Recenzja książki: Tajemnica jąkającej się papugi

Recenzuje: Damian Kopeć

Billy Szekspir, Mała Bo-Peep i reszta

Pete, Bob i Jupe znowu w akcji. Drugi tom cyklu Przygody Trzech Detektywów, zatytułowany Tajemnica jąkającej się papugi zwraca uwagę już samą okładką: cmentarz, nagrobki, chłopcy z latarkami i krążące wokół nich papugi. Czyżby wizualna zapowiedź bogactwa kolejnego tomu? Tak, potwierdzam.

Sprawa jest poważna: zaginęła papuga. Ptak należący do Malcolma Fentrissa, emerytowanego aktora, przyjaciela Andy’ego Chandlera. Kim jest Andy Ch.? Angielskim reżyserem filmowym z Hollywood, który w Tajemnicy Zamku Grozy, pierwszym tomie cyklu, zostaje doradcą Trzech Detektywów. Cóż prostszego: odnaleźć ptaka, zwłaszcza gadającego? Tak myśleć może tylko ten, kto nigdy nie tropił zaginionego skrzydlatego stworzenia. I w tym przypadku sprawa komplikuje się - i to w zawrotnym tempie, jak pozornie banalny zabieg operacyjny z sepsą w tle. Okazuje się, że pan Fentriss niedawno kupił ptaka za grosze. Że sprzedawca był dosyć podejrzany. Że inna papuga, nabyta również od tego handlarza, zaginęła w tym samym czasie, a w sprawę zamieszany jest niezbyt miły facet, noszący ubrania w rozmiarze XXXL. Ptakami interesują się także podejrzane typy, kojarzące się odruchowo z gangsterami. Tak oto z pozoru prosta, nudna jak flaczki bez oleju sprawa staje się poważnym wyzwaniem. Prawdziwym testem dla młodych detektywów.

Łączenie fantazji i realizmu, dynamiczna akcja, młodzieńczy zapał, urokliwa naiwność i jeszcze mało irytująca przekora, niebanalni bohaterowie, wyraziste negatywne charaktery i oryginalne zagadki kryminalne - cykl Przygody Trzech Detektywów szybko rozkręca się - i to na dobre. Choć w książce obecny jest atmosfera minionych lat, to powieść ma również wszystkie zadatki na dobrą powieść dla młodzieży: język nie jest nadmiernie skomplikowany, wydarzenia mają w sobie odpowiednią dozę niezwykłości, bohaterowie reprezentują różne osobowości, odmienne charaktery i umiejętności. Nie zostajemy zalani strugami (nie)potrzebnych detali, chłopcy raczej działają niż oddają się medytacji transcendentalnej. Nad powieścią unosi się duch zwariowanej przygody, zachęcający do lektury, a nie od niej odstraszający. Chłopcy nie są ideałami, nie dysponują nadzwyczajnymi mocami. Nie są też jednak przeciętniakami czy nudziarzami. Można się z nimi utożsamiać i nieźle bawić zagmatwaną fabułą.

Tajemnica jąkającej się papugi, podobnie jak pozostałe książki z serii, nie jest opasłym tomiszczem, wywołującym niepokój samą ilością stron. Jest literacką przekąską na jeden, dwa lub trzy wieczory. Niekoniecznie może czymś wykwintnym, ale z pewnością dobrze przyprawionym, smacznym i pożywnym. Humor, pomysłowość postaci, wymyślne sytuacje i zagadki kryminalne - to coś, co powinno spodobać się nie tylko młodym, lubiącym przygodę czytelnikom.