Recenzja książki: Nocny welon

Recenzuje: Danuta Awolusi

Ewa Sobieniewska już od debiutu ustawiła poprzeczkę bardzo wysoko. To pisarka świadoma, z kapitalnym warsztatem, która chce opowiadać przejmujące historie. I robi to wyśmienicie, a Nocny welon, czwarta część Sagi Wileńskiej, znów porusza i wciąga.

Nocny welon to poruszająca opowieść o kobietach, które próbują ułożyć życie na nowo w cieniu wielkich strat, osobistych dramatów i sekretów. Wiktoria Łempicka, pani na Zielnej, to bohaterka, która wciąż nie potrafi pożegnać przeszłości. Choć minęło już kilka lat od śmierci jej męża w powstaniu styczniowym, kobieta wciąż nosi czerń, obrączkę i zamyka się na wszystko, co mogłoby symbolizować nowy początek. Jest silna, odpowiedzialna, skoncentrowana na majątku i synach, ale gdzieś pod warstwą codzienności wciąż kryje się złamane serce. Jej codzienność to mozolna walka – nie o przetrwanie, lecz o zachowanie wierności temu, co utracone. A może raczej – komu?

Ewa Sobieniewska przedstawia misternie splecioną mozaikę ludzkich historii, w której każdy bohater dźwiga własny ciężar. Maurycy, syn Wiktorii jest rozdarty między lojalnością a zazdrością, nie potrafi zaakceptować obecności Jędrka. Bolejko, oddany rządca, człowiek pełen czułości i cierpliwości, w milczeniu nosi uczucie do kobiety, która go nie dostrzega. I – na koniec Róża – stara ochmistrzyni, która u schyłku życia musi zmierzyć się z grzechem młodości, zakopanym głęboko w pamięci i cieniu dziejów. Wątek Róży wprowadza do tej opowieści zupełnie inny rytm – bardziej intymny, pełen wstydu, lęku i próby oczyszczenia. Daje głos kobiecie, która przez dekady milczała i dopiero teraz ma odwagę, by opowiedzieć pewną historię.

Autorka po raz kolejny tworzy powieść misterną, pełną detali, a jednocześnie lekką. To przepis na historię, która wciąga czytelnika i angażuje go na różnych poziomach. Lubię powieści, które nie udają, że życie to tylko szczęście i miłość. Tu miłość jest, ale często wymaga poświęcenia, odwagi, a przede wszystkim wybaczenia – sobie i innym. Tu każdy bohater czegoś się uczy, często za późno, ale jednak. Nocny welon to historia o zazdrości, która potrafi zniszczyć nie tylko tych, których dotyka, ale przede wszystkim tych, którzy ją w sobie hodują. O lojalności, która może stać się więzieniem. O tęsknocie tak silnej, że przykuwa do wspomnień bardziej niż łańcuchy. Ale też o przebaczeniu, które nie przychodzi łatwo, ale potrafi otworzyć drzwi do czegoś więcej niż tylko ulgi.

Jeśli kochacie sagi z historią w tle, emocje utkane w dialogach i relacjach, oraz bohaterów z krwi i kości, to ta książka zdecydowanie powinna znaleźć się w waszych rękach. To literacki majstersztyk, a dla mnie Ewa Sobieniewska staje się jedną z ważniejszych pisarek współczesnych w obyczajowej prozie polskiej!