Dwanaście prac Herkulesa

Co powiesz na połączenie kryminału i kultury antycznej? W wykonaniu Agathy Christie to połączenie idealne, naturalne i sprawia samą przyjemność. Książka ta jest spisem prac Herkulesa, a jej początek wyjaśnia, o co dokładnie chodzi i łączy ze sobą całość. Zaskoczeniem jest to, że nie jest to tylko luźny zbiór prac detektywa.

Na początku książki głównemu bohaterowi postawiony zostaje zarzut, że nie powinien nosić imienia mitycznego herosa. Doktor Butron jest miłośnikiem klasyki i krytykiem, który właśnie postawił ów zarzut. W czasie odwiedzin u Poirota doszedł do wniosku, że w niczym nie przypomina on Herkulesa. To właśnie było impulsem do odtworzenia dwunastu prac mitycznego herosa, jako ostatnich spraw, których podejmuje się główny bohater przed zakończeniem swojej kariery.

Podczas czytania możemy pobawić się w detektywów; zastanawiamy się kto, jak i dlaczego. Jak zawsze nie jest to łatwe do odgadnięcia. Książka trzyma poziom, ciężko tu doszukać się jakichkolwiek mankamentów. Jest taka, jaka powinna być powieść detektywistyczna.

Książka napisana jest przystępnym językiem, potrafi zainteresować, a miejscami jest także zabawna. Agatha Christie prowadzi nas przez różne miejsca, przedstawia rozmowy z wszystkimi ludźmi zamieszanymi w sprawy, podaje nam wszystkie dowody na tacy, jednak nie licznym uda się znaleźć sprawcę.

"Dwanaście prac Herkulesa" mogę polecić młodszym, jak i starszym czytelnikom, a w szczególności fanom dobrego, klasycznego kryminału.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowiadania o słynnym belgijskim detektywie Herkulesie Poirot, który postanawia zakończyć swoją karierę rozwiązaniem ostatnich 12 spraw. Nawiązują one do mitologicznego Herkulesa. Jednak dla naszego detektywa nie ma sytuacji bez wyjścia. Agata Christie znów staje na wysokości zadania. Mimo, iż osobiście wolę powieści, to te opowiadania nie rozczarowują.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Są chwile, w których mamy ochotę dowieść swojej wartości, wspiąć się na wyżyny własnych możliwości i dokonać czegoś spektakularnego, absolutnie niespodziewanego i niezwykłego. 

Słynny detektyw, Herkules Poirot, człowiek fizycznie zupełnie niepodobny do swojego mitologicznego odpowiednika, postanawia wykazać, iż nie nosi jego imienia bez powodu. Przed ostatecznym porzuceniem kariery wpada na błyskotliwy plan wykonania dwunastu ostatnich zleceń, które stałyby się zwieńczeniem jego pracy, kropką nad "i". Wkrótce okazuje się, że wszystkie zadania noszą w sobie podobieństwo do prac mitologicznego bohatera. Nieoczekiwanie stają się celną ripostą na dokonania herosa.

 Już od pierwszych stron, ba!, nawet zdań staje się doskonale wyczuwalny specyficzny styl Agathy Christie. Raczej oszczędna w słowa, chłodna i rzeczowa królowa kryminału buduje narrację w sposób zaskakujący. Zupełnie "z boku", bez emocji. Nie nakłada żadnych filtrów na otaczającą czytelnika rzeczywistość, nie stosuje emocjonalnych zmyłek, mających wyprowadzić czytającego w pole. Wręcz przeciwnie, dokładnie prezentuje świat i pozwala czytelnikowi rozejrzeć się po nim samemu, jakby niepodlegle od odczuć i spostrzeżeń Poirota. Każda z prac staje się po części pracą każdego z nas. Dzięki temu mamy szansę rozpocząć pojedynek z jednym z najsławniejszych detektywów w historii literatury. Kto pierwszy dojdzie prawdy? I czyja hipoteza okaże się słuszna?

 Charakterystyczna jest także cała atmosfera powieści. Można nazwać ją atmosferą jesiennego Londynu. Chłodna, surowa, deszczowa (?), a do tego pełna elegancji, taktu, wysmakowania, specyficznego, ale ujmującego uroku. No i nieodłącznej odrobiny ironii w wydaniu iście angielskim. Agatha jest prawdziwą specjalistką w poczynionych mimochodem, wyważonych, uszczypliwych uwagach, o których nigdy nie wiadomo czy są na serio, czy też nie.

 Moje pierwsze spotkanie z Christie raczej mnie nie zachwyciło. To nieodpowiednie słowo. "Dwanaście prac Herkulesa" to klasyczny (w pełnym tego słowa znaczeniu) kryminał, który potrafi się spodobać. (Najlepiej smakuje przy filiżance aromatycznej, angielskiej herbaty!). Warto się z nim zetknąć, choćby dlatego, że tak "wypada". Zresztą tak samo, jak wypada czytać Sienkiewicza, Mickiewicza, Tołstoja czy Kafkę. Mimo to wszystkie te "ochy i achy" naprawdę trudno mi zrozumieć. Agatha jest i będzie królową kryminału, ale to nie znaczy, że spod jej pióra wychodziły arcydzieła. Dla mnie to zbyt wielkie słowo.

 A który Herkules jest wspanialszy? Przekonajcie się sami!

Oto współczesny Herkules, jakże odmienny od tego niesmacznego wizerunku nagiego osobnika z przerostem mięśni, wywijającego maczugą. Ot, mała, zwarta postać, tak bardzo na miejscu, w wielkomiejskim ubraniu i z wąsem- wąsem o zapuszczeniu jakiego antyczny Herkules nie mógłby nawet marzyć, wąsem wspaniałym, a zarazem wyszukanym.

 http://kaniafrania.blogspot.com/2016/08/krolowa-kryminau-w-dwunastu-pracach.html

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gustu, zwłaszcza te pierwsze jakoś ciężko wchodziły, a nawiązania do mitologii w wielu przypadkach były mocno naciągane, ale trafiło się też kilka perełek i dla nich z pewnością warto sięgnąć po ten zbiorek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Agatha znów miło mnie zaskoczyła. Zbiór 12. opowiadań powiązanych z mitami o Herkulesie. Szybka i ciekawa w czytaniu książęcja :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak zawsze nieoceniona Agata Christie. Tym razem zamiast dłuższej historii 12 krótszych ale nie mniej ciekawych i wciągających. Mistrzyni .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Herkules Poirot chce być tak wielki i nieustępliwy jak jego antyczny imiennik. Na zakończenie kariery postawił sobie za cel rozwiązanie dwunastu zagadek kryminalnych, które mają być odpowiednikami dwunastu prac starożytnego Herkulesa. Bardzo ciekawie dobrał te sprawy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dwanaście prac Herkulesa to zbiór dwunastu opowiadań, odpowiadający dwunastu pracom mitycznego Herkulesa. Książka została wydana w 1947 roku. Mam wrażenie, że pisząc ją, Agatha Christie świetnie się bawiła, wymyślając historie godne naszego małego Belga. Głównym bohaterem jest znany detektyw Herkules Poirot. Czuje się on urażony, gdy jego przyjaciel doktor Burton oświadcza mu, że nie pasuje do niego imię mitycznego herosa. Postanawia zatem wykonać dwanaście prac analogicznych do tych, które rozsławiły jego starożytnego imiennika. Jeszcze raz należy wykonać dwanaście prac Herkulesa... współczesnego Herkulesa. Dowcipny koncept, a i zabawny! Zanim wycofa się ostatecznie, podejmie się dwunastu spraw, ni mniej, ni więcej. Powinny to być sprawy wybrane specjalnie pod kątem związku z dwunastoma pracami starożytnego Herkulesa. Tak, to będzie nie tylko zabawne... będzie to dzieło natchnione, ba - artystyczne. (...) Nie zamierzał zbyt wiernie naśladować swojego pierwowzoru. Obejdzie się bez kobiet, koszul Dejaniry... prace i tylko prace. Ale zadanie nie jest tak proste jak się z początku wydawało. Bo skąd tu wziąć Lwa z Nemei, Hydrę lernejską czy Cerbera? Agatha postarała się o to, aby Poirot miał godne siebie zadania. Autorka kiedyś powiedziała, że najlepiej jej wymyślać historie przy zmywaniu. Uważała to za tak nudne zajęcie, że pozwalała swoim myślom płynąć. Jestem ciekawa, czy te opowiadania także powstały podczas wykonywania tej nudnej czynności. A tak prawdę mówiąc zmywanie faktycznie jest zajęciem nader monotonnym i mało ciekawym. Więcej na - http://monweg.blog.onet.pl/2015/02/23/dwanascie-prac-herkulesa/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Herkules Poirot chce zakończyć karierę detektywa i na koniec postanawia przeprowadzić 12 spraw związanych z pracami swego mitycznego imiennika. I tak dostajemy 12 krótkich opowiadań. Dotyczą one różnych spraw: morderstw, kradzieży, narkotyków itp. Nawet w krótkich historyjkach autorka potrafi przedstawić ciekawe historie i zaskoczyć zakończeniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Agata Christie to jedna z moich ulubionych autorek. Chyba każdy o niej słyszał. Napisała 80 kryminałów i parę powieści obyczajowych. Herkules Poriot chce zakończyć swoją karierę. Chce zrobić to z fajerwerkami, a więc rozwiązuje jeszcze tylko dwanaście zagadek. Każda z nich musi mieć odniesienie do mitologicznych dwunasty prac Herkulesa. Książka ta to tak naprawdę zbiór dwunastu opowiadań połączonych ze sobą. Bałam się, że przez te kilkanaście stron nie zdążą się one dobrze rozkręcić i mi się nie spodobają. Nic bardziej mylnego. Każda historia jest niesamowicie ciekawa i zupełnie nieprzewidywalna. Nigdy nie mogę zgadnąć kto stoi za przestępstwem. Zawsze jest to dla mnie ogromne zaskoczenie.Lubię ten angielski humor i klimat jaki panuje w książkach pani Christie. Szkoda jednak, że nie jest to książka z jednym przestępstwem, jedną historią. Wolę dłuższe formy. Polecam ją na pewno koneserom kryminałów, osobom, które dopiero chcą się zapoznać ze sposobem pisania autorki. Nie było źle, ale nie jest to najlepsza książka tej autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo chaotyczna treść, wielu bohaterów - każde opowiadanie to nowe miejsce akcji i nowi bohaterowie. Wszystko łączy się w początkowym postanowieniu tytułowego Herkulesa (detektywa), który na zakończenie swej kariery zawodowej postanawia rozwiązać dwanaście zagadek kojarzących się z pracami jego mitologicznego imiennika. Niektóre zagadki były rzeczywiście dość intrygujące, a ich rozwiązanie zaskakiwało. Niemniej jednak nie jest to książka, która na długo zagości w mojej pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak większość książek tej autorki ta również bardzo mi się podobała. Ciekawe i niebanalne nawiązanie do mitologii; symbolika, z jednej strony prosta i nieskomplikowana, z drugiej zaś - przecież nikt wcześniej na to nie wpadł! Poirot jak zwykle mnie zachwycił - to jedna z moich ulubionych postaci literackich. No bo szczerze - jak można go nie uwielbiać? Jest pedantyczny, irytujący, szalenie inteligentny, święcie przekonany o swojej wyższości... Po prostu idealny. I choć kilka razy szybko odgadłam, jakie jest rozwiązanie zagadki, zdarzyło się też parę historii, które mnie całkowicie zaskoczyły.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak przeczytam to zmienię :P

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytałam, gdyż była to moja lektura dodatkowa i cóż... Muszę stwierdzić, że bardzo mi się podobała. Agata Christie ma talent do pisania kryminałów i muszę przyznać, iż prawie żadnej z dwunastu zagadek Herkulesa nie odgadłam tzn. kto jest sprawcą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dwanaście prac Herkulesa" to zbiór kilku opowiadań o śledztwach prowadzonych przez Herkulesa Poirot, który pewnego dnia postanawia, że przed zakończeniem kariery wykona dwanaście prac jak jego mitologiczny imiennik. Można tutaj znaleźć przeróżne historie, wśród których każdy miłośnik przygód Poirota powinien znaleźć coś dla siebie. Książkę czyta się szybko, ale momentami pojawia się pewien niedosyt, głównie przez to, że opowiadania są bardzo krótkie. Mimo to jest to ciekawa powieść, wciągająca od samego początku i potrafiąca utrzymać tę ciekawość do końca pomimo kilku nudniejszych wątków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciężki żywot Herkulesa
Pewnego dnia Herkules Poirot zainspirowany legendą mitycznym Herkulesie (którego uznaje za prymitywnego osiłka) postanawia sam wykonać dwanaście prac, czym ma zamiar udowodnić, że imię jego nie jest dziełem przypadku. Koncepcja wydaje się ciekawa, a jak z wykonaniem?

Niejednokrotnie powtarzałam i powtarzać będę, że największą siłą kryminałów Agathy Christie jest misterność ich fabuły. Powolne odkrywanie kolejnych części układanki, próby ułożenia ich w odpowiednich miejscach dają największą satysfakcję w czasie lektury. Tymczasem w "Dwunastu pracach Herkulesa" to wszystko zostało nam odebrane.

Dwanaście krótkich opowiadań kryminalnych, luźno powiązanych ze sobą, nie jest tym, w czym dobrze prezentuje się Herkules Poirot. W każdą historię musimy wchodzić od początku, poznawać nowych bohaterów, nowe fakty i zanim wyczujemy się w klimat, historia się kończy. Nie sposób przeczytać całą powieść za jednym podejściem, bo zmiecie nas lawina nazwisk bohaterów, których z dużą dozą prawdopodobieństwa nie damy rady spamiętać.

Ze wszystkich części serii o słynnym detektywie, w tej Poirot wypada najmniej korzystanie. Dotychczas jego protekcjonalne traktowanie innych bohaterów (zwłaszcza kobiet) dało się przyjmować z przymrużeniem oka, natomiast w tej dość mocno widać, jak bardzo poglądy Poirota się już zdezaktualizowały i o ile ton sympatycznego wujaszka o niemodnych przemyśleniach wcześniej nie raził mnie tak bardzo, o tyle w tej części był on chwilami nieznośny.

Obcowanie z Poirotem zawsze będzie dla mnie synonimem dobrej rozrywki. "Dwanaście prac Herkulesa" sprawdzi się jako uzupełnienie serii Agathy Christie, zwłaszcza dla najbardziej zagorzałych fanów. Gdyby jednak ktoś chciał rozpocząć przygodę z tą serią, to zachęcam by najpierw sięgnął po inną część, żeby wymienione wady nie zraziły go na stracie, co byłoby niepowetowaną strata.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Według mnie jedna z lepszych lektur szkolnych. Każda z ,,prac" jest zupełnie inna i ciekawa. Książke czyta się szybko i przyjemnie. Może nie jest to powieść detektywistyczna na miarę sherlocka, ale mimo wszystko bardzo fajna. Polecam do przeczytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka zawiera dwanaście opowiadań detektywistycznych nawiązujących do 12 prac Herkulesa z mitologii greckiej. Niektóre opowiadania podobały mi się bardziej, niektóre mniej, ale ogólnie myślę, że warto sięgnąć po tę książkę. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sławny detektyw, Hercules Poirot, przed przejściem na emeryturę (i zajęciem się uprawą dyń) chce rozwiązać ostatnie dwanaście spraw, które będą nawiązywały do dwunastu prac słynnego herosa. Książkę czyta się z zaciekawieniem, bowiem każdy rozdział, to nowa, świeża sprawa do rozwiązania. Dodatkowo nie mogą to przecież być sprawy banalne, muszą bowiem nawiązywać do mitów. Tylko gdzie znaleźć hydrę lernejską albo ptaki symfalisjkie? 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)