Coś się kończy, coś się zaczyna

Dość ciekawy zbiór opowiadań, lecz jak to z nimi zwykle bywa nie sposób opowiedzieć o wszystkim i wszystko opisać. W moim mniemaniu na szczególną uwagę zasługują: Złote popołudnie, W leju po bombie i Coś się kończy cos się zaczyna. Zacznę może od końca by sprawiedliwości stało się za dość. Historia ta to poniekąd kontynuacja lub jak kto woli dopełnienie Sagi o wiedźminie, mimo iż sam autor zarzeka się iż nie jest to prawdą i takie podejście do sprawy nie było przez niego zamierzone. Nastał czas wesela i radości, bo oto Geralt z Rivii- sławny na cały świat wiedźmin, jeden z najlepszych w swoim fachu zamierza poślubić piękną czarodziejkę Yennefer. Zapowiada się szampańska zabawa, na pewno nie zabraknie dziczyzny i wysokoprocentowych napojów. Gwarantowane gafy i mnóstwo okazji do śmiechu i płaczu. Wśród doborowego grona znajomych z kart książki nie grozi ci nuda, gdyż Ciri napędzi wszystkim stracha walcząc z jeziornym potworem, wspomagana przez rycerza Galachada odniesie niechybne zwycięstwo. Serdecznie zapraszam do lektury i dzielenia się przemyśleniami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Coś się kończy, coś się zaczyna" przeczytałam głownie dla historii o wiedźminie Geraldzie. Ale i inne opowiadania bardzo przypadły mi do gustu. Oczywiście opowieść przedstawiająca wesele Geralda i Yen jest napisana bardzo w stylu Sapkowskiego, to znaczy tak jak cała saga o wiedźminie. Nie zabrakło w niej ani humoru, ani scenek charakterystycznych dla tego autora. Świetna była też "Alicja w Krainie Czarów" według Sapkowskiego. Ujmę to tak: bardzo ciekawe wyobrażenie klasycznej powieści dla dzieci. W tym zbiorze opowiadań można też znaleźć kilka innych historii o całkowicie różnej tematyce. Wydaje mi się, że ta książka jest wręcz obowiązkowa dla każdego fana wiedźmina. Ale oprócz tej opowieści wszystkie inne też są wręcz nieziemskie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to zbiór opowiadań o różnych tematach. Spotkamy wiedźmina, temat "wojen galaktycznych", inną alternatywę lat 90 i kilka innych historii. Po prostu warto przeczytać

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo ciekawe i intrygujące rendez-vous z mistrzem Andrzejem. Różnorodność opowiadań jest wprost niezwykła i zaskakująca. Każde z nich odsłania nam inną stronę literatury wg. Sapkowskiego, każde posiada smaczki, które zaostrzają apetyt na więcej. Każde mogłoby stanowić wprowadzenie do całego tomu zbudowanego w unikatowym dla opowiadania stylu. Dodatkowo opowiadania okraszono świetnymi, zabawnymi komentarzami autora. Cudownie się je czyta, również dlatego, że pozwalają choć odrobinę chwycić p. Sapkowskiego za rękę i spojrzeć w oczy niczym spotkanemu znajomemu. Ulubione: "Droga, z której się nie wraca" - bardzo epickie, aż prosi się o więcej. "W leju po bombie" - nietuzinkowa, apokaliptyczna wizja przyszłości, a może raczej teraźniejszości. Zdecydowanie pamiętna. "Coś się kończy, coś się zaczyna" - ach ten zjadliwy humor. "Złote popołudnie" - po prostu genialna kreacja Kota z Cheshire. Wszystko, co przemilczał Lewis Carroll=) "Zdarzenie w Mischief Creek" - uwaga mężczyźni, Seksmisja przy tym to bajeczka z optymistycznym zakończeniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Myślę, że Sapkowski powinien się skupić w swojej twórczości na klimacie czarodziejów, dalekiej, fantastycznej przeszłości, rycerzach itp. Z całego tomu opowiadań tylko 3 zasługiwały na jakąkolwiek uwagę - oba w klimacie wiedźmińskim i jedno w klimacie czarownic z Salem. Cała reszta była była mniej lub bardziej słaba, nieinteresująca, chaotyczna i nudna. Science-fiction i Sapkowski kompletnie do siebie nie pasują. Dramat wojenny i Sapkowski jeszcze mniej. Większość opowiadań ze zbioru po prostu mnie fizycznie zmęczyła. I były to podobno nagradzane opowiadania. Śmiem twierdzić, że nagradzane tylko za nazwisko autora. Nie można być dobrym we wszystkim. I Sapkowski powinien to sobie wziąć do serca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nic nigdy się nie kończy i nic się nie zaczyna.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zbiór ośmiu opowiadań z bardzo szerokiego spektrum fantastyki. Od klasycznych magiczno-elfickich, przez świeże spojrzenie na klasyki literatury, po kosmiczne SF. Wszystkie świetne. Kunszt pisarski widoczny na każdym kroku. Mnóstwo specyficznych, żartobliwych nawiązań do innych dzieł, powiedzeń itp... nie sądzę żebym wszystkie wyłapała. Do tego świetny warsztat. Opowiadania czyta się bardzo płynnie, nie ma przynudzania. Na "Alicje w krainie czarów" nie spojrzę już nigdy tak samo ;-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)