Recenzja książki: Tańcz, Córko Księżyca
Recenzuje: Anna Globisz
Tańcz, córko księżyca to sentymentalna podróż śladami historii życia jednej z mieszkanek afrykańskiej wioski, która u kresu swego życia nie zaprzestawała wędrówek, a idąc przed siebie, co rusz zatrzymywała się, budząc zainteresowanie innych ludzi.
Narrator wiele miejsca poświęca zwróceniu uwagi na determinację kobiety, która mimo skwaru, niedogodności i braku tchu niestrudzenie wspina się pod górę. Obserwator jej powolnego marszu postanawia podzielić się z czytelnikiem historią życia tajemniczej kobiety, która lata wcześniej wcale nie chodziła zgarbiona. O nie! Była gwiazdą całej wioski, znali ją wszyscy bez wyjątku, a to za sprawą jej niesamowitych umiejętności tanecznych, które prezentowała od najmłodszych lat, urzekając tak samo ludzi, jak zwierzęta. Przez pamięć na dawne czasy wszyscy nazywają ją Córką Księżyca.
Jaka opowieść kryje się za jej przydomkiem? Skąd się wziął, kto i dlaczego jej go nadał? Co sprawiło, że staruszka wciąż cieszy się taką estymą?
To każdy młody czytelnik musi odkryć sam. Gwarantuję jednak, że będzie to fascynująca historia – pełna magii, barw, muzyki i energii. Bohaterka opowie odbiorcom o czasach swej świetności, pokazując, jak wiele radości można wnieść w cudze życie, jeśli tylko realizuje się swoją pasję i zaraża nią wszystkich wokól. To opowieść o najpiękniejszej tancerce, której nikt nie odważył się poślubić, choć wszyscy ją kochali.
Wspaniała, egzotyczna, nieco nostalgiczna historia, nieprawdopodobnie skrząca się wieloma barwami. Każde dziecko zachwyci się afrykańską kulturą i brzmieniem tamtejszej muzyki, którą podczas lektury niemalże się słyszy. Narracja jest bardzo muzyczna, także za sprawą powtórzeń, które wybrzmiewają niczym refren.
Książka Tańcz, córko księżyca spodoba się każdemu dziecku, łaknącemu przygód i opowieści o tym, co odległe. O pasji, która pozwala rozkochać w sobie ludzi, ale która może także prowadzić do samotności. Piękna historia!
