Recenzja książki: Szept ognia

Recenzuje: Danuta Awolusi

Szept ognia Pauliny Hendel to powieść dobrze zaplanowana i wzbudzająca emocje. Autorka korzysta ze znanych motywów, ale robi to z taką świeżością, dystansem i poczuciem humoru, że trudno się od tej opowieści oderwać.

Zoya otrzymuje rozkaz infiltracji Dworu Eld Verianich. Misja zapowiadała się rutynowo – pojawić się, zdobyć informacje, zniknąć bez śladu. Niestety, nic nie jest aż tak proste. W świecie dworskich intryg, zagadkowych wizji i tajemnic sprzed lat, Zoya zostaje wciągnięta w grę, której reguły wymykają się logice. Na jej drodze stają dwaj mężczyźni: Kael, strażnik pogranicza, o którym krążą niepokojące opowieści, oraz Solen, dziedzic o zbyt swobodnym uśmiechu i równie niejasnych intencjach.

Zoya to bohaterka charakterna, na pewno nie taka, która potyka się o własne nogi, a potem przypadkiem ratuje świat. Ona jest nieidealna, niepokorna, trochę zbyt impulsywna, ale zaskakująco samoświadoma. Nie czeka, aż świat ją zaakceptuje, ale sama definiuje swoje miejsce w nim, choć jeszcze nie wie, ile będzie ją to kosztować.

Świat przedstawiony jest naprawdę gęsto i misternie utkany. Dwór Eld Verianich tętni intrygą i sekretami, które tylko czekają, by zasypać główną bohaterkę. Piękne szaty i sala balowa to jedynie powierzchnia, pod którą buzują namiętności, lęki i zdrada. Wszystko ma swoją cenę…

Ciekawym pomysłem jest głos w głowie głównej bohaterki. Bywa irytujący, ironiczny, momentami – bardziej szczery niż sama Zoya. Stanowi lustro dla jej emocji, sumienia i wątpliwości. A te towarzyszą jej na każdym kroku, stając się niemal odrębną postacią.

A jeśli już o postaciach mowa – Kael i Solen to nie kolejna wersja znanego z literatury trójkąta miłosnego. Ich obecność w życiu Zoyi nie sprowadza się do rywalizacji o względy dziewczyny. Każdy z nich reprezentuje coś innego: cień i światło, rozsądek i impuls, przeszłość i przyszłość. I choć uczucia rodzą się tu szybko, całe szczęście nie przytłaczają fabuły.

Szalenie podoba mi się bohaterka, która zamiast wybrać miłość, wybiera wolność. Nawet jeśli musi się dopiero nauczyć, co to słowo dla niej znaczy. A całość napisana jest świetnym stylem, bo autorka potrafi operować piórem. Wprowadza emocje, ironię, poczucie humoru, dynamiczną akcję.

Czy sięgnę po kolejny tom? Zdecydowanie tak. Bo jeśli Szept ognia czegoś mnie nauczył, to tego, że czasem najwięcej sensu ma właśnie to, co przychodzi niespodziewanie, jak podszept w środku nocy, który mówi: jeszcze nie czas się zatrzymać.

Tagi: fantastyka