Nocny welon

Ostatnio naszło mnie na sagi historyczne i dzisiaj mam dla Was recenzję kolejnej z nich! Oczywiście poznałam ją od czwartego tomu, ale to mały szczegół. Należy ona do Sagi Wileńskiej Ewy Sobieniewskiej i nosi tytuł „Nocny welon”. Zobaczmy zatem, o czym jest ta książka i jakie wywarła na mnie wrażenie!

Wiktoria Łempicka jest panią na Zielnej, której mąż zginął w powstawaniu styczniowym. Pomimo upływu lat nie potrafi się z tym pogodzić, ani nie liczy już na szczęście, o czym świadczy to, że ciągle nosi żałobę oraz obrączkę. Oprócz tego zajmuje się sprawami w majątku oraz dorastającymi synami. Jednak los daje jej szansę na nowe lepsze życie... Czy Wiktoria skorzysta z tej okazji? Czy nadal będzie tęsknić za zmarłym mężem?

W tym samym czasie Róża, stara ochmistrzyni zmuszona jest do tego, aby zmierzyć się z bolesną historią, która wydarzyła się sześćdziesiąt lat temu. Jakiego grzechu dopuściła się jako młoda dziewczyna? Jak ta historia wpłynęła na dalsze życie Róży?

W książce narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Akcja dzieje się 1868 roku, jednak czasami też cofamy się do 1803 roku. Historia ta opisuje losy kobiet, które po ciężkich przeżyciach zmuszone są ułożyć sobie życie na nowo. Są w niej wątki miłosne, które mówią o tym, że miłość ma różne oblicza, czasami jest silniejsza od śmierci, czasami przychodzi z czasem, a czasami wtedy, kiedy mogłoby się wydawać, że jest już na nią za późno. Są w tej książce również wątki związane z piękną przyjaźnią, wybaczaniem oraz z zazdrością, która potrafi wyrządzić wiele zła. Tak więc, w tej powieści spotkałam dużo interesujących wątków, pełnych emocji i wzruszeń. Styl pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu, bo, mimo że nie znałam poprzednich części, historia opisana w tej książce bardzo mnie wciągnęła, a zamieszczone na końcu drzewo genealogiczne ułatwiło mi zrozumieć pokrewieństwo bohaterów. Jedynie końcówka książki, która była bardzo zaskakująca, potoczyła się nie po mojej myśli (może moje odczucia byłyby inne gdybym poznała poprzednie części i bardziej się zżyła z niektórymi bohaterami), ale nie przekreśla ona całokształtu i bardzo się cieszę, że mogłam poznać tę piękną historię! 

„Nocny welon” jest książką należącą do pięknej sagi historycznej, z którą miło spędziłam czas i żałuję, że nie poznałam jej poprzednich części. Na szczęście ich nieznajomość nie stanowiła dla mnie problemu w zrozumieniu fabuły. Znajdziecie w niej wiele pięknych wątków obyczajowych, które dzieją się na ciekawym tle historycznym. Tak więc nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić Wam tę powieść, jestem pewna, że jeśli tylko lubicie takiego typu książki, to z pewnością przypadnie Wam ona do gustu!

“W człowieku jest miejsce i szlachetne zamiary, ale kiedy przemoc zabija wszystko, co ludzkie i pozostawia jedynie zmaltretowane ciało, czy można mieć żal, że istota kuli się i pragnie przetrwać”?

Dalsze losy kobiet, znanych nam z poprzednich części cyklu “Sagi Wileńskiej”. Wiktoria Łempicka wraz ze śmiercią męża, który zginął w powstaniu styczniowym, straciła dużo, zbyt dużo. Lata płyną, a on wciąż nie może pogodzić się z tą bolesną stratą. Wciąż nosi żałobę i obrączkę, codzienność wypełnia jej nadzorowanie majątku, wychowanie synów. Kobieta nie myśli o sobie, o tym, że jeszcze coś dobrego może ją spotkać, że będzie szczęśliwa. Stara ochmistrzyni Róża, dobry duch tego domu, czuje, że jej czas się zbliża. Choroba zmusza ją do powrotu do przeszłości, kiedy jako młodziutka dziewczyna, zrobiła coś złego…

Kolejny raz z niecierpliwością i ciekawością przeniosłam się do świata wykreowanego przez Panią Ewę. I bardzo dobrze mi tu było. Wielowątkowa, wnikliwa perspektywa, akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła przenosi nas na Wileńszczyznę, lata po powstaniu styczniowym, jest zajmująco poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, z mroku przeszłości wychodzą na jaw tajemnice. Autorka pisze piękną polszczyzną, język jest bogaty, płynny, naturalny, z subtelnym humorem, czuć wiedzę historyczną. Pięknie to wyszło! Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie, to oni są zdecydowanie atutem powieści. Wyraziste, barwne, charakterne, silne, odważne kobiety i czasy, w których przyszło im żyć. Każda z nich mierzy się z trudną codziennością, samotnością, dotkliwymi stratami.

Piękna i trudna jednocześnie opowieść, przez którą się płynie. Wyraźnie czujemy atmosferę minionych czasów. Z zapartym tchem śledziłam trudne losy głównych bohaterek, przyszło im żyć w niespokojnych czasach. Ich historia jest równie porywająca, jak skomplikowana, to kobiety z krwi i kości. W tamtych czasach nie miały żadnych praw, podjęły walkę o siebie, walkę z przeciwnościami losu. Przeszłość, która staje się obciążeniem, ma ogromny wpływ na teraźniejszość. Miłość, jej różne oblicza. Trudne wybory i ich konsekwencje. Dusząca samotność, ból rozłąki, przeżywane dramaty, trwanie w żałobie. Przyjaźń, niszcząca zazdrość, miłość, która nie może się spełnić. Przeszłość, która wraca, nie daje o sobie zapomnieć. Godzenie się z tym czego nie można zmienić.

Napisana z rozmachem opowieść o kobiecej, niezłomnej sile, o miłości, o ludzkich słabościach, o wybaczaniu. Serdecznie polecam całą serię! Tatiasza i jej książki :) 

(...) Minęły już cztery lata od śmierci Ksawerego. Wiktoria nadal nie jest w stanie myśleć o sobie jako o wdowie. Zajęta majątkiem i troską o synów nie zauważa, że tuż obok czyjeś serce zaczyna mieć nadzieję na jej uczucie. Czy Wiktoria zdejmie wreszcie czerń i da szansę szczęściu?

"Nocny welon" to już czwarty tom wileńskiej sagi, w której jestem zakochana od samego początku. Autorka potrafi zafascynować czytelnika kunsztem pisarskim, za pomocą którego idealnie wprowadza w atmosferę dawnych lat, oddaje klimat minionej epoki, odkrywając jej uroki i trudy, zadziwiając komplikacjami wynikającymi z konwenansów. Czas, w którym została osadzona opowieść przeplata się z wątkami z przeszłości, w których poznajemy bliżej historię Róży. Daje nam to obraz całości, a wraz z nim ogrom zaskoczenia. Fabuła osnuta aurą tajemniczości, jest tak poprowadzona, że przepłynełam przez nią z lekkością i bez znużenia. Wykreowani bohaterowie to wyraziste, pełnokrwiste postacie, tak jakby byli na wyciągnięcie ręki. Zżyłam się z nimi niesamowicie, szczególnie z Wiktorią, wraz z nią przeżywałam to co aktualnie działo się w jej sercu i w myślach. A działo się nie mało. Natłok emocji nie opuszczał mnie do samego końca. Smutek, z którym przyszło mi kończyć trzeci części, został w pełni ukojony, ale nie zdradzę jak tego autorka dokonała.

Ewa postawiła w tej historii, od pierwszego tomu, na kobiety, na ich siłę i hart ducha nawet w obliczu straty rozdzierającej serce. Przyjaźń, zazdrość, śmierć, trudy życia codziennego. To wszystko nie omija bohaterek sagi wileńskiej, ale radzą sobie tak jak potrafią i idą do przodu , nawet gdy na chwilę trzeba przystanąć i zapłakać.

Jeśli jeszcze nie dane wam było odwiedzić Łempic i Zielnej, to gorąco polecam nadrobienie zaległości. Gwarantuję, że z każdym kolejnym tomem będziecie chcieć coraz więcej.