Świat inkwizytorów. Płomień i krzyż
Jacek Piekara

Nie należę do osób, które fascynują się powieściami z pogranicza fantasy i si-fi, ale na potrzeby wyzwania tematycznego, postanowiłam sięgnąć po kilka książek z tej tematyki. Wybór padł na Jacka Piekarę, o którym słyszałam dużo dobrego, a że dodatkowo spodobał mi się pomysł z Inkwizycją, nie miałam problemu, żeby zatopić się w wykreowany przez niego świat. Mocne, zasłużone 4. Z pewnością mogę powiedzieć, że w tej książce nie ma nic, co kojarzy mi się z polskim pisarstwem. Ba! gdybym nie wiedziała, kto jest autorem, pomyślałabym, że to dzieło jakiegoś zagranicznego autora. Za to ogromny plus, który podbił lekko moją końcową ocenę! Książka podzielona jest na cztery, małe tomy. Już pierwszy, czyli "Piękna Katarzyna" przypadł mi do gustu. Przede wszystkim dlatego, że czytało się to jak opowiastkę z epoki, a nie historię rodem ze świata fantasy (do którego nie jestem przyzwyczajona). Katarzyna... ach ta Katarzyna! Kojarzy mi się trochę z Małgorzatą z niezastąpionych Królów Przeklętych (pamiętacie niewierną żonę, biednego Ludwika X, którą lud nazywał Małgorzatą Kurwą?) - takie samo podejście do mężczyzn, którzy (nieważne w jakiej ilości!) byli mile widziani w jej łożu i którzy w zasadzie sprowadzali się do maszynki sprawiającej przyjemność i obsypującej kosztownymi prezentami. W sumie to dość kontrowersyjna postać - w moim mniemaniu beznadziejna matka, która skupia się na własnych cielesnych zachciankach, zamiast spędzić czas z synem (którego kupuje przeróżnymi zajęciami, naukami greki czy innych języków); kobieta, która poświęciła swe życie na zapoznanie się z tajnikami czarnej magii i podjęła "naukę" u starej wiedźmy (która była przedstawiona w tak odrzucający sposób, że aż czułam smród tych łachmanów i jej domu... brrr!). No ale sielankowe, "magiczne" życie się skończyło, bo przybył po nią budzący ogólny postrach pan w czarnym płaszczu albo jak kto woli inkwizytor Świętego Officjum w Koblencji. Szczęście, że Piekara nie szczędził nam bardzo interesujących wypowiedzi, czy opisów i mogłam nacieszyć oczy takim smaczkiem - "Ogolą cię na łyso, czarownico i poszarpią piersi kleszczami. Rozerwą ci łono na żelaznym koźle, szczupłe kostki zgniotą żelaznymi trzewikami, a w słodkie usteczka wleją wrzący olej." No i dodatkowo powiem, że jeśli tak dalej będzie, to po lekturze całego Cyklu Inkwizytorskiego będę mistrzynią w znajdywaniu synonimów zwrotu "iść z kimś do łóżka". Najlepsze były chyba te dwa: "I nie tak ich wielu znowu było, którzy mogli się pochwalić, że pomieszali swoją chochlą w jej kociołku." "Jednak kanonik nie słuchał już, tylko z zapałem zajął się kuciem jej kowadła, wykorzystując fakt, że było jeszcze rozpalone po poprzedniej robocie." Chyba powinnam pomyśleć, czy nie napisać o tym pracy magisterskiej! Kolejna część przybliża nam dwie postacie - tajemniczego Inkwizytora (który w zasadzie od razu wzbudził we mnie sympatię) Lowefella i jeszcze bardziej tajemniczego młodzieńca, którego przez większą część historii nazywano "czarnowłosym chłopakiem", a który później otrzymał imię Mordimer (które w fenomenalny sposób powstało przez przekręcenie pierwotnej wersji - Mortimer). Tło stanowi tutaj bunt chłopski, w środku którego znaleźli się nasi główni bohaterowie. Inkwizytor przybył tam, gdyż dostał misję do wykonania - sprowadzenie dziewczynki (Anny Matyldy), której chłopstwo zamordowało ojca (którym zresztą później się posilili) i resztę rodziny. Tutaj poznał chłopca, który mu pomógł (i nawzajem uratowali sobie życie, bo przecież po co mieć dług wdzięczności, prawda?) i u którego odkrył niezwykły dar, a w zasadzie dwa dary - widzenie zmarłych i podróże do nie-świata, które są dla mnie trochę niezrozumiałe, ale zapewne dlatego, że mój umysł jest ograniczony jeśli chodzi o równoległe światy i "umysłowe" kwestie, na które nie ma logicznego i twardego dowodu. W trzeciej części dowiadujemy się więcej o pochodzeniu Mordimera (a także o naszym tajemniczym i zarówno mrocznym jak i dobrotliwym Lowefellu), gdyż Inkwizytor wyruszył w jego rodzinne strony i podpytał trochę mieszkańców o jego matkę - Piękną Katarzynę. Ciekawe rzeczy się tu wydały - zastanawiam się, która z nich będzie najważniejsza - domniemane ukrycie księgi w ciele Mordimera? Dziwne i niewyjaśnione wątpliwości odnośnie procesu jego matki? A może dawne życie Lowefella, który kiedyś nosił imię Narses? No i już w ostatnim tomie skupiamy się na postaci Lowefella i na jego przeszłości (i poniekąd przyszłości, bo został wtajemniczony w nowe ciekawe rzeczy i został wprowadzony na "nowy poziom" w Amszilas). Mamy tutaj rozmowę z Arsanesem, który jest dość dziwną i wręcz błaznowatą postacią. No i zaintrygowała mnie postać van Bohenwalda - mam nadzieję, że w kolejnej części ten wątek zostanie rozbudowany. Naprawdę nie spodziewałam się tak dobrej książki, którą jednocześnie napisał Polak i którą można podpiąć pod fantasy (jak to powiedział mój chłopak "low fantasy", no ale jednak...). I z pewnością zachęciła mnie do sięgnięcia po dalsze losy Mordimera.

Informacje dodatkowe o Świat inkwizytorów. Płomień i krzyż:

Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: 2008-08-08
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 978-83-7574-001-1
Liczba stron: 344
Dodał/a opinię: Marta Olszewska