KUP TERAZ

Złota dama
Anna O'Connor

Ocena: 4.25 (4 głosów)

opis

Inne wydania:

Okładka książki - Złota dama. Gustav Klimt i tajemnica wiedeńskiej Mona Lisy

"Dama w Złocie" czyli portret Adeli Bloch-Bauer namalowany przez najbardziej znanego austriackiego malarza Gustava Klimata ma ciekawą historię. To właśnie on znany jest jako najdrożej dotychczas sprzedany obraz na świecie. Właśnie o tym dziele sztuki, o modelce, malarzu i ich czasach chce uzupełnić wiedzę czytelnik biorący do rąk książkę "Złota dama" napisaną przez Anne-Marie O'Connor. Niestety nie jest to dane, ponieważ z około czterystu stron, zaledwie 100 jest poświęconych temu tematowi. Kolejnych 200 opowiada o wojennych losach żydowskich wiedeńskich rodzin, w tym o spadkobiercach męża Adeli. Ostatnie 100 stron to opis prawniczej walki o odzyskanie pięciu obrazów od austriackiego rządu przez owych spadkobierców. Autorka odbiega od głównego tematu tak często, wplatając historie osób zupełnie nie związanych ani z obrazem, ani z autorem, ani z modelką, a nawet ze spadkobiercami, że natłok informacji sprawia wrażenie, iż opisano po prostu wszystko, do czego dotarła pisarka, bez jakiegokolwiek filtru nadającego sens opowiadanej historii. Moim zdaniem książka powinna mieć tytuł "Historia wyższej klasy wiedeńskich Żydów w pierwszej połowie XX wieku", gdyż jest tak pro judaistyczna, że nawet krótki rozdział dotyczący Marka Twaina nie mówi o jego pisarskiej twórczości, a jedynie o nastawieniu pisarza do społeczności żydowskiej. To książka nacechowana ideologicznie, ale ta ideologia to niestety nie sztuka. Tym bardziej odwoływanie się do Holokaustu w celu odzyskania dzieł nie jest słuszny biorąc pod uwagę to, co z obrazami zrobiła grupa spadobierców mieszkających obecnie w Stanach Zjednoczonych. Ich motywem nie był rodzinny sentyment ani sztuka. A przecież sama Adela (której małżeństwo było bezdzietne), umierając w wieku 31 lat, napisała w swoim testamencie: "Poprosiłam mojego męża, by po jego śmierci moje dwa portrety i cztery pejzaże namalowane przez Gustava Klimta trafiły do Galerii Austriackiej w Wiedniu". Rodzi się pytanie, co jest istotniejsze: prawne późniejsze zapisy czy dziedzictwo kulturowe danego kraju. Ogromną wadą książki jest brak pomysłu na narrację. Czasami jest to reporterski zapis, momentami fabularyzowana faktografia, którą zaburzają jednak subiektywne opinie autorki. Oj, jak źle czyta się panią O'Connor! Nie polecam.