Stalowe niebo

Na początku mojej recenzji chciałabym bardzo przeprosić Panią Marię Paszyńską oraz Wydawnictwo Książnica, za zbyt długi czas oczekiwania na recenzję patronacką. Problemy nastąpiły z przyczyn zdrowotnych, tym niemniej bardzo przepraszam.

Jak już się odrobinę pozbierałam, zaczęłam czytać Stalowe niebo. Czytając delektowałam się każdym zdaniem. Książek Autorki nie da się szybko pochłaniać. To nie są tzw. czytadła na jeden wieczór. Powieści Pani Marii charakteryzują się dużą dozą wiedzy historycznej, mocno zarysowanymi stosunkami międzyludzkimi, ukazanymi zwyczajami z danego okresu. A na dodatek okraszone są delikatnie wątkiem obyczajowym.

Stalowe niebo to druga część serii Wiatr ze wschodu. Jest rok 1920, Anastazja przez pomówienia trafia do więzienia. Choć nie było to łatwe z uwagi na warunki wyroku nie może wysyłać z niego korespondencji. Dzięki jej pomysłowości, udaje jej się wysłać list do Kaza. Pozostaje on jednak bez odpowiedzi. Mężczyzna po utracie ukochanej zatraca się w bólu i rozpaczy. Nie zależy mu na dalszym życiu, a sam sobie pozostawiony, próbuje doprowadzić się do śmierci. Jednak Borys wyrywa go z tej matni. Kazimierz jest manipulowany przez „przyjaciela”, który próbuje nie dopuścić do ponownego spotkania kochanków.  

 „- To już nie ze mną. Zobowiązanie zaciągnęłaś nie wobec mnie, ale wobec świata, jakkolwiek patetycznie to brzmi – podjął po chwili. – Dostałaś szansę i powinnaś ją wykorzystać najlepiej, jak umiesz, dla większego dobra niż twoje własne szczęście i komfort życiowy. Lekarze często wpadają w pułapkę dobrobytu lub własnej ambicji. Wielu z nich zostało medykami, by spełnić wolę rodziców, jednak i ci, których do zawodu przywiodło powołanie, często po kilku latach praktyki zapominają, o co tak naprawdę chodziło im na początku. Najważniejsze stają się pieniądze lub osiąganie kolejnych sukcesów, pięcie się po szczeblach drabiny prestiżu. – W głosie Kirsanowa słychać było pogardę. Anastazja już dawno temu zauważyła, że do majątku miał stosunek użytkowy, a gonienie za uznaniem w środowisku uważał za dziecinadę. – Musisz wykonywać swoją pracę w imię wyższych wartości, służyć życiu ludzkiemu, walczy ze śmiercią. Wtedy spłacisz dług. Zaczynam mówić jak prawdziwy starzec – stwierdził wyraźnie rozbawiony Kirsanow. – Protekcjonalnie i nazbyt wzniośle. Pora umierać – zakończył, uśmiechając się szeroko, odrobinę zawadiacko.”

Ten cytat zapadł mi w pamięć z uwagi na obecny, pandemiczny czas. Ale nie chcę tu pisać o tym jacy „źli są lekarze”. W tej chwili pracują ponad swoje możliwości fizyczne, w trudnych warunkach, często bez odpowiedniego sprzętu, aby zapewnić nam opiekę medyczną. Chciałabym wspomnieć o tym, że czasami zapominamy co w życiu jest najważniejsze. Biegniemy za kolejnymi osiągnięciami, sukcesem, pieniędzmi nie oglądając się za siebie. A ważna jest rodzina, spokój ducha, zdrowie i to abyśmy czynili dobro wokół siebie. Jak starała się to zrobić Anastazja. Na miarę swoich dużych lub niewielkich możliwości.

Stalowe niebo pięknie przedstawia dalsze losy postaci znanych z pierwszego tomu. Realizm życia codziennego rzuca cień na łączące uczucie obojga kochanków. Czy uda im się odnaleźć? Czy ich miłość przetrwa? Tego dowiecie się czytając ten tom i kolejny.

Za zaufanie i możliwość patronowania tej książce dziękuję Autorce i Wydawnictwu Książnica. Zdecydowanie polecam całą serię  i zapraszam na stronę Wydawnictwa: https://publicat.pl/ksiaznica

Wydawnictwo Książnica

Ilość stron: 416

Data premiery: 30 września 2020         

Patronat medialny Zaczytana

Informacje dodatkowe o Stalowe niebo:

Wydawnictwo: Książnica
Data wydania: 2020-09-30
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-245-8446-8
Liczba stron: 416
Dodał/a opinię: Małgorzata Przyczyna

Tagi: bóg