Requiem dla analogowego świata
Rafał Cichowski

Czwórka trzynastolatków staje w punkcie zwrotnym swojego życia. W chwili, w której ich poznajemy potrafią jeszcze spojrzeć na życie przez woalkę dziecięcej naiwności. Wakacje, to dla nich nic poza byciem razem i czerpaniem z każdej chwili. W imię dobrej zabawy potrafią przymknąć oko na samotność, rozbitą rodzinę, problemy alkoholowe bliskich, brak perspektyw na najbliższe tygodnie i bure otoczenie, w którym spędzają czas. W ich psychikach kumuluje się jednak już nowa energia, nadchodzi nowa siła, której nie będzie się dało cofnąć ani odwrócić. Która na zawsze zerwie z ich oczu różowe okulary.

Tym nowym prądem jest oczywiście dojrzewanie, które każdemu z nas dało nieźle popalić. Niektórzy znieśli je lepiej, inni nawet myślami nie chcą wracać do tego okresu, ale każdy niezmiennie odczuł zmianę, jaka nastała w jego życiu. Choć książka jest zadedykowana jako hołd dla artefaktów przeszłości, dla lat 90-tych, kiedy to małymi kroczkami wkradał się postęp zarówno technologiczny, jaki i myślowy, to jest to tylko ułamek tego, co dzieje się w fabule.

Myślę, że najważniejszym wątkiem „Requiem…” jest właśnie proces dojrzewania tych czterech chłopców. Niezwykle precyzyjnie ukazane zmiany w mentalności, otwarcie oczu na pewne oczywistości, które do tej pory pozostawały za mgłą. Zdziwienie, kiedy nagle coś innego zaczyna cieszyć, a to, co cieszyło wydaje się nudne. Pierwsze piwo, pierwszy poważny zatarg, pierwszy pocałunek. Mam wrażenie, że momentami, dla lepszego efektu, autor nieco przerysował to poczucie niespodziewanej dojrzałości, ale nic a nic mi to nie przeszkadzało, bo efekt uzyskał.

Przyjaźń zostaje wystawiona na próbę. Wtargnięcie doroślejszych problemów dezorientuje bohaterów. Jeden ma wszystko, a drugi tylko ojca alkoholika. Ten świecący przykładem jest nękany przez starszych chłopców i nagle dostaje broń do ręki. Marzenia zaczynają osiągać niewyobrażalne rozmiary, a możliwość ich spełnienia maleje prawie do zera. Wkrada się frustracja, poczucie niesprawiedliwości, osamotnienie i strach. Znacie to?

Książkę szczególnie polecam rocznikowi, który dojrzewanie ma już za sobą. Na tyle daleko, żeby spojrzeć za siebie i uczciwie ocenić ten czas. Byłam wręcz w szoku jak doskonale autor wczuł się w stan emocjonalny młodego chłopca. Lub jak doskonale go zapamiętał. Najbardziej poruszyło mnie to, że w opisanych kilku typach nastolatka odnalazłam elementy siebie. To było coś na kształt psychoterapii, nawet uświadomienia sobie pewnych emocji. Poczucie tej niepewności i dezorientacji towarzyszyło mi przez całą lekturę. Całkiem nieźle pamiętam lato 97., kiedy Polskę zalała powódź, a w mediach Kasia Nosowska nawoływała do odnalezienia nadziei. Chwilę później tragicznie zginęła księżna Diana. Byłam wtedy rok młodsza od bohaterów.

Podsumowując:
Spodziewałam się odnaleźć świat mojej wczesnej młodości. I rzeczywiście był tam. Choć w wydaniu mocno chłopięcym, to myślę, że rzeczywistość otaczała mnie dokładanie taka sama. Fabuła sięgnęła jednak dużo głębiej niż mogłam przypuszczać i funduje niezłą podróż wgłąb samego siebie. Szczerze polecam.

Informacje dodatkowe o Requiem dla analogowego świata:

Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 2019-06-12
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-8147-423-8
Liczba stron: 340
Dodał/a opinię: KanapaLiteracka

Tagi: bóg