Recenzja książki: Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru. Księga Całości

Recenzuje: Damian Kopeć

Bez legend Grombelard to tylko deszcz i wiatr

‭Wstęgi Aleru czyli druga część Grombelardzkiej Legendy to nie kilka opowiadań, raczej jedna dłuższa historia podzielona na kilka opowieści. To przede wszystkim wędrówka śladami Kareniry. Wędrówka po zimnym, smaganym wiatrem i deszczem Grombelardzie, po nieprzyjaznych górach i dolinach. Wędrówka ścieżkami życia i śmierci, namiętności i obojętności, dążenia do celu i gubienia go z oczu. Śladami legend, opowieści przekazywanych z ust do ust i ich bohaterów. Feliks W. Kres stara się ukazać zarówno losy wybranych postaci, jak i ukazać szerokie tło wydarzeń: starcie Aleru i Szerni, źródła toczącej się między nimi wojny. Prawa rządzące powieściowym uniwersum, nadające sens różnorakim zdarzeniom. Pokazać ludzi, których te potęgi opętują i niszczą.

‭Kres nie tworzy prostych, łatwo zrozumiałych postaci, choć są one często w pewien sposób jednoznaczne. Nie przedstawia uporządkowanej opowieści, woli koncentrować się na wybranych wydarzeniach, które mają swoją wagę. I budować specyficzny, ciężki klimat.

‭Styl Wstęg Aleru jest taki jak opisywana kraina: przytłaczający, mroczny, klimatyczny, brutalny. Tu nie ma miejsca na radość, pogodę ducha. Są wyzwania, jest walka, są przeciwności, jest fatum, jest śmierć. I gorycz, smutek. To dosyć jednostronny opis życia, zrozumiały na poziomie opowiadanej historii, ale niemniej jednak przygnębiający. Trudno identyfikować się z bohaterami, trudno jednoznacznie akceptować smutne zakończenia. Wstęgi Aleru mają jednak pewną hipnotyczną moc przyciągania, choć w sumie nie wyróżniają się szczególnie. Ich lektura nie daje tej przyjemności, co zanurzenie się w treść Północnej granicy czy ‬Króla bezmiarów. Ma ten tom jednak swoje miejsce w całym cyklu i stanowi ważny element... księgi całości.