Edyp w Kolonie

Po przypomnieniu sobie szkolnej Antygony i Króla Edypa postanowiłam sięgnąć po jeszcze jeden dramat tebański, który nie był zaliczany do kanonu lektur. Edyp w Kolonie jest ostatnim utworem Sofoklesa, napisanym tuż przed jego śmiercią. Jeśli jednak spojrzeć na fabułę to akcja przedstawia wydarzenia dziejące się po tych przedstawionych w ,,Królu Edypie" a przed ,,Antygoną".

Ta część jest bardziej sentymentalna. Autor pisze o swoich rodzinnych stronach, gdzie Edyp, wspierając się na swojej córce Antygonie jako stary, odrzucony przez wszystkich ślepiec próbuje znaleźć spokój i doczekać reszty swoich dni. W tej części dużo się nie dzieje, jedna akcja trwa chwilę i właściwie dramat może się schować przy dwóch pozostałych, które znacznie bardziej zostaną w pamięci. Tutaj więcej jest dialogów skłaniających do przemyśleń. O ile poprzednie pokazywały nieuchronność losu; bogów, których nie da się przebłagać i sytuacje, które nie mają idealnego rozwiązania, tak ta część patrzy trochę przychylniej na Edypa. On sam powtarza, że swoje grzechy popełnił przez z góry przesądzony bieg wydarzeń, na który nie miał wpływu. Dlatego też ta część, choć najsłabsza wydaje mi się ważnym dopełnieniem.