Bibliotekarka na froncie

Książki wojenne mają w sobie coś więcej niż tylko ukryte historie o których chcą aby dowiedział się świat. Większość z nich jest opisana na dwa sposoby i tutaj zastosowano jeden z nich. Chodzi o ukazanie wydarzeń w sposób, który nie powoduje większych wzruszeń. Pomimo tego, co tu kogo boli, to bardziej suche łzy, więc można czytać ją jednym ciągiem, bez potrzeby wyciągania chusteczek. Autorka z dużą dozą szczegółów opisuje nam losy dwóch kobiet, których losy będziemy czytali naprzemiennie. Wpierw czekają nas wspominki z utraconych chwil i stanie jaki pozostawili po sobie Niemcy. W niektórych momentach robi się przykro, ale bez większych opisów emocjonalnych nie robimy sobie przerwy od czytania. To tak naprawdę wstęp do tej drugiej opowieści, do kobiety, która żyje w późniejszym czasie i tak jak ona pomagała innym kobietom się pozbierać. Przeszukując co tylko może, jest zafascynowana jej losem, gdyż z wieloma sprawami czuje, że przechodziły przez to samo. Pomimo tego, że kiedyś słyszała o Jessie Carson, wcześniej o tej walecznej kobiecie w ogóle nie myślała. Im dalej, tym jej życie coraz bardziej ją hipnotyzuje, a my kończąc rozdział przechodzimy do czasów w których Jessie żyła. To tam poznamy opowieść pełną miłości i trudnego czasu. Miłym dodatkiem były listy, które mogliśmy przeczytać. Wiemy jakie mieli problemy, przez co przechodzili i jak wielkim uczuciem się darzyli. Na końcu jednak wydarzyło się coś, co nawet mną wstrząsnęło. Wyszedł bowiem na jaw pewien sekret, który odkryła kobieta zainspirowana losami Jessie. Niestety najlepiej jest odkryć go samemu:-)
Uwielbiam taki historie, kiedy możemy poznać innych z podstaw tego, co udało nam się na ich temat znaleźć. Jak wiadomo każdy z nas ma swoje sekrety, a tym bardziej miały je osoby z wojennych lat. Historia miłości jest przepięknie opisana, aż człowiek ma ochotę poczuć to wszystko na własnej skórze. Mamy tu sporo dialogów, więc naprawdę szybko się ją czyta, a odkrywane przez nas kolejne sekrety hipnotyzują do tego stopnia, że nie chcemy przerywać lektury. Bardzo mi się podobała, dlatego ją polecam!

“Życie było kruche, było jasnym płomieniem, który tak łatwo zdmuchnąć, pustym wagonem, który opuszczał stację na zawsze, świetną książką przerwaną na zawsze”.

W Europie trwa Wielka Wojna. Jessie podejmuje jedną z trudniejszych decyzji w swoim życiu. Porzuca pracę w nowojorskiej bibliotece, na rzecz pomocy ludziom w ogarniętej wojną Francji. Szybko odnajduje się w nowym miejscu, zaczyna wcielać w życie swój plan. Jej dobroć, empatia szybko przynoszą pozytywne efekty. Krok po kroku zaczyna tworzyć bibliotekę i czytelnicze wieczory, na które przychodzi coraz więcej osób. Poznaje Toma, żołnierza, ta znajomość, pisane listy pozwalają jej znieść trudne, bardzo trudne sytuacje. I 1987 rok, Nowy Jork, Wendy szkoli swój warsztat pisarski. W bibliotece publicznej przez przypadek trafia na wzmiankę o Jessie Carson, postanawia bliżej przyjrzeć się jej sylwetce.

Moje pierwsze, bardzo udane spotkanie z twórczością Autorki. Trudna, niepokojąca, przejmująca opowieść. Jej akcja toczy się niespiesznie, ukazuje trudne, niepokojące czasy I wojny światowej i przenosi nas do współczesności - dwie linie czasowe, które idealnie ze sobą współgrają. Fabuła niesie ogromne emocje, dopracowana w każdym szczególe, trudno się od niej oderwać. Poznajemy losy dwóch kobiet, a w tle zajmująco ukazana prawda historyczna. Pani Janet pięknie pisze, pomimo poruszanych bolesnych tematów – przez książkę się płynie. Czuć ogromną wiedzę historyczną i zaangażowanie. Z łatwością i realizmem Autorka oddaje ducha tamtych trudnych czasów. Wyraźnie nakreślone osobowości bohaterów, to zwykli ludzie, charakterni, silni, dumni.

Ludzkie, niepokojące, zawiłe losy. Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. O nieustraszonych kobietach z Amerykańskiej Komisji ds. Zniszczonej Francji, które działały zaledwie kilkadziesiąt kilometrów od linii frontu pierwszej wojny światowej. Zajmująco, ukazana codzienność francuskiej społeczności, ludzi, którym przyszło żyć obok toczących się ciężkich, niebezpiecznych walk. Każdy z nich z nich zmaga się z trudnościami, poniósł bolesne, nieodwracalne straty. Obok ogromna miłość i poszanowanie do książek. Ich terapeutyczna moc, sposób, w jaki pomaga ludiom zbliżyć się do siebie. Siła, przyjemność, radość, jaką niesie słowo pisane. Odwaga, mądrość, determinacja niezwykłych kobiet.

Fascynująca opowieść! Nie da się przejść obok niej obojętnie, opowieść pełna dramatycznych chwil, trudnej codzienności, strachu, niezrozumienia. Skrajne emocje wirują. Bardzo, bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :) 

Tak do połowy niezbyt powieść mi się podobała, ale potem zaskoczyło i jeśli miałabym polecać, to na pewno z uwagą, żeby wytrwać do połowy. Bardzo ciekawa historia i zaskakująca sytuacja bibliotekarstwa we Francji. To, że bibliotekarstwo w Stanach Zjednoczonych rozwijało się prężnie wiedziałam, ale że Francja tak mocno została w tyle jest dla mnie niespodzianką.