Damy radę, kochanie

Ostatni tom o Paulinie i Igorze, którego akcja toczy się wiele lat później niż zakończył się drugi tom.

 

Paula i jej mąż zmagają się z problemami dnia codziennego, chociaż ich miłość kwitnie to z ich dziećmi trzeba trochę zrobić porządek.

 

Do tego podupadająca na zdrowiu teściowa i problemy przyjaciółki oraz w pracy.

 

Muszę przyznać, że w tej części już nie znajdziemy tyle humoru co w poprzednich.

Jest bardziej refleksyjna, stonowana.

Dramat i romans oraz proza życia sprawiają, że ta część przygód naszych bohaterów jest inna ale co nie oznacza, że gorsza.

 

Dużo się dzieje, akcja jest dynamiczna i także skupia się już bardziej na innych postaciach niż nasza dobrze nam znana dwójka, chociaż nadal stanowią trzon tej historii.

 

Czuć, że to koniec ich przygód, że to dopełnienie trylogii i wszystko zostało już opowiedziane, co można wnioskować nie tylko po upływie czasu ale także tym, że więcej działo się wokół bliskich naszej pary niżeli u nich samych.

 

Ciepła, otulająca niczym kocyk historia o miłości, przyjaźni, rodzinie, wytrwałości.

O współpracy, empatii i życzliwości.

 

Wisienka na torcie przygód Pauliny i Igora, gdzie każdy ma swój własny happy end.

 

Cieszę się, że także Adam znalazł swoją miłość a nawet więcej, jego przyjaźń z Pauliną zaowocowała także miłością wśród następnego pokolenia.

 

Podobało mi się to, że niezmiennie nasi bohaterowie zmagali się z takimi problemami, jakie mogą spotkać każdego z nas a przede wszystkim nie było cudownego niemożliwego rozwiązania tylko takie, które są bardzo realne i mają rzeczywisty wpływ na życie ludzkie a nie stanowią niemożliwe do wykonania zadania.

 

Wszystko opiera się na relacjach międzyludzkich, zaufaniu, współpracy.

Refleksje pozostają z nami jakiś czas po lekturze i każdy z nas może z niej wynieść coś dla siebie, spojrzeć na pewne rzeczy z innej perspektywy i zauważyć pewne błędy, które tak naprawdę każdy z nas w pewnym momencie popełnia tylko nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę.

 

Cieszę się, że autorka dopisała ten tom i możemy zamknąć rozdział dotyczący przygód Igora i Pauliny, którzy zyskali swoje własne małe szczęście, otoczeni miłością.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To III tom opowieści o losach Pauliny i Igora. Opowiada o ich kłopotach z wychowanie dorastających dzieci. Jest w niej garść goryczy i złości, oraz strachu, ale czyta się ją bardzo szybko. Taka lektura na popołudnie z kawą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak to mówią : małe dzieci mały kłopot, duże dzieci, duży kłopot...i właśnie o tym przekonują się Paulina i Igor. Ich dorastające pociechy potrzebują szkoły życia..tylko jak to zorganizować i sprawić by młodzi całkiem się nie obrazili, a czegoś nauczyli. Paulina wraz z przyjaciółką postanawiają zrobić coś tylko dla siebie i wyjechać nad morze. Tam Malwina opowiada smutną prawdę o swoim małżeństwie i macierzyństwie. Czy jest jeszcze szansa na uratowanie jej związku ? Jakie lekcje wyniosą z pobytu w Karpaczu młodzi gniewni? 

 

Ach te dzieci....autorka w prawdziwy i bez owijania w bawełnę sposób pokazuje trudy rodzicielstwa. To "nic" , oczywiście w cudzysłowiu, urodzić dziecko, potem trzeba już je "tylko" wychować. Tylko jak w tym zagonionym, skomputeryzowanym i nastawionym na konsumpcję świecie znaleźć złoty środek? Jak przekazać tym chłonącym jak gąbka istotom co jest w życiu ważne, czego unikać, gdzie uważać, jak zawalczyć o siebie, zwłaszcza jeśli do czegoś upragnionego jest kolejka chętnych. Jak ważny jest przykład życia rodzica, jego zachowania.

Nasi bohaterowie, obudzili się jakby ze snu...kilka lat po czasie, ale może jednak nie będzie za późno na wpojenie młodzieży wartości według których trzeba żyć. To nie tylko powieść o rodzicielstwie, jego trudach ale i powieść o przyjaźni, miłości i poczuciu wielkiej krzywdy. 

Cała trylogia jest warta uwagi i bardzo Wam ją polecam, zwłaszcza, że czyta się szybciutko, a na ich kartach znajdziecie wiele prawd życiowych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To trzecia część serii "Czekałam na Ciebie"

Mija prawie 20 lat. Co słychać u Igora i Pauliny? Czy nadal się tak bardzo kochają? Czy łatwo wychowywać dwójkę krnąbrnych nastolatków w dzisiejszym świecie, gdzie życiem rządzi internet, a rodzice podsuwają wszystko dzieciom pod nos i praktyczne nic od nich nie wymagają? Jak łączyć to z pracą na cały etat i opieką nad mamą,u której zaczyna się demencja? Do tego dochodzą kłopoty w małżeństwie Malwiny, ah ten kryzys wieku średniego ?

Czy wszystko dobrze się skończy? Warto przeczytać ? 

Widać jak autorka coraz bardziej się rozwija, bo przeskok między drugą i trzecią częścią jest spory ??

?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dacie wiarę, że to już trzeci tom o przygodach Pauliny i Igora. Ta dwójka jest już osiemnaście lat po ślubie. Mają dwoje nastoletnich dzieci, które testują ich granice cierpliwości.W dzisiejszych czasach ich rodzicielskie zasady przegrywają z internetem i oczywiście z buntem nastolatka.   Dodatkowo jakby tego było mało los zsyła im też inne problemy. Przyjaciółka Pauliny Malwina na problemy w małżeństwie. Mama Igora coraz częściej zapomina i podejrzewają, że zmaga się z demencją. I na koniec ich ukochana pismo powoli przegrywa walkę z internetem, już mało kto kupuje gazety w wersji papierowej.   To wszystko zaczyna ich już powoli przerastać, wpadają na genialny pomysł żeby wysłać dzieci do Karpacza, do Adama. Mają nadzieję, że tam nauczy a się tego, że nie ma nic za darmo, to że naczynia same nie znikają w zlewie, to że pranie samo się nie robi, to że kurze same się nie po wycierają i śmieci same się nie wyniosą. To wszystko, to jest praca i nikt za to wynagrodzenia nie otrzymuje, a miło by było gdyby do tej pracy poczuwali się wszyscy.   Czy ta lekcja życia zadziała na jej dzieci, a może sprawi jeszcze więcej problemów? Czy Paulina będzie miała jakąś złotą radę dla swojej przyjaciółki, co do jej małżeństwa? I jak poradzą sobie z demencją mamy Igora? No i oczywiście na koniec co dalej z pismem?   Przyznam, że bardzo polubiłam tę serię i byłam zaskoczona, że jest trzeci tom myślałam, że to już koniec, a tu bardzo miła niespodzianka.   Sama mam dwoje dzieci, aczkolwiek jeszcze nie nastolatków całe szczęście, bardzo przyjemnie czytało mi się tą książkę. Jest taka bardzo życiowa, rzeczywista, każdy rodzic pewnie zmagał się z takimi problemami, że dzieci mają w obecnych czasach nosy w telefonach i nie obchodzi ich zazwyczaj nic, co się dzieje w otoczeniu. Rodzice nieraz mówią jak do ściany, a do ich pociech po prostu, zwyczajnie nic nie dociera, można ich prosić i prosić, a oni jednym uchem wpuszczają, a drugim wypuszczają. I powiem wam, że fajnie by było mieć w takim zanadrzu opcję wywozu dzieci na taką lekcję przetrwania.   Główni bohaterowie, tak jak każdy w życiu codziennym zmagają się z problemami, to swoimi, to przyjaciół, to rodziny, to ktoś choruje, to ktoś się rozwodzi, i w tym wszystkim jesteśmy też my i nie możemy pozwolić samym sobie zapomnieć o sobie. W dzisiejszych czasach niestety, ale zazwyczaj na pierwszym miejscu w naszych życiach są inne osoby czy to dzieci, przyjaciele rodziny, rodzice, a my jesteśmy zazwyczaj gdzieś na szarym końcu. Oczywiście problemy innych też są ważne, jednak nie możemy zapominać też o sobie.   Przyznam, że tę książkę przeczytałam w mgnieniu oka, naprawdę nawet nie wiem kiedy ona mi się zwyczajnie skończyła. Ta historia była świetna i miałam wrażenie jakbym czytała o losach mojej koleżanki, czy też siostry. Polubiłam i głównych bohaterów jak i tych drugoplanowych, więc trochę ciężko mi było się z nimi rozstawać.   Jeśli jesteście ciekawi całej tej serii, która jest naprawdę bardzo rzeczywista i gwarantuję, że wciągnięcie się w każdą część.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)