Wichrowe Wzgórza
Emily Bronte

kingaczyta.blogspot.com Zastanawiałam się, czy w ogóle podejmować się oceny "Wichrowych wzgórz", bo jest to powieść, która zdecydowanie wzbudziła we mnie emocje i zachwyciła mnie, ale ciężko mi ładnie to wszystko ująć w słowa. W ogóle przyznaję, że początkowo myślałam, że będzie to zwykła, lekka miłosna historia i gdy już zaczęłam czytać to się zaskoczyłam. Historia rozpoczyna się, gdy do Drozdowego Gniazda przybywa jego nowy zarządca - Loockwood, który chce dowiedzieć się od służącej Ellen czegoś więcej o oddalonych o kilka mil Wichrowych Wzgórzach. Kobieta rozpoczyna swoją opowieść, a my przenosimy się do przełomu XVIII i XIX wieku, kiedy to do Wichrowych Wzgórz powrócił właściciel - pan Earnshaw. Wraz z nim przybył bezdomny, cygański chłopak, którego przygarnął i nazwał Heathcliffem. Natomiast dwójce swoich dzieci; Cathy i Hindley'owi nakazuje traktować go jako własnego brata. Cathy bardzo szybko zaprzyjaźnia się z nowym domownikiem, stają się wręcz nierozłączni, a wkrótce zaczyna rodzić się między nimi miłość. Natomiast Hindley robi wszystko, by go poniżyć i upokorzyć. Chociaż Cathy ze wzajemnością kocha swojego przybranego brata, to duma nie pozwala jej z nim być. Zraniony Heathcliff nie zamierza się jednak poddać. Początkowo obawiałam się, że będzie mi się ciężko tę powieść czytało, bo napisana została w dziewiętnastym wieku. Miło się jednak zaskoczyłam. Owszem, jest to lektura trudna, wymagająca skupienia i refleksji, a język jest starodawny, ale kompletnie nie utrudniało mi to odbioru. Wręcz zachwycałam się pięknymi, plastycznymi i klimatycznymi opisami, tą dostojnością i obyczajami. Tej książki nie da się, a już na pewno nie powinno się, czytać szybko. Jej trzeba poświęcić dużo czasu, przemyśleć ją, postarać się zrozumieć. Ja mam nadzieję, że mi się to udało, ale nie ukrywać, że bardzo długo sama nie wiedziałam, co o niej myśleć. Coś mnie w niej hipnotyzowało, przyciągało, ale nie do końca potrafię to zdefiniować. Cóż, bohaterowie są, delikatnie mówiąc, denerwujący i w większości szaleni (przynajmniej to słowo dobrze mi tutaj pasuje). Szaleni z miłości, samotności, smutku. Każda z przedstawionych przez autorkę postaci coś wnosi. Wszyscy są świetnie wykreowani, ale przeważają wśród nich raczej negatywne cechy charakteru. Katarzyna denerwowała mnie swoimi zmiennymi humorkami i próżnością, nie potrafiłam jej polubić. Heathcliff początkowo zdobył moją sympatię i współczucie, ale później, gdy stał się tyranem, zaczął mnie przerażać. Próbowałam odkryć, co tak naprawdę w nim siedzi, zrozumieć go, ale nie było to łatwe. Bił od niego ogromy smutek, rozpacz, ale mimo swojego szaleństwa jakoś mnie hipnotyzował. Myślę, że można go różnie odbierać, ja przede wszystkim starałam się go zrozumieć. Dla mnie był on ofiarą własnego charakteru, starałam się go mimo wszystko usprawiedliwiać. Bohaterowie są nie tyle negatywni, co skrzywdzeni. Mają złe cechy, irytują, ale czy można ich za to winić? Jeżeli jeszcze nie czytaliście "Wichrowych Wzgórz" to koniecznie nadróbcie zaległości. Ze swojej strony gwarantuję, że teraz już takiej książki nie spotkacie. Ja zostałam oczarowana. Weźcie też pod uwagę, że piszę to jako osoba, która za klasyką nie przepada i czyta ją bardzo rzadko.

Informacje dodatkowe o Wichrowe Wzgórza:

Wydawnictwo: Zielona Sowa
Data wydania: 2008-05-19
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 83-7435-159-4
Liczba stron: 328
Tytuł oryginału: Wuthering Heights
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Janina Sujkowska
Ilustracje:-
Dodał/a opinię: agnik66