat został pokazany w interesujący i obiektywny sposób. Dopiero pod sam koniec coś się posypało. Uczucie łączące Szymona i Polę pod koniec książki nabrało nieprawdopodobnego tempa. Związek tych dwojga przestał być wiarygodny. Próbowałam zrozumieć oboje, starałam się postawić w ich sytuacji, ale mimo wszystko coś mi tu zgrzytało.

"Przecież mamy siebie" to powieść pełna przeróżnych emocji. Autorka zwraca naszą uwagę na kruchość, ulotność i nieprzewidywalność ludzkiego życia, które potrafi być bardzo przewrotne. Relacja Szymona i Poli skłania do refleksji, podobnie jak cały proces związany z kolejnymi etapami żałoby. Natalia Sońska ciekawie wykreowała swoich bohaterów, którzy wydali mi się nad wyraz autentyczni. Mają swoje wady, zalety, problemy i rozterki. Są gotowi ofiarować bezinteresowną pomoc, duchowe wsparcie nie wymagające słów, ciepłe gesty oraz rozmowy dające wiele do myślenia. "Przecież mamy siebie" to opowieść o prawdziwym życiu zamienionym w smutną egzystencję, gdzie wciąż tli się małe światełko nadziei. Zapewniam, że lektura dostarczy wielu ciekawych wrażeń.

Informacje dodatkowe o Przecież mamy siebie:

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: 2025-07-02
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788383299013
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: Poczytajka

Tagi: Literatura obyczajowo-rodzinna